Συνδικαλισμός

Η «ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Ο ελληνικός συνδικαλισμός είναι άλλη μιά ιδιαιτερότητα: δεν ελέγχεται από τα κόμματα – τα ελέγχει! Αποτέλεσε το μέσο μέσο πίεσης και εκβιασμού του πολιτικού συστήματος, με στόχο την προώθηση στενών συντεχνιακών συμφερόντων, κυρίως του Δημόσιου Τομέα. Η βάση του ελληνικού συνδικαλισμού ήταν ο κρατικός τομέας απασχόλησης (κυρίως οι ΔΕΚΟ).

Πληρώνεται ενώ απεργεί, προκαλεί χάος αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος, εκπροσωπεί όλο και λιγότερους, χρηματοδοτεί τα στελέχη του από παροχές του κράτους εργοδότη – δηλαδή του εξ ορισμού κοινωνικού του «αντιπάλου», δίνει απαλλαγή από εργασία, προκλητικούς μισθούς και πλουσιοπάροχες πρόωρες συντάξεις στους «σταρ της σφιγμένης γροθιάς» και του ξεχειλωμένου τραπεζικού λογαριασμού.

ΟΤΑΝ ΟΙ «ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ» ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ

Σύμφωνα με επίσημη παραδοχή του Υπουργείου Εργασίας την δεκαετία 2000 – 2010 δόθηκαν στις συνδικαλιστικές ενώσεις 177 εκατομμύρια ευρώ, από τα Δημόσια Ταμεία, χωρίς παραστατικά! Οι φορολογούμενοι - δηλαδή εσύ και εγώ – πλήρωσαν 177.000.000 από τον ιδρώτα τους και το Κράτος τα έδωσε στα «αγαπημένα του παιδιά», χωρίς να ενδιαφερθεί για το τι τα έκαναν!

Ο συνδικαλισμός σήμερα είναι ένας από τους δύο πόλους της κρατικής Μαφίας: ενδιαφέρεται μόνο για τα σκανδαλώδη συντεχνιακά προνόμια, τρέφεται από τη διαφθορά και τη στηρίζει με νύχια και με δόντια, προδίδοντας ταυτόχρονα την εργατική βάση για λογαριασμό της οποίας υποτίθεται ότι δρα.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Αυτό το μοντέλο θα το τελειώσουμε μια και καλή, αναμορφώνοντας ολόκληρη τη νομοθεσία που αφορά στη συνδικαλιστική δράση.

• Οι συνδικαλιστές εργάζονται κανονικά, όπως όλοι και συνταξιοδοτούνται όπως όλοι. Δεν υπάρχει απαλλαγή από την εργασία, ούτε μείωση του ωραρίου για όλες τις βαθμίδες της συνδικαλιστικής ιεραρχίας. Οι συνδικαλιστικές δραστηριότητες (συνελεύσεις, αρχαιρεσίες κ.λπ.) λαμβάνουν χώρα πάντα εκτός ωραρίου εργασίας.
  
  
• Απαγορεύεται κάθε κρατική ενίσχυση σε συνδικαλιστικές οργανώσεις έστω και έμμεση (π.χ. για επιμόρφωση στελεχών).
  
  
• Το δικαίωμα στην απεργία είναι σεβαστό – όπως ακριβώς και το δικαίωμα στην εργασία. Αν θέλω να απεργήσω είναι δικαίωμά μου. Αν θέλεις να δουλέψεις είναι δικαίωμά σου. Κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να επιβάλλει στον άλλον την άποψή του δια της βίας. Η έννοια της «περιφρούρησης της απεργίας» συνιστά – και με την κείμενη νομοθεσία – απολύτως παράνομη πράξη  και τιμωρείται με αυτόφωρη διαδικασία. Είναι αυτονόητο ότι όταν απεργείς δεν πληρώνεσαι.
  
  
• Απαγορεύονται οι πορείες στο οδόστρωμα. Άλλωστε, ο αποκλεισμός δρόμων για να διαδηλώσουν π.χ 100 άτομα δεν έχει καμία πρακτική αξία για τους ίδιους. Καθώς η περιοχή είναι αποκλεισμένη, δεν γίνονται αντιληπτοί παρά μόνο από τον εαυτό τους. Επιπλέον στρέφουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, ταλαιπωρούν το κοινό, παραλύουν την οικονομική ζωή και εγκαθιστούν ένα μόνιμο στοιχείο ανομίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, το 2010, το κέντρο της Αθήνας έκλεισε για πορείες και στάσεις, 496 φορές! Είναι προφανές το οικονομικό κόστος, ιδιαίτερα σε μια χειμαζόμενη οικονομία. Και με την υπάρχουσα νομοθεσία, η αστυνομία έχει τη δυνατότητα να απαγορεύσει μια μαζική εκδήλωση αν κρίνει ότι υπάρχει κίνδυνος για τη Δημόσια Ασφάλεια. Μέχρι στιγμής ποτέ δεν έχει ληφθεί τέτοια απόφαση. Η Αθήνα έχει καεί και λεηλατηθεί επανειλημμένως, αλλά προφανώς, σύμφωνα με την κρίση των πολιτικών προϊσταμένων της Αστυνομίας, δεν απειλήθηκε