«Γεμίσαμε ταμπέλες, αλλά χάσαμε τον δρόμο!»

Συνέντευξη στον Π.Μαρίνο.

Και ξαφνικά, ενώ η Ελλάδα αγκομαχούσε στην ανηφόρα, εμφανίζεται ένας πολίτης να αρθρώνει έναν ασυνήθιστο, αιρετικό λόγο, να δημιουργεί από το πουθενά μία πολιτική κίνηση, να κάνει δίμηνο προεκλογικό αγώνα και, με σχεδόν μηδενική προβολή, να καταφέρνει να πλησιάσει το κατώφλι της Βουλής. Ποσοστό 2,2% και 136.000 ψήφους πήρε τον Μάιο του 2012 ο Θάνος Τζήμερος και η κίνηση «Δημιουργία, ξανά!». Και χάθηκε για 49.000 η έδρα… Χωρίς «δακτυλίδια» και «ονόματα», δίχως κομματική «προϋπηρεσία», ο Θάνος Τζήμερος αποτελεί πλέον εξωκοινοβουλευτικό μαχόμενο μέλος του πολιτικού παιχνιδιού. Μπορεί να εμφανίζεται χωρίς ιδεολογικές «ταμπέλες», αλλά δεν θα τον πεις «απολιτίκ». Είναι καθημερινός, κυκλοφορεί στο Χαλάνδρι με ποδήλατο και ψωνίζει από τη λαϊκή. Αμφιλεγόμενος, όπως κάθε δυναμική προσωπικότητα. Μιλάει τόσο «έξω από τα δόντια» και… κολυμπάει τόσο «κόντρα στο κύμα», που απέκτησε φανατικούς οπαδούς, αλλά και εχθρούς. Μπορεί το ’81 να είχε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ», να μιλάει σκληρά για το ΚΚΕ, να αποκαλεί τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ «παπα – Φώτη» και τη Λιάνα Κανέλλη «κυρία… Λουκά του σταλινισμού», όμως, ο ίδιος δηλώνει αριστερός. Και ζητάει οι διαδηλώσεις να επιτρέπονται μόνο στα πεζοδρόμια…

Μα, κύριε Τζήμερε, πώς γίνεται ένας αριστερός, να θέλει, περίπου, απαγόρευση των διαδηλώσεων;
Ξεχάστε τα «αριστερός» και «δεξιός». Δεν έχουν κανένα νόημα στην Ελλάδα της απόλυτης σύγχυσης εννοιών και επιδιώξεων. Κι ελάτε να ζυγίσουμε: από τη μια το δικαίωμα 50 ή και 500 ανθρώπων να διαδηλώσουν για κάτι και από την άλλη το δικαίωμα μιας ολόκληρης πόλης να έχει φυσιολογική ζωή: οι οδηγοί, οι πεζοί, οι επιβάτες του Μετρό να πηγαίνουν στη δουλειά τους, η πλατεία Συντάγματος να είναι ήρεμη, τα καταστήματα να λειτουργούν, ο πολίτης να μην πληρώνει κάθε τρεις και λίγο τα σπασμένα και τα καμένα, η χώρα να μη διασύρεται στα διεθνή ΜΜΕ. Τι βαραίνει περισσότερο; Δικαιώματα έχει μόνο ο διαδηλωτής; Οι άλλοι δεν έχουν; Αλλά και από την πλευρά τού οφέλους για τους ίδιους τους διαδηλωτές να το δεις. Αν παραταχθούν 500 άτομα στην άκρη των πεζοδρομίων με πανό, όλοι οι οδηγοί και οι περαστικοί θα εκτεθούν στο μήνυμα. Τι καταφέρνεις πηγαίνοντας πέρα – δώθε στην αποκλεισμένη Αμαλίας;

Αυτός που πηγαίνει «πέρα – δώθε στην Αμαλίας» δεν βολτάρει τυχαία. Μία η ανέχεια, μία η ανεργία, όσο να ’ναι συντείνουν στο να χάνει κανείς την ψυχραιμία του…
Δηλαδή, πρόβλημα: ανεργία. Λύση: πορεία. Εχει καμιά λογική; Οι χιλιάδες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στην Αθήνα έχουν κοστίσει στην οικονομία, άμεσα και έμμεσα, δισεκατομμύρια ευρώ, άρα επιδεινώνουν το πρόβλημα του διαδηλωτή ακόμα κι αν έχει όλα τα δίκαια του κόσμου. Οι διαδηλώσεις είναι πολιτικό απολίθωμα του ελληνικού σοβιέτ. Υπάρχουν σήμερα χιλιάδες τρόποι να προωθήσεις θέσεις και αιτήματα. Η διαδήλωση είναι ο πιο αναποτελεσματικός τρόπος. Τον προτιμούν, όμως, οι «αγωνιστές», γιατί είναι τεμπέλικος.

Θα επιμείνω στο «αριστερός». Τι σημαίνει για εσάς ο όρος;
Αριστερός είναι ο ανοιχτόμυαλος, ο καινοτόμος, ο ευεπίφορος σε ιδέες και σε αλλαγές, αυτός που ψάχνεται, που δοκιμάζει, που προκρίνει το κοινωνικό όφελος παρά το ατομικό. Θα έλεγα κι αυτός που διαθέτει μια εκλεπτυσμένη αισθητική ζωής. Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η Αριστερά ήταν ό,τι πιο κουτοπόνηρο, οπισθοδρομικό, συντηρητικό και κακόγουστο γνωρίσαμε. Τον όρο τον «μαγάρισε». Γι’ αυτό, οι έννοιες θα πρέπει να επανακαθοριστούν στην πολιτική γεωγραφία. Γιατί γεμίσαμε ταμπέλες, αλλά χάσαμε τον δρόμο.

Ποιος είναι ο δικός σας χάρτης για να τον βρούμε;
Η συμμετοχή. Ο ενεργός πολίτης. Η ενδυνάμωση του ρόλου των τοπικών κοινωνιών. Πολιτική είναι τα μεγαλόπνοα οράματα, αλλά είναι και η καθημερινότητα. Το πολιτικό μοντέλο που ξέραμε έβαζε τον πολίτη στην κατάψυξη και τον ξεπάγωνε κάθε 3-4 χρόνια, για να ψηφίσει. Και τι ψήφιζε; Αυτόν με το ωραίο χαμόγελο. Ή τον άλλον που θα διόριζε την κόρη. Ε, καιρός είναι να δούμε και μερικά άλλα συστήματα, που αποδίδουν καλύτερα. Η Ελβετία, για παράδειγμα, ρωτάει τον πολίτη συνέχεια, για τα πάντα. Και, φυσικά, τον ακούει. Μήπως αυτό σχετίζεται με το ότι για πέμπτη συνεχή χρονιά είναι πρώτη στον κόσμο σε ανταγωνιστικότητα;

Στην Ελβετία, όμως, έχει μαζευτεί όλο το χρήμα του κόσμου…
Αναρωτηθήκαμε γιατί; Οταν ο Καποδίστριας τούς έφτιαξε το πολιτικό σύστημα, που ισχύει ακόμα, γελαδάρηδες ήταν και κρατίδια που έβλεπαν με μισό μάτι το ένα το άλλο. Ομως, έφτιαξαν θεσμούς. Κι αυτοί δημιούργησαν ένα πλαίσιο σταθερότητας, αξιοκρατίας και ομαλής λειτουργίας, που προσήλκυσε τα διεθνή κεφάλαια. Αυτήν τη σταθερότητα αν παγιώναμε στην Ελλάδα, οι επενδυτές θα έκαναν ουρά. Αλλά, βλέπετε, φροντίζουμε κάθε βδομάδα να έχουμε άλλο φορολογικό νόμο…

Στις δημοτικές εκλογές, τι θα κάνει η «Δημιουργία, ξανά!»;
Θα κάνει πράξη τη θέση της, για μη κομματική ανάμειξη. Θα υποστηρίξουμε πρόσωπα. Συμπαθούμε, κατ’ αρχήν, τους υπερκομματικούς. Ομως, κάθε περιφερειακή οργάνωση θα αποφασίσει ποιον θα στηρίξει. Είναι σωστός; Είναι άξιος; Τον ψηφίζουμε. Οσο λιγότερο ανακατεύονται τα κόμματα στη ζωή των πολιτών, τόσο καλύτερα.

Είστε «μνημονιακός» ή «αντιμνημονιακός»;
Τι σουρεαλιστική διάζευξη κι αυτή… Είμαι υπέρ των δομικών μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και 40 χρόνια. Οταν χρωστάς στο σύμπαν και δεν έχεις δικό σου σχέδιο ανάπτυξης, έρχονται οι δανειστές και σου κολλάνε ένα στη μούρη. Είναι εξευτελισμός, αλλά ας προσέχαμε. Το μνημόνιο έχει και σωστά και λάθη. Δεν το καταργείς, όμως, με τις τζάμπα μαγκιές του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε με την ατολμία της κυβέρνησης. Το καταργείς αν μπορείς να πεις: «Ασε, εγώ έχω καλύτερο». Εχει κανένας εκεί ψηλά; Εμείς πάντως έχουμε…

Ο μπακάλης της γειτονιάς σας ψηφίζει Τζήμερο;
Οχι, ψήφισε ΝΔ, γιατί φοβόταν να μη βγει ο Τσίπρας, αλλά του προέκυψε… Στουρνάρας. Τον τσάκισε στους φόρους, και πριν από λίγο καιρό το έκλεισε το μαγαζί. Κρίμα, γιατί έφερνε κι ωραίο χύμα κρασί. Ομως, «Δημιουργία, ξανά!» ψηφίζει ο μανάβης, στην Πεντέλης. Ισως γιατί ξέρει να ξεχωρίζει το… φρέσκο.

Πηγή : paraskinio.gr