Αυτό είναι το σχέδιο ψηφίσματος που μοίρασε η παράταξη Δούρου στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής. Ζητάει να μην καλούνται σε απολογία όσοι διαπράττουν παράνομες πράξεις, όπως ο Λαφαζάνης και η παρέα του. Υποστηρίζει δηλαδή ότι κάθε αυτόκλητος «υπερασπιστής δικαιωμάτων πολιτών» (πραγματικών ή κατά φαντασίαν) πρέπει να τίθεται αυτομάτως υπεράνω του νόμου.

Σε κάθε σοβαρό κράτος, το να ζητάει ένας θεσμικός φορέας την κατάργηση της νομοθεσίας θα προκαλούσε αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα. Φυσικά, θα ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες της εφημερίδες. Όμως, στη χώρα της θεσμικής ανομίας ουδείς ενδιαφέρεται, καθώς η Δούρου δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτό που έκανε και εξακολουθεί να κάνει το ΣΥΝΟΛΟ του πολιτικού συστήματος, με «μπροστάρισσα» την Αριστερά: ο νόμος δεν ισχύει για όσους έχουν πολιτική κάλυψη.

Αυτή άλλωστε ήταν η πάγια πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και η Δούρου βρίσκει ευκαιρία να αντιπολιτευθεί τον Τσίπρα από τα αριστερά συντασσόμενη με την αριστερή πλατφόρμα και τις πρακτικές της. Επενδύει, προφανώς, στα ακροαριστερά αντανακλαστικά των εκλεκτόρων αυτού του συμφύρματος όταν μετά την ήττα τεθεί θέμα διαδοχής του πρωταθλητή στην κυβίστηση, Τσίπρα.

Ωστόσο, η ουσία της ανακοίνωσης δεν παύει να είναι ανατριχιαστική: κορυφαία στελέχη του κυβερνητικού κόμματος (η πρόταση τελικά υπερψηφίστηκε από το σύνολο της παράταξης της Δούρου) είναι κατά της νομιμότητας!

Η «Δημιουργία, ξανά!» αναγνωρίζοντας το θεμιτόν της φιλοδοξίας της επιτίμου δόκτορος, της προτείνει να πρσπαθήσει να διαμορφώσει η ίδια σε κείμενο νομοσχεδίου τη «θεσμική κατοχύρωση» τού «δεν πληρώνω», ως άσκηση στην νομική - και όχι μόνο - πραγματικότητα. Προφανώς θα πρέπει να διευκρινίσει αρκετές «λεπτομέρειες». Τι σημαίνει «προστασία»; Είναι το «πάγωμα» των πλειστηριασμών; Μέχρι πότε; Και τι θα συμβεί όταν «ξεπαγώσει η προστασία»; Είναι μήπως το χάρισμα των δανείων; Σε ποιούς; Με ποια κριτήρια; Και τι θα συμβεί με τη μαύρη τρύπα που έχει δημιουργηθεί από τα κόκκινα δάνεια στο τραπεζικό σύστημα και θα διευρυνθεί με τα δούρεια αιτήματα; Ποιος θα την πληρώσει; Πάλι ο φορολογούμενος; Δηλαδή αυτός που δεν πήρε δάνειο, δεν έχει υποχρεώσεις και πιθανόν να μένει στο νοίκι θα πληρώσει για λογαριασμό εκείνου που πήρε δάνειο και θα αποκτήσει ιδιόκτητο, με τα λεφτά των άλλων, σπίτι; Και πώς ορίζεται το «μικρομεσαίο νοικοκυριό»; Με περιουσιακά κριτήρια; Ποια; Με εισοδηματικά; Ποια; Με συνδυασμό τους; Ποιον;

Είναι δύσκολη, προφανώς, η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα συνθήματα του προεκλογικού, «αντικαπιταλιστικού» αγώνα είναι κατάλληλα μόνο για... συνθήματα. Δεν μπορούν να γίνουν νόμοι, κι αν ποτέ γίνουν έχουν παρενέργειες εξ ίσου ή ακόμα περισσότερο επικίνδυνες από αυτό που προσπαθείς δήθεν να θεραπεύσεις.

Ο Τσίπρας το συνειδητοποίησε μιλώντας για «αυταπάτες». Βεβαίως, δεν διευκρίνισε αν οι αυταπάτες ήταν διανοητικού ή ηθικού χαρακτήρα. Αν δηλαδή δεν καταλάβαινε τότε πώς λειτουργεί ο πραγματικός – εκτός ΚΝΕ – κόσμος ή αν, μολονότι το καταλάβαινε, υποστήριζε το αντίθετο για ψηφοθηρικούς λόγους νομίζοντας ότι θα απέφευγε το οδυνηρό τετ α τετ με την πραγματικότητα. Η Δούρου έχει την πολυτέλεια, από την μη πολιτική θέση της και το απυρόβλητο της Περιφέρειας, να αρθρώνει ακόμα πολιτικό λόγο επιπέδου κάτω πλατείας αγανακτισμένων και, βέβαια, να μην διευκρινίζει τον τύπο της δικής της αυταπάτης.