Ομιλία Θάνου Τζήμερου στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ

Ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ, 13-05-2012
https://youtu.be/diTtgQGqm1M

Αγαπητοί φίλοι και συνοδοιπόροι σ’ αυτόν τον ευγενικό αγώνα,

ακούγοντας τον παλμό σας, τη γεμάτη συγκίνηση φωνή σας, διαβάζοντας τα μηνύματά σας αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! άρθρωσε δημόσιο λόγο δεν μπορώ να μην θυμηθώ τους στίχους του Παλαμά: η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα – με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα. Αίμα δώσαμε μπόλικο στη μακραίωνη ιστορία μας. Καιρός να γράψουμε ξανά ιστορία με το πύρωμα της καρδιάς μας.

Ναι, πιστεύουμε στο συναίσθημα. Ό,τι μεγάλο κατάφερε αυτό ο τόπος, με την ορμή και τη λαχτάρα του το κατάφερε. Όμως, το περίσσευμα συναισθήματος δεν σημαίνει οπωσδήποτε έλλειμμα κριτικής σκέψης. Μια χαρά μπορούν να συνυπάρχουν και τα δύο, και το ένα να τροφοδοτεί το άλλο. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, λοιπόν είναι ένα πολιτικό κίνημα συναισθηματικού ορθολογισμού.

Κι αυτή είναι η πρώτη οδηγία κατασκευής γι’ αυτό που δεν ξανάγινε. Ξεκινάς από την ιδέα. Αλλά προχωράς στα υλικά. Τους ανθρώπους. Φτιάχνουμε ένα κόμμα από ανθρώπους χορτάτους και με φιλοσοφική απαξίωση για όλα αυτά που η γλίτσα του life style ανήγαγε σε σύμβολα κοινωνικής ανόδου, αλλά ταυτόχρονα πεινασμένους για δικαιοσύνη, αξιοκρατία, δημιουργία. Γιατί πιστεύουμε ότι η καλύτερη θωράκιση απέναντι στις σειρήνες της διαφθοράς δεν είναι ο μπαμπούλας της τιμωρίας. Είναι ο αξιακός σου κώδικας που σε κάνει να αδιαφορείς για αυτό που προσφέρεται ως δέλεαρ, γιατί, για σένα, έχει αξία μηδέν. Προσέξτε: χορτάτος δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, πλούσιος. Σημαίνει να έχεις ξεκαθαρίσει με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις, και να αισθάνεσαι πλήρης όταν λες μέσα σου το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ.

Όσοι ενωθήκαμε στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ! πιστεύουμε στην ηθική, επειδή μας συμφέρει η ηθική! Πιστεύουμε ότι η ηθική είναι το πιο σταθερό και αποδοτικό πλαίσιο ανάπτυξης γιατί έχει μακροπρόθεσμη στόχευση. Γιατί περιλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας. Γιατί σκέφτεται τις επόμενες γενιές. Γιατί δίνει τις δυνατότητες σε ανθρώπους με αξία και ικανότητες να διακριθούν, να πετύχουν, και ναι, να κερδίσουν και να συμβάλλουν στην παραγωγή αλλά και στην αναδιανομή του πλούτου. Είναι ένας αξιακός κώδικας που δεν φορέθηκε ποτέ στη δημόσια ζωή – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις έντιμων αγωνιστών – που κατέληξαν αποσυνάγωγοι και με τη στάμπα του γραφικού, από τους ίδιους τους συντρόφους τους. Η σοβιετικού τύπου νομενκλατούρα, οι κομμματικοί στρατοί κατοχής που μας δυναστεύουν τόσα χρόνια, καυτηριάζουν το κέρδος στα λόγια, στις πράξεις όμως το λατρεύουν αρκεί να προέρχεται από τον ιδρώτα των άλλων και την κλοπή των φόρων των άλλων.

177 εκατομμύρια ευρώ πήραν τη δεκαετία 2000 – 2010 τα συνδικαλιστικά σωματεία από τον πάτρωνά τους το κράτος, χωρίς να κόψουν ούτε μισό παραστατικό. Και από ποιον φορέα τα πήραν; Από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας! 4000 σπίτια θα έφτιαχνε η Εργατική κατοικία μ’ αυτά τα λεφτά! 4000 αδύναμες οικονομικά οικογένειες έμειναν άστεγες για να έχουν οι προστάτες των μη προνομιούχων 9.000.000 ευρώ στον λογαριασμό τους, όπως ο συνδικαλιστής, συνταξιούχος πλέον, υπάλληλος Υπουργείου, που ανακάλυψαν πρόσφατα. Είμαστε λοιπόν άνθρωποι που θεωρούμε ότι το συμφέρον μας, το ξαναλέω, είναι να ζούμε σε ένα κράτος που, και τα δημόσια και τα ιδιωτικά οικονομικά, θα διέπονται από τις αρχές της διαφάνειας και της λογοδοσίας.

Κι αφού βρείς τους ανθρώπους ξεκινάς να μιλήσεις στον πολίτη, τον ψηφοφόρο. Πώς θα του μιλήσεις; Στρογγυλεμένα, χωρίς να θίξετε συμφέροντα, μας συμβούλευαν οι παλιές καραβάνες της πολιτικής. Και να μην αναφέρεστε σε ονόματα. Μιλήστε γενικά για καταστάσεις. Μη στοχοποιείτε. Μπορεί να τους χρειαστείτε αύριο. Πάτε λάου – λάου. Να μάθετε να ελίσσεστε. Πείτε σε όλους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Να όπως ο Κουβέλης, γλυκά, τρυφερά σαν παπάδες στο κήρυγμα της Κυριακής: όλο ευχές κι ελπίδες. Μη θίξετε συμφέροντα. Θα σας πολεμήσουν. Αυτές είναι οι συμβουλές που μας έδωσαν οι έμπειροι. Ε, λοιπόν αυτή η πολιτική δεν μας ενδιαφέρει. Αυτή πολεμάμε! Για να φτιάξουμε αυτό που δεν ξανάγινε δεν θα εφαρμόσουμε καμμία συνταγή του παρελθόντος: θα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έξω από τα δόντια: την ληστεία του δικού σου και του δικού μου ιδρώτα, θα την ονομάζουμε ληστεία και όχι έκτακτη εισφορά, τους Μαφιόζους της Δημόσιας Διοίκησης θα τους ονομάζουμε Μαφιόζους και όχι επίορκους δημόσιους λειτουργούς, την άνομη συνεργασία πολιτικών – συνδικαλιστών θα την ονομάζουμε συμμορία.

Άγουγα, χθες βράδυ, και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου, τον πληθωρικό αρχιερέα της βαρύγδουπης κενότητας να ξεπερνάει τον εαυτό του σε υποκρισία, μιλώντας στα συνοφρυωμένα απομεινάρια ενός εξευτελισμένου κόμματος. Και τι δεν είπε ο εκ των πρωταιτίων της εθνικής μας συμφοράς – δεν υπήρξε έννοια που να μην την γελοιοποίησε: «θα κάνουμε ένα ολοκληρωμένο και ενδογενές σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης». Α, στο καλό! Και δύο χρόνια τώρα τι πάθατε και δεν κάνετε τίποτε; «Θα ενισχύσουμε τις περιφερειακές αναπτυξιακές ταυτότητες». «Θα ενδιαφερθούμε για τους ανέργους!» Α, στο καλό, ξανά! Έπρεπε να ξεπεράσουν το 1.000.000 για να αρχίσετε να ενδιαφέρεστε; «Θα στηρίξουμε τον έναν πυλώνα, τον άλλον πυλώνα, θα δρομολογήσουμε την διαμόρφωση του εθνοκεντρικού αυτοπροσδιορισμού υπό το πρίσμα των μεταδημοκρατικών αποκεντρωμένων ζυμώσεων...» Λόγια, λόγια, λόγια. Απάτη, απάτη, απάτη.

Έκανε και τις αναφορές του στην αναγκαιότητα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ο ευαίσθητος πολιτικός, για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ευνομίας και αντιπροσωπευτικότητας. Αλλά δεν είπε κουβέντα για το προσωπικής του έμπνευσης άρθρο 86 περί – μη - ευθύνης υπουργών. Αυτό θα το καταργήσετε, αγαπητέ; Το άρθρο που ενθάρρυνε – με την ατιμωρησία που θεσπίζει – τους πολιτικούς σας φίλους να επιδοθούν σε ένα όργιο διαφθοράς, μίζας και πελατειακών εξυπηρετήσεων, που κόστισε στον ελληνικό λαό δισεκατομμύρια, που έστειλε τη μισή Ελλαδα στην ανεργία και κάποιους στον άλλο κόσμο, που καταρράκωσε τη Δικαιοσύνη, που έκανε την Ελλάδα περίγελο της Οικουμένης, θα το καταργήσετε; Και ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Πάλι εμείς; Η ομιλία του ήταν ακόμα μία απόδειξη της έσχατης ηθικής παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Δεν ντρέπονται αυτοί οι άνθρωποι. Δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξουν. Ο επί 35 χρόνια θύτης φοράει την μάσκα του νοσοκόμου πρώτων βοηθειών, μπας και κλέψει τον τραυματία. Προσπαθεί να διασωθεί η σαπίλα, βάζει αρώματα μήπως και μας εξαπατήσει πάλι. Αλλά δεν τσιμπάμε.

Σήμερα αναμετρώνται δύο Ελλάδες. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, να σαρωθεί το μεταπολιτευτικό καρκίνωμα. Και μια καινούργια Ελλάδα, η Ελλάδα που μας αξίζει, η Ελλάδα της αξιοπρέπειας της δημιουργίας, της έμπνευσης, της καινοτομίας, του φιλότιμου, της αυτοεκτίμησης θα αρχίσει να χτίζεται. Γρήγορα, γιατί ο χρόνος πιέζει. Αλλά και γρήγορα, γιατί είμαστε γρήγοροι. Είμαστε επαγγελματίες, σκληρά εργαζόμενοι, κι όχι πολιτικοί κηφήνες ή πλαδαρά παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ξέρουμε τι θα πει χρονοδιάγραμμα, κάλυψη στόχων, μεθοδολογία, ποια είναι τα παραδοτέα, ποια είναι η σχέση κόστους / αποτελέσματος. Έχουμε ζήσει την αγωνία της οικονομικής δυσπραγίας, έχουμε διαχειριστεί χιλιάδες projects, πολλά από αυτά παγκόσμιας εμβέλειας, και έχουμε καταφέρει να έρθουν μαζί μας οι πιο ικανοί επαγγελματίες στον τομέα τους. Σ’ αυτή την αίθουσα, εδώ μέσα, βρίσκονται άνθρωποι με διεθνές κύρος, με βαρβάτες σπουδές και πάνω απ’ όλα με ελληνική ψυχή. Που τον πονάν αυτόν τον τόπο. Που τρελλαίνονται όταν βλέπουν την αιμορραγία της μετανάστευσης των πιο ικανών, των πιο προικισμένων Ελλήνων. Στό κόστος της χρεωκοπίας του συστήματος θα πρέπει να προστεθούν και τα χρήματα που ξόδεψε η Ελλάδα για να μορφώσει τόσες χιλιάδες νέους με την προοπτική να γίνουν ατμομηχανές στην εθνική ανάπτυξη και αφού πρώτα τους καταδίκασε να μιζεριάζουν με ωρομίσθιες δουλειές του ποδαριού, όταν υπήρχαν κι αυτές, τώρα τους διώχνει!

Στο ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, εκτός από τους πολιτικούς που συνάντησα είχα τη χαρά να δω και πολλούς Έλληνες που εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι ωραίοι Έλληνες! Αλλά έμαθα και την προσωπική ιστορία τους. Τι πίκρα να ακούς για την Ελλάδα που σκοτώνει τα παιδιά της, για την προσπάθεια του καθενός να συμβάλει στην ανόρθωση αυτού του τόπου, προσπάθεια που την έπνιγαν τόνοι πιστοποιητικών, δικαιολογητικών, εγκρίσεων, επιτροπών, ελέγχων, υπογραφών, πρωτοκόλλων! Τους έδιωξε η προσοδοθηρία, η παρασιτοκρατία και η Λερναία Ύδρα της Δημόσιας Διοίκησης. Θα τους φέρουμε πίσω εμείς! Θα το γκρεμίσουμε και θα το ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή αυτό το σπίτι, ξενιτεμένα αδέρφια μας, για να ρθείτε να μείνουμε μαζί και να δουλέψουμε μαζί για την προκοπή της χώρας που λατρεύουμε.

Μέχρι τότε όμως έχουμε να κάνουμε πολλά βήματα. Το πρώτο είναι να αντιμετωπίσουμε την επιφύλαξη, τη δυσπιστία, την καχυποψία των πολιτών. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κόμμα» τούς σηκώνονται οι τρίχες. Λογικό είναι. Τόσα έχουν δει τα μάτια τους. Ποιοι είναι αυτοί, από πού έρχονται, από πού κρατάει η σκούφια τους, ποιος τους χρηματοδοτεί, ποιος είναι από πίσω... Κανένας δεν είναι από πίσω! Όλοι είμαστε μπροστά, στην πρώτη γραμμή, όλοι βάζουμε από την τσέπη μας, από το υστέρημά μας, για να δώσουμε ζωή στο όνειρό μας! Αλλά για να πεισθείτε, δύσπιστοι φίλοι μας, πρέπει να κάνετε κι εσείς κάτι. Ελάτε, ψάξτε μας, μυρίστε μας, κάντε μας φύλλο - φτερό για να δείτε ότι δεν υπάρχει τίποτε πέρα απ’ ότι φαίνεται. Ψάξτε κι άλλους, συγκρίνατε, αξιολογήστε, ρωτήστε, προβληματιστείτε, αποδεχθείτε, απορρίψτε. Αλλά, πάνω απ’ όλα ενδιαφερθείτε! Υπεύθυνη πολιτική χωρίς υπεύθυνους πολίτες δεν γίνεται. Καλώς ή κακώς, η επανάσταση στις μέρες μας γίνεται με την ψήφο όχι με τη χατζάρα. Αν δεν μπούμε στη Βουλή, δεν θα μπορέσουμε να τους πετάξουμε έξω.

Γι΄ αυτό είμαστε εδώ. Γι΄ αυτό κάναμε κόμμα, όσο κι αν αυτή η λέξη μας φέρνει αναγούλα. Γι’ αυτό ξοδέψαμε άπειρες ώρες σε πήγαινε-έλα στον Άρειο Πάγο και στις εφορίες για να ιδρύσουμε επίσημα κάτι, για το οποίο δεν υπάρχει νομοθεσία. Ναι, δεν υπάρχει νομοθεσία που ορίζει πώς ιδρύεται ένα κόμμα, πώς παίρνει ΑΦΜ, πώς ανοίγει λογαριασμούς. Από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου μας πρότειναν να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι: «ανοίξτε λογαριασμούς στο όνομά σας» μου είπαν, «έτσι γίνεται». Το κόμμα – μαγαζί. Το κόμμα - επιχείρηση. Για να ξεκινήσει η διαφθορά με το καλημέρα! Αυτό το έκτρωμα που έχουμε για Σύνταγμα, φρόντισε να ενδιαφερθεί για την προστασία της αγροτικής ιδιοκτησίας της Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στη Χαλκιδική, και των Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη (άρθρο 18 παράγραφος 8), αλλά δεν μπόρεσε να γράψει δυο κουβεντούλες για την προστασία του πολίτη από τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος που ονομάζονται, κατ’ ευφημισμόν, κόμματα. Όλη κι όλη η αναφορά του Συντάγματος στα κόμματα είναι τρεις παραγραφούλες του άρθρου 29 που μιλούν κυρίως – για τι άλλο; - για το δικαίωμά τους να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό! Δεν λένε πουθενά βέβαια ότι μπορούν να προεισπράττουν τις επιδοτήσεις μέχρι το 2020, αλλά όταν αρχίσει και γλυκαίνεται η Μαφία από τα παράνομα έσοδα, άντε να τη σταματήσεις μετά.

Όμως, εμείς, κάνουμε αυτό που δεν ξανάγινε. Κι επιμείναμε όλα να είναι διάφανα. Να ξέρει ο καθένας, κάθε στιγμή τι παίρνουμε, τι ξοδεύουμε και πού. Την άλλη κιόλας εβδομάδα θα υπάρχει στο site μας πλήρης αναφορά και για το παραμικρό έξοδο, ώστε όλοι: φίλοι εχθροί, αρχές, να ξέρουν τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτε να κρύψουμε. Δεν θέλουμε τίποτε κρυμμένο στη δημόσια ζωή. Η Δημιουργία ξανά δημιουργεί έναν πολιτικό πολιτισμό διαφάνειας από το ξεκίνημά της, αυτόν που θέλει να εγκαθιδρύσει και στο πολιτικό σύστημα.

Κι επειδή το θεσμικό πλαίσιο είναι αυτό που οδηγεί στη διαφθορά και την ακυβερνησία:

• Προτείνουμε την θέσπιση συγκεκριμένης σταθερής ημερομηνίας για την διενέργεια εκλογών οι οποίες θα γίνονται οπωσδήποτε κάθε 4 χρόνια. Έτσι θα σταματήσει η εκλογολογία η οποία στη χώρα μας ξεκινάει αμέσως μετά τις εκλογές! (Παρόμοια διάταξη έχει το Σουηδικό Σύνταγμα).
• Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται σε 200 και εκλέγονται σε μονοεδρικές περιοχές.
• Καθιερώνουμε χρονικό περιορισμό - ανώτατο όριο θητείας 12 ετών. Αν σε 12 χρόνια δεν κατάφερες να κάνεις τίποτε για τη χώρα να πας σπίτι σου. Αν κατάφερες, ετοίμασε άλλους, δώσε ευκαιρίες στους νεότερους.
• Καθιερώνουμε το ασυμβίβαστο της βουλευτικής και της υπουργικής ιδιότητας και, επί τέλους, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία αποκτούν ανεξαρτησία.
• Κανένας δεν μπορεί να είναι υποψήφιος βουλευτής, αν δεν έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 5 χρόνια εργασίας σε οποιονδήποτε – μη πολιτικό – χώρο. Αυτό σημαίνει ότι θα «στερηθούμε» των υπηρεσιών του φυτωρίου των κομματικών νεολαιών και των ανεπάγγελτων γόνων των πολιτικών «τζακιών». Δεν πειράζει, θα το αντέξουμε.
• Καταργείται η αμοιβή των βουλευτών για συμμετοχή σε επιτροπές. Αυτή είναι η δουλειά τους.
• Καταργείται η βουλευτική ασυλία. Όμως για να μην εμπλέκονται οι βουλευτές σε δικαστικές διαμάχες από π.χ. δικομανείς πολιτικούς τους αντιπάλους, η Βουλή θα έχει τη δυνατότητα να δώσει ασυλία σε βουλευτή κατόπιν αιτήσεώς του, εάν η δικαστική διένεξη έχει πολιτικό χαρακτήρα, ο οποίος θα πρέπει να υποστηριχθεί και να αποδειχθεί από τον αιτούντα βουλευτή και να ψηφιστεί από τα 2/3 του σώματος.
• Απολύονται αμέσως όσοι υπάλληλοι της Βουλής προσλήφθηκαν σε προσωποπαγείς θέσεις (δηλ. σε θέσεις που δημιουργήθηκαν ειδικά γι΄αυτούς, για να βολευτούν, ως συγγενείς και συνεργάτες βουλευτών, χωρίς να υπάρχει οργανική ανάγκη).
• Καταργείται αμέσως οποιαδήποτε σύνταξη χορηγείται λόγω θητείας σε αιρετό αξίωμα. Η ρύθμιση περιλαμβάνει συντάξεις Προέδρων Δημοκρατίας Πρωθυπουργών, Βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών, Συνδικαλιστικών στελεχών. Πολιτικός δεν γίνεται κάποιος για να εξασφαλίσει χρηματικά οφέλη αλλά για να προσφέρει στη χώρα – άλλωστε η ενασχόληση με την πολιτική είναι προαιρετική! Κατά τη διάρκεια της θητείας, ο εκλεγμένος λειτουργός συνεχίζει να είναι ασφαλισμένος στον φορέα που ήταν και πριν να εκλεγεί. Συνταξιοδοτείται από τον φορέα του στα 65 όπως όλοι οι Έλληνες, χωρίς τα χρόνια του αξιώματος να προσθέτουν κάτι.

Όμως ο αγώνας μας είναι πολυμέτωπος. Από την μια έχουμε τους διεφθαρμένους, από την άλλη τους λαϊκιστές, κι αναμεσά τους μια Ελλάδα τρομαγμένη, απορημένη, χωρίς πυξίδα, μια κοινωνία σμπαράλια, μισοπνιγμένη που είναι έτοιμη να πιαστεί από όποιο σκοινί της πετάξεις κι ας είναι κι αυτό σάπιο που θα τη στείλει ακόμα πιο βαθειά.

Αυτό το σκοινί την τελευταία περίοδο λέγεται αντιμνημονιακή υστερία. Η ανυπαρξία πολιτικής όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησε κομματικούς οπαδούς, ποδοσφαιρικού τύπου, κι όχι υπεύθυνους πολίτες. Η «φασαρία» για το μνημόνιο είναι χαρακτηριστική: είστε υπέρ ή κατά; Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί; Ποιος απ’ αυτούς που ξιφουλκεί κατά του Μνημονίου το διαβασε; Το Μνημόνιο είναι ένα πακέτο 8 εγγράφων: το ίδιο το Μνημόνιο, το τεχνικό μνημόνιο συνεννόησης, η αιτιολογική έκθεση, το σχέδιο νόμου, η σύμβαση χρηματικής διευκόλυνσης, η ειδική έκθεση, η συνοπτική έκθεση αξιολόγησης και η έκθεση του γενικού Λογιστηρίου του κράτους. Ποιος τα διάβασε όλα; Εγώ το έκανα, τώρα, που εκτίθεμαι πολιτικά, για να μπορώ να απαντώ. Χρειάστηκα μία ολόκληρη μέρα. Δεν θα άντεχα να το κάνω, αν δεν είχα ειδικό λόγο. Είναι δυνατόν να απαντήσεις με ναι ή όχι, για ένα κείμενο εκατοντάδων σελίδων, το οποίο μιλάει επί παντός του επιστητού; Είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάλο εστιατόριο με 200 πιάτα και σε ρωτάει ο άλλος: ήταν νόστιμος ο κατάλογος;
Το Μνημόνιο έχει σημεία που προφανώς είναι γραμμένα στο «πόδι», έχει διατάξεις που προφανώς είναι ευσεβείς πόθοι (π.χ. έπρεπε η Κυβέρνηση να ανακοινώσει τα βήματα για την μεταρρύθμιση της φορολογικής νομοθεσίας μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου!) αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του περιγράφει μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για την Ελλάδα, πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Το αστείο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που προβλέπει το μνημόνιο, τα έχουν εξαγγείλει και τα δύο κόμματα στις προεκλογικές τους υποσχέσεις! Το μνημόνιο έχει παραγράφους που αναφέρονται στη μείωση των δαπανών της Δημόσιας διοίκησης, στην εφαρμογή της μηχανογράφησης σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου και της διασύνδεσης μεταξύ τους ώστε να καταργηθεί η ταλαιπωρία του πολίτη, στην εξυγίανση της Υγείας, στην περιορισμό των κομματικών επιδοτήσεων, μέχρι και στην υποχρέωση του κράτους να ελέγχει 200 πόθεν έσχες εφοριακών κάθε χρόνο! Διαφωνεί κανένας; Αλλά το μνημόνιο μάς ενοχλεί γιατί αποδεικνύει τη δική μας γύμνια! Τόσα χρόνια θα έπρεπε να είχαμε φτιάξει το δικό μας μνημόνιο. Θα έπρεπε εμείς να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Ναι, δεν μας αρέσει που οι ξένοι μάς αντιμετωπίζουν ως αναξιόπιστους και απατεώνες αλλά είχε αυτά τα δύο χρόνια η συμπεριφορά των πολιτικών μας κάτι που να μην ήταν και αναξιόπιστο και δόλιο;

Το PSI (για το οποίο πανηγύριζε χθες ο φέρελπις αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, όπως πανηγύριζε και για τις προηγούμενες συμφωνίες, τότε που έβαζε πάτο στο βαρέλι...) είναι μια ανάσα για τις δανειακές μας υποχρεώσεις αλλά, εάν διατηρηθεί η παρασιτοκρατία και δεν γίνουν οι βαθειές μεταρρυθμιστικές τομές που χρειάζεται ο Δημόσιος Τομέας και η Οικονομία, απλώς μεταθέτει τη χρεωκοπία για αργότερα.

Αντί λοιπόν να δούμε το πρόβλημα κατάματα – το αντιπαραγωγικό, δυσκίνητο και διεφθαρμένο δημόσιο, την ανυπαρξία δικαιοσύνης, τη γραφειοκρατία που διώχνει κάθε υποψήφιο επενδυτή, υιοθετήσαμε την προσφιλή μας τακτική: την κατασκευή εχθρών και την εξιχνίαση συνωμοσιών. Η αντίληψη που από την πρώτη στιγμή της κρίσης καλλιεργήθηκε, μεθοδικά και επίμονα, ήταν ότι για όλα φταίνε οι κακές δυνάμεις των δανειστών. «Δεν είναι στις αρχές μας αυτά τα μέτρα» ψέλιζε ο θλιβερός έσχατος Παπανδρέου. Η δήθεν εκβιαζόμενη πολιτική μας ηγεσία, με πόνο ψυχής αλλά, δυστυχώς, με δεμένα τα χέρια, υπέκυπτε την τελευταία, πάντα, στιγμή στις έξωθεν επαχθείς και ύποπτες εντολές, από εθνική ανάγκη. Μόνο και μόνο για να σώσει την πατρίδα! Την ίδια στιγμή, καμώνονταν πως δίνει ηρωικές μάχες χαρακωμάτων, για να περιορίσει τις επιπτώσεις των τιμωρητικών μέτρων, στον ανήμπορο λαό.

Ποιον κοροϊδεύουν; Ποια πραγματική μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία πήραν δύο χρόνια τώρα; Ούτε το ωράριο των φαρμακείων δεν κατάφεραν να απελευθερώσουν. Για να διασώσουν τους κομματικούς τους στρατούς επιτίθενται με λύσσα στη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας: τη μεσαία τάξη και την μικρομεσαία επιχείρηση, ρουφώντας και την τελευταία ικμάδα της, ενώ το πάρτυ των κολλητών και των κουμπάρων συνεχίζεται με όλα τα φώτα αναμμένα. Δεν ζητάει το μνημόνιο οριζόντιες περικοπές. Οι ανόητοι του οικονομικού επιτελείου το προτίμησαν από το να απολύσουν τους λαδιάρηδες και τους αργόμισθους.
Η πολιτική που μας οδήγησε στο μνημόνιο συνεχίζεται - ίδια και απαράλλαχτη!
Μετά την οριστικοποίηση του PSI και την αποτροπή της άμεσης χρεοκοπίας, η Ευρώπη για όσους, μπορούν ακόμη να ακούν, έχει διακηρύξει, σε όλους τους τόνους, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι θα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το δεύτερο, ότι θα το κάνει μόνον εάν και όταν αποκτήσει την δυνατότητα να ελέγχει ότι οι πόροι που θα διαθέτει θα κατευθύνονται εκεί που πρέπει και δεν θα καταλήγουν στον βωμό της μακροημέρευσης του φαύλου, πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, είπε και κάτι ακόμη, για πρώτη φορά τόσο ανοικτά και ξεκάθαρα:

"Σίγουρα η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Ελλάδα είναι ακραία. Αλλά θα πρότεινα να μην ξεχνάμε ότι η ελληνική πολιτική για πολλά χρόνια, και το λέω με μετριοπάθεια και ως απλός ξένος παρατηρητής, ήταν η τέλεια λίστα των χειρότερων πρακτικών πολιτικής ανάμεσα στις χώρες μας".

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο σαφές από αυτό. Και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η τελευταία ευκαιρία θα πρέπει να αναζητηθεί στο εσωτερικό της χώρας και όχι στα συμβούλια κορυφής των Βρυξελλών. Η μπάλα είναι πλέον στο δικό μας γήπεδο. Και με τους προπονητές της εθνικής καταισχύνης, οι ήττες θα συνεχίζονται σωρηδόν. Πρέπει να αλλάξουμε και προπονητές και στυλ παιχνιδιού.

Το καινούργιο που πρέπει να φέρουμε είναι κάτι πολύ παλιό που, δυστυχώς έχει καιρό να εφαρμοστεί στη χώρα μας: «τ’ αγαθά κόποις κτώνται». Ούτε με δανεικά, ούτε με απάτες, ούτε με τζάμπα μαγκιές.

Βεβαίως οι συγκυρίες είναι δύσκολες, καθώς υπάρχουν τρεις κρίσεις ταυτόχρονα: η διεθνής κρίση του τοξικού καπιταλισμού, η κρίση διακυβέρνησης της Ευρωζώνης και η δική μας, made in Greece. Τι θα κάνει η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ για να βγούμε από αυτή; Το αυτονόητο: από την κρίση βγαίνεις μέσω ανάπτυξης – ανάπτυξη προκαλούν οι επενδύσεις – επενδύσεις γίνονται μόνο σε ένα περιβάλλον σταθερό, με λογική φορολογία, με τη δικαιοσύνη να λειτουργεί και τη Δημόσια Διοίκηση συμπαραστάτη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η Οικονομία δεν είναι, μόνο, αριθμοί. Είναι άνθρωποι. Είναι ψυχολογία. Πολλές φορές είναι αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία: αν οι άνθρωποι πιστέψουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, θα κινηθούν περισσότερο, θα ξοδέψουν περισσότερο, θα επενδύσουν περισσότερο και, ναι, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αν πιστέψουν ότι οι Τράπεζες θα καταρρεύσουν, θα τρέξουν όλοι να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και, ναι, θα καταρρεύσουν.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο «ελεύθερη οικονομία» δεν ενοοούμε την ασύδοτη κερδοσκοπική συμπεριφορά, που από το 1990 και ύστερα μετέτρεψε την παγκόσμια οκονομία σε ένα τεράστιο καζίνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, πιστεύουμε ότι πρέπει το συντομότερο δυνατόν να τεθούν νέοι ρυθμιστικοί κανόνες, ώστε η παρασιτική οικονομία των τοξικών παραγώγων να μην στραγγαλίσει εντελώς την οικονομία της παραγωγής (η οποία ήδη εμφανίζει έντονα δείγματα ασφυξίας).
Το ζητούμενο είναι ένα μετακαπιταλιστικό μοντέλο που να βάζει νέους όρους στο οικονομικό «παιχνίδι». Όμως, καθώς η οικονομία είναι πλέον παγκοσμιοποιημένη, αυτοί θα πρέπει να τεθούν και να ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα - είναι κυρίως πολιτικό.
Ως ελεύθερη οικονομία ορίζουμε την οικονομία χωρίς τις στρεβλώσεις που προέρχονται από συντεχνιακά προνόμια που αποκτώνται μέσω πολιτικών μηχανισμών. Το κράτος είναι ο εγγυητής της εφαρμογής των κανόνων. Δεν είναι επιχειρηματίας. Δεν είναι «συνεταίρος». Δεν είναι, πολύ περισσότερο, αντίπαλος του ιδιώτη. Η σχέση κράτους - ιδιωτικής οικονομίας μπορεί να παραλληλιστεί με το back office και το front office μιας εταιρείας. Οι μεν βοηθούν τους δε ώστε να έχουν όσο δυνατόν περισσότερες πωλήσεις, διότι από αυτές πληρώνονται όλοι. Μπορούμε να φανταστούμε το τμήμα marketing μιας εταιρείας να ζητάει μίζα από τους πωλητές για να τους δώσει τα έντυπα προώθησης των προϊόντων της;

Αν λοιπόν οι πολίτες αυτής της χώρας μας δώσουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε τις ιδέες μας, από την επόμενη κι΄ όλας μέρα των εκλογών:

• α. Καταργούμε τον ανόητο και αναχρονιστικό Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων των 18.000 σελίδων και τον αντικαθιστούμε με νέο, μόνιμο για τα επόμενα 10 τουλάχιστον χρόνια, φορολογικό νόμο 30 σελίδων με ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (Κύπρου, Βουλγαρίας, Τουρκίας).
• Εγκαθιστούμε πληροφορική σε όλη τη δημόσια διοίκηση, για διαγραφή «με μία κίνηση» της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς συγχρόνως, καθώς ο πολίτης δεν θα έρχεται σε προσωπική επαφή με τον υπάλληλο – όλα θα γίνονται με υποβολή στοιχείων ηλεκτρονικά.
• Με μικρούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές μπορείς πια να επιβάλλεις δρακόντειες ποινές για τη φοροδιαφυγή - κατά το αμερικανικό πρότυπο. Επίσης: παγιδεύουμε τους υπόπτους και δίνουμε ασυλία σε όποιον καταγγείλει χρηματισμό κρατικού λειτουργού.
• Καθιερώνουμε την υποχρέωση του κράτους για οικονομικό απολογισμό και εφαρμόζουμε πλήρη διαφάνεια σε κάθε ευρώ που ξοδεύει το Δημόσιο. Κάθε δαπάνη, κάθε δημόσιου φορέα, θα αναρτάται στο διαδίκτυο.
• Αναμορφώνουμε εκ βάθρων τη φορολογική φιλοσοφία ώστε οι φόροι να εισπράττονται εκεί που επενδύονται. Ενισχύουμε δηλαδή κατά το ελβετικό πρότυπο τις τοπικές κοινωνίες οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τις προτεραιότητες και το ύψος των φόρων που θα πληρώνουν, ενώ θα είναι εύκολο για τους πολίτες να δουν πού πήγαν τα χρήματά τους.

Η Ελλάδα έχει τόσο πλούτο: στο έδαφος, στο υπέδαφος, στις θάλασσες, στον αέρα, μα πάνω απ’ όλα στην ευφυία και στις δεξιότητες των ανθρώπων της. Η δημιουργικότητα του Έλληνα έχει τόσο βάναυσα συμπιεστεί που μόλις το περιβάλλον καθαρίσει από τα παράσιτα, η παραγωγική μας μηχανή θα τιναχτεί μπροστά σαν πύραυλος.

Επειδή όμως τον τελευταίο καιρό όλες οι συζητήσεις για την αναμόρφωση της Ελλάδας αφορούν την οικονομία, θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ στην άλλη προϋπόθεση της εθνικής μας αναγέννησης: την Παιδεία.

Η Παιδεία ήταν η πρώτη που χρεωκόπησε - από τη δεκαετία του 80. Όλες οι άλλες χρεωκοπίες: αξιών - ηθική - πολιτισμική - αισθητική -οικονομική ήταν φυσικό επακόλουθο.

Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί η Παιδεία, η πιο σημαντική επένδυση για το μέλλον της χώρας, θα πρέπει να έχει πολιτικό προϊστάμενο και να αλλάζει κατεύθυνση και σύστημα κάθε φορά που αλλάζει ο Υπουργός. Εξ ορισμού, ο σωστός σχεδιασμός στην Παιδεία γίνεται με ορίζοντα δεκαετιών και γενεών – ενώ ο κομματικός Υπουργός Παιδείας σχεδιάζει με ορίζοντα – στην καλύτερη περίπτωση - τις επόμενες εκλογές. (Συνήθως «σχεδιάζει» με ορίζοντα την επόμενη δημοσκόπηση.) Η ένταξη της Παιδείας στα... πεδία των μικροκομματικών συμφερόντων ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.

Προτείνουμε λοιπόν η Παιδεία να χαράσσεται (και να διοικείται) από 7μελή επιτροπή «σοφών» στην οποία θα συμμετέχουν διακεκριμένοι Έλληνες πνευματικοί άνθρωποι, καθηγητές, διανοούμενοι, οι δύο εκ των οποίων θα πρέπει να είναι καθηγητές σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης ή/και των ΗΠΑ, για να μεταφέρουν συνεχώς στην επιτροπή τον «αέρα» της διεθνούς εμπειρίας.

Υπουργός Παιδείας θα είναι ο Πρόεδρος της Επιτροπής, η θητεία του οποίου θα ορίζεται από την ίδια την επιτροπή. Ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας θα έχει «τεχνικές» αρμοδιότητες, οικονομικού και διοικητικού χαρακτήρα.
Οι πρώτοι 7 «σοφοί» θα επιλεγούν με διακομματική απόφαση. Η Βουλή θα μπορεί να αλλάξει την σύνθεση της επιτροπής με απόφαση των 2/3 του σώματος.

Το σημαντικότερο είναι ο επανακαθορισμός των ΣΤΟΧΩΝ κυρίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σήμερα αντιμετωπίζονται ως ένας προπαρασκευαστικός θάλαμος για την ανώτατη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πορεία: αμόρφωτοι και άναρθροι νέοι, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίοι, ανιστόρητοι, απαίδευτοι, ανάγωγοι και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη. Την κριτική τους σκέψη και την φιλομάθεια, την αντίληψη δηλαδή ότι η μάθηση είναι αυταξία και όχι σώνει και καλά εργαλείο για να «βγάζεις λεφτά», το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα την εξοβελίζει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου.

Ο νηπιαγωγός και ο δάσκαλος της στοιχειώδους εκπαίδευσης είναι, για μας, το πιο σημαντικό λειτούργημα σε μια κοινωνία. Θα έπρεπε οι κορυφαίες προσωπικότητες ενός τόπου να διδάσκουν στα δημοτικά σχολεία. Άρα στόχος μας είναι η ποιοτική και οικονομική αναβάθμιση του ρόλου τους. Η επιλογή των δασκάλων και των νηπιαγωγών θα εστιάζεται σε στοιχεία προσωπικότητας, μεταδοτικότητας, συναισθηματικής ευφυΐας, και όχι μόνο σε θέματα γνωστικής επάρκειας.

Χρειαζόμαστε μια Παιδεία, που από την πρώτη μέρα στο σχολείο αποσκοπεί στο να αναθρέψει ενσυνείδητους και ευσυνείδητους ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, με κριτική σκέψη, εξοπλισμένους με γνώσεις από όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων (γλώσσα, ιστορία, θετικές επιστήμες, βιολογία, ψυχολογία, φιλοσοφία, κ.ο.κ.) και με δεξιότητες απαραίτητες για τη μελλοντική τους εξέλιξη αλλά και για το ρόλο τους, ως ψηφοφόροι. Είναι δυνατόν να καλείται ο πολίτης να ψηφίσει για θέματα που έχουν άμεση συνάρτηση με τις οικονομικές επιστήμες και να μην έχει διδαχθεί τίποτε για το πώς λειτουργεί η διεθνής οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, οι αγορές χρήματος; Να μην ξέρει τίποτε από την οικονομική ιστορία, το κραχ του 1929, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την πετρελαϊκή κρίση, την χρεωκοπία της Αργεντινής;

Το σχολείο δεν είναι «φάμπρικα» απολυτηρίων. Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο. Είναι όμως απαραίτητο, τελειώνοντας την τρίτη Γυμνασίου και αποφασίζοντας για το μέλλον τους, να είναι εφοδιασμένοι, όλοι ανεξαιρέτως, με τα στοιχειώδη και απαραίτητα γνωστικά, κοινωνικά και ηθικά εργαλεία για να επιλέξουν την πορεία τους.

Ένα τεράστιο λάθος ήταν η αποσύνδεση της παιδείας από την κοινωνική και ηθική αγωγή. Ο «Ελληνάρας», δεν προέκυψε γενετικά, αλλά από την απουσία της Παιδείας. Ασφαλώς, σήμερα η κοινωνική και ηθική αγωγή δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξαναεφαρμοστεί όπως η παλιά ηθικοπλαστική κατήχηση, αλλά σε ένα νεωτερικό πλαίσιο με εστίαση στην έννοια της ελληνικότητας, στην ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό όφελος, και στον διάλογο των γενεών και των πολιτισμών.

Η γλώσσα μας, το ουσιωδέστερο συστατικό της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και της εθνικής μας συνοχής, έχει περάσει από τόσους διδακτικούς πειραματισμούς εις βάρος πάντοτε των νέων, που σήμερα τελειώνουν ακόμη και το ελληνικό πανεπιστήμιο με ένα λεξιλόγιο που με βία υπερβαίνει τις 500 λέξεις, χωρίς να μπορούν να γράψουν στοιχειωδώς ορθογραφημένα. Χρειαζόμαστε μια καθαρή και χτενισμένη νέα ελληνική, χωρίς τους μαλλιαρούς πειραματισμούς του ’80 που μας δυναστεύουν έως σήμερα, όπου η γραμματική το συντακτικό και κυρίως η ετυμολογία θα διδάσκονται από νωρίς. Η ετυμολογία είναι η ιστορία των ιδεών ενός τόπου, η φλέβα που μας ενώνει με τις βαθύτερες ρίζες μας. Αν δεις τη θάλασσα γεμάτη πλαγκτόν, και σκεφτείς ότι είναι μάλλον μια αγγλική λέξη, έχασες μια ιστορία 3000 ετών. Γιατί το πλαγκτόν προέρχεται από το ρήμα «πλάζομαι» = «περιπλανιέμαι», καθώς μια δύναμη με πάει μια εδώ και μια εκεί. «Πλάγχθη επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν» λέει ο Όμηρος για τον «πολύπλαγκτο Οδυσσέα.» Μαθαίνοντας το, στον λαμπυρισμό της νυχτερινής θάλασσας, ακούς την ηχώ του Ομήρου! Δεν θα είναι η ίδια θάλασσα, ποτέ πια! Αν ξέρεις ότι «δημιουργώ» σημαίνει παράγω έργο για τον Δήμο, αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι οι δραστηριότητές μας να ωφελούν τους άλλους.

Είναι επίσης απαραίτητη η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, χωρίς τα αρχαία είναι αδύνατον να μιλήσεις σωστά τα νέα, ή να έχεις συνείδηση των όσων λες. Αν ένα παιδί σήμερα δεν μπορεί να κατανοήσει τον Καβάφη ή τον Παπαδιαμάντη, αυτό οφείλεται στην παιδευτική μας ένδεια και στο ότι κάναμε τα παιδιά πειραματόζωα στις πολιτικές μας συγκρούσεις για το γλωσσικό ζήτημα.
Θα θεμελιώσουμε λοιπόν την ΠΑΙΔΕΙΑ στις έννοιες της εξωστρέφειας, της αριστείας και της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες.

Η εξωστρέφεια ενσωματώνει την δυνατότητα προσαρμογής της εκπαίδευσης λαμβάνοντας υπ’ όψιν μεταβλητά κοινωνικά, δημογραφικά, γεωγραφικά ή ποιοτικά κριτήρια. Συμβάλλει επίσης στην αρμονική ένταξη των νέων στο διεθνές περιβάλλον, υπερνικώντας τάσεις απομονωτισμού και φοβικά σύνδρομα. Η εκπαιδευτική πολιτική πρέπει να είναι ενημερωμένη και εναρμονισμένη με τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο.

Η αριστεία επιβραβεύει τους ικανούς, τους δημιουργικούς, τους άξιους και τους καινοτόμους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, και τους υποστηρίζει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι ιδιαίτερων ικανοτήτων. Όποια κοινωνία στο όνομα ενός ισοπεδωτικού λαϊκισμού δεν το αναγνωρίζει, απλώς τους διώχνει και τις ικανότητές τους τις αξιοποιούν άλλες κοινωνίες. Στην Παιδεία που σχεδιάζουμε, οι ταλαντούχοι εντοπίζονται, αξιοποιούνται, προωθούνται και ανταμείβονται. Επανιδρύονται τα πρότυπα σχολεία, ώστε η δωρεάν Παιδεία υψηλού επιπέδου να δημιουργεί και πρότυπα ανθρώπων του πνεύματος, του ήθους και της καλλιέργειας. Επειδή τα κριτήρια της πρόσβασης στα πρότυπα σχολεία είναι αμιγώς ποιοτικά, κοινωνικές, φυλετικές, οικονομικές ή άλλες διακρίσεις καταργούνται στην πράξη.

Η αξιολόγηση ήταν το πρώτο θύμα της εκπαιδευτικής λαίλαπας του ΠΑΣΟΚ. Θα την επαναφέρουμε σε όλες τις βαθμίδες! - και στους εκπαιδευτικούς ατομικά αλλά και στις σχολικές μονάδες με στόχο τη μέτρηση του βαθμού στον οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα επιτυγχάνει τους σκοπούς του.

Φυσικά πάντα υπάρχει ο φόβος ότι ένα σύστημα αξιολόγησης μπορεί να έχει ελαττώματα, ο αξιολογητής μπορεί να ευνοήσει τον φίλο, τον γνωστό, τον συγγενή... Όμως, αυτά τα θέματα έχουν λυθεί στις περισσότερες χώρες με ασφαλιστικές δικλείδες, όπως αξιολόγηση αξιολογητών, αξιολόγηση από υφιστάμενους, γονείς, αλλά και από μαθητές. Υποστηρίζουμε ότι ένα σύστημα αξιολόγησης με τις όποιες αδυναμίες του είναι απείρως καλύτερο από την παντελή έλλειψη αξιολόγησης.

Ενισχύουμε τις σχολικές δραστηριότητες σε εξωσχολικούς χώρους, ώστε να καλλιεργούν την έννοια του ενεργού πολίτη και της αγάπης προς την κοινωνία, και τα παιδιά να συνδέσουν τις γνώσεις τους με τη ζωή, να πάρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που η ζωή θέτει και να ζήσουν το πείραμα στη φυσική του διάσταση.

Αναδεινύουμε την αξία όλων των εκπαιδευτικών κατευθύνσεων. Μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη αντίληψη διέκρινε τα επαγγέλματα σε όσα είχαν αυξημένο κοινωνικό κύρος, και σε επαγγέλματα δεύτερης, τρίτης κ.λπ. κατηγορίας. Αυτές οι ιδεοληψίες αποτυπώνονταν και στην εκπαίδευση. Σε μια λειτουργική κοινωνία δεν χρειαζόμαστε μόνο δικηγόρους και γιατρούς. Αντιθέτως: χρειαζόμαστε πολύ λιγότερους από τους υπάρχοντες! Χρειαζόμαστε ικανούς τεχνικούς πολλών ειδικοτήτων που θα έχουν και γνώσεις και επαγγελματικό κύρος πιστοποιημένο από ένα αντίστοιχο πλαίσιο σπουδών. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός στην Ελλάδα είναι εξοργιστικά ανεπαρκής. Οι νέοι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι τα όνειρά τους είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και η προσπάθειά τους ήταν μάταιη, όταν είναι πλέον αργά και αφού έχουν εξαντλήσει όλη τους την ενέργεια. Τι νόημα έχει κάποιος να σπουδάζει αρχαιολογία ή κοινωνιολογία όταν οι πιθανότητες να εργαστεί στο αντικείμενό του είναι μηδαμινές; Ή, για να μιλήσουμε και για τις «ιδιωτικές σπουδές», πού θα παίξουν οι εκατοντάδες νέοι που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις Θεατρικές Σχολές; Αν υπολογίσουμε και τους οικονομικούς πόρους που σπαταλά η ελληνική οικογένεια για μια επένδυση που θα αποτύχει – και επαγγελματικά και ψυχικά - τότε η ανάγκη για σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό γίνεται επιτακτική.

Προφανώς λοιπόν η ενημέρωση των μαθητών για τις δυνατότητες επαγγελματικής σταδιοδρομίας μέσα από την κάθε επιστήμη πρέπει να είναι ένα βασικό αγαθό παρεχόμενο με άρτιο τρόπο. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν μπορεί να είναι ένα «ορφανό» μάθημα που κάποιος πρέπει να αναλάβει, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία που από πολύ νωρίς, από το δημοτικό, θα αντιλαμβάνεται τις ιδιαίτερες ικανότητες κάθε μαθητή και θα τον βοηθάει να τις αναπτύξει.

Δημιουργούμε κύκλο παιδαγωγικών σπουδών για κάθε επιστήμονα που θέλει να διδάξει. Το ότι κάποιος π.χ. τέλειωσε Φυσικός δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα είναι και καλός καθηγητής Φυσικής. Άλλο θέμα η κατοχή της γνώσης, και άλλο η ικανότητα μετάδοσής της. Ένας επιστήμονας, επομένως, για να εργαστεί ως εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει πάρει και μεταπτυχιακή ειδικότητα, του παιδαγωγού, η οποία θα απαιτεί συγκεκριμένο κύκλο σπουδών, προσαρμοσμένο στην αρχική του ειδικότητα.

Καθώς σε πολλά σχολεία, οι Έλληνες μαθητές είναι μειοψηφία, ο ρυθμός της διδασκαλίας σήμερα συνήθως ακολουθεί τις δυνατότητες των αλλοδαπών μαθητών που έχουν ελλιπή γνώση ή και πλήρη άγνοια της γλώσσας. Έτσι οι Έλληνες μαθητές καθυστερούν στην εξέλιξή τους και χάνουν το ενδιαφέρον τους, ενώ η τάξη κάθε άλλο παρά... τάξη διαθέτει. Αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Λύση δεν είναι η «γκετοποίηση» των σχολείων, αλλά η δημιουργία προπαρασκευαστικών τάξεων 1-2 ετών αποκλειστικά για αλλοδαπούς που θα μαθαίνουν τη γλώσσα, ώστε να μπορέσουν να γίνουν αποδεκτοί και από τους Έλληνες μαθητές, αφού δεν θα είναι η αιτία να υποβαθμίζονται οι δικές τους σπουδές.

Φυσικά, αναθεωρούμε το άρθρο 16 του Συντάγματος. Είναι απόλυτα θεμιτή η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα βοηθήσει, μέσω της άμιλλας που θα αναπτυχθεί, και τα δημόσια πανεπιστήμια.

Διασυνδέουμε τις σπουδές με τη διεθνή έρευνα, την παραγωγική οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Η έρευνα, εκτός από μηχανισμός παραγωγής γνώσης είναι και βασικός μοχλός ανάπτυξης και παραγωγής πλούτου.
Αναδεικνύουμε τις ανθρωπιστικές σπουδές σε τομέα προτεραιότητας. Ιδρύουμε Κέντρο Ανθρωπιστικών Ερευνών με έμφαση στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την τέχνη και την φιλοσοφία, όπου θα παρέχονται παγκοσμίου επιπέδου εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Αν δεν αναδειχθεί η Ελλάδας σε παγκόσμιο κέντρο των Ανθρωπιστικών Σπουδών, ποια χώρα είναι άξια να το κάνει αυτό;

Ξανακάνουμε τις σπουδές... σπουδές και όχι φυτώριο κομματικών στελεχών. Κάθε κομματική δραστηριότητα σε χώρους Εκπαίδευσης θα σταματήσει. Είναι η μάστιγα και το όνειδος της Ανώτατης Εκπαίδευσής μας. Σε ποια πολιτισμένη χώρα λειτουργούν κομματικές νεολαίες μέσα στα Πανεπιστήμια με δικαιώματα, μάλιστα, κράτους εν κράτει; Όποιος μαθητής ή φοιτητής θέλει να ενταχθεί σε κόμμα, να πάει στην κομματική οργάνωση της γειτονιάς του. Μέσα στα πανεπιστήμια, τα κόμματα δεν έχουν καμμία δουλειά, δεν χρησιμεύουν στην ελεύθερη διακίνηση της σκέψης, αλλά στον εγκλεισμό και στην περιχαράκωσή της πίσω από κομματικά κιγκλιδώματα.

Φυσικά, καταργούμε πλήρως κάθε έννοια Πανεπιστημιακού ασύλου. Η διακίνηση των ιδεών γίνεται στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια πια, χωρίς κανένα εμπόδιο και κανένας δεν διώκεται για τις απόψεις του. Οι μόνοι χώροι στους οποίους, αν εκφράσεις τις ιδέες σου, κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα είναι, σήμερα, οι χώροι των Πανεπιστημίων.

Καταργούμε τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές των πρυτανικών αρχών και απαλλάσσουμε την Πανεπιστημιακή κοινότητα από το καρκίνωμα της παράνομης δοσοληψίας καθηγητών - φοιτητών (σου δίνω τα θέματα – με ψηφίζεις;) που έχει καταβαραθρώσει το ηθικό κύρος όλων των πλευρών και εθίζει τους πάντες στη διαφθορά. Ο φοιτητής πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει - όχι για να το διοικήσει.

Δείχνουμε μηδενική ανοχή στις καταλήψεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι καταλήψεις υποβαθμίζουν το δημόσιο σχολείο, βανδαλίζουν τον δημόσιο χώρο και πλήττουν τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Οι καταλήψεις αντιμετωπίζονται με αστυνομική επέμβαση, σύλληψη των καταληψιών και παραπομπή τους στο αυτόφωρο. Η καταστροφή η ή ρύπανση των χώρων διδασκαλίας θεωρείται... αυτό που είναι, δηλαδή καταστροφή δημόσιας περιουσίας και πληρώνεται από τους καταστροφείς ή τους κηδεμόνες τους. Φυσικά, εφαρμόζονται οι νόμοι και ως προς τις ποινικές ευθύνες.

Ένας άλλος σημαντικός τομέας της σύγχρονης παιδείας είναι η διά βίου μάθηση - τρόπος ζωής στη σημερινή πραγματικότητα των συνεχών εξελίξεων και των ραγδαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Σε ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται, ανταγωνιστικός είναι εκείνος που προσαρμόζεται: ως άτομο, ως κοινωνία, ως έθνος. Δεν το κάναμε ποτέ. Όσα προγράμματα επιμόρφωσης εφαρμόσαμε, τα θεωρούσαμε ένα ακόμα «τρυκ» για να έχουν κάποιοι διδάσκοντες ένα μικρό επιπλέον εισόδημα και κάποιοι συμμετέχοντες ένα τυπικό αποδεικτικό συμμετοχής, συχνά χωρίς καμμία συμμετοχή.

Όμως η διά βίου μάθηση δημιουργεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Κάθε άλλη οπτική είναι καταδίκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μη εφαρμογής αυτής της λογικής και ταυτόχρονα αντιπαραγωγικού και ανήθικου χειρισμού είναι η περίπτωση των τυπογράφων:
Το 1980, όταν η φωτοστοιχειοθεσία καταργούσε την κλασική τυπογραφία με τις πλάκες μολύβδου, οι τυπογράφοι έκαναν λουδητική απεργία, εναντίον της τεχνολογικής αλλαγής! Ήταν κάτι καταφανώς παράλογο! Οι εκδότες δεν ήταν δυνατόν να υποχωρήσουν. Μετά από απεργία 2 εβδομάδων, τη «λύση» βρήκε το κράτος (εις βάρος των φορολογούμενων): συνταξιοδότησε τους τυπογράφους πολλοί από τους οποίους ήταν τότε 30 – 35 ετών! Από το 1980 δηλαδή και μετά πληρώναμε συντάξεις σε νεότατους ανθρώπους γιατί κανείς δεν σκέφτηκε (ή δεν θέλησε να σκεφτεί) ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: της εκπαίδευσης στις νέες τεχνολογίες.

Για τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! η επιμόρφωση δεν είναι «πάρεργο» της Παιδείας, αλλά βασικός πυλώνας της – ιδιαίτερα όσον αφορά στις ικανότητες των Δημοσίων Υπαλλήλων και στη σχέση τους με τις νέες τεχνολογίες.

Δεν έχω τον χρόνο και δεν έχετε την αντοχή να αναφερθώ σε όλα τα θέματα στα οποία οι θέσεις μας είναι ολοκληρωμένες και σε βάθος. Θα έπρεπε να μιλάω σαν τον Κάστρο, 7 ώρες. Μπορείτε να μας ρωτήσετε τηλεφωνώντας στο 211 800 5665. Μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα της «Δημιουργίας ξανά». Ή, ακόμα καλύτερα, μπορείτε να μας συναντήσετε για να μιλήσουμε για την κοινή μας Ελλάδα.

Γιατί πια, ο πολιτικός του μέλλοντος δεν θα είναι ένας Αη Βασίλης που έρχεται κάθε 4 χρόνια κουβαλώντας αυξήσεις, παροχές και επιδόματα. Θα είναι κάποιος σαν κι εμάς, μέσα από μας, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που θα νιώθει τον Πολίτη και θα πασχίζει ώστε όλοι να έχουν ευκαιρίες να προκόψουν. Ο επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που θα δημιουργεί και θα δίνει ευκαιρίες, όχι συντάξεις. Οι πολιτικοί του μέλλοντος είμαστε εμείς. Κι ο ηγέτης της νέας Ελλάδας είναι το κοινό μας όραμα, το κοινό μας χτυποκάρδι, οι κοινές μας αγωνίες.

Χωρίς μεσάζοντες της πολιτικής. Απλά, καθημερινά, ανθρώπινα. Έτσι όπως κουβεντιάζουμε κι όπως βρισκόμαστε για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Έτσι όπως γέρνουμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Με τις αξίες που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε τόσες χιλιάδες χρόνια. Με την Ελληνική λεβεντιά, την Ελληνική περηφάνεια, το Ελληνικό φιλότιμο.

Αλλά με τα μάτια μας στην μεγάλη μας οικογένεια, την Ευρώπη.

Θάνος Τζήμερος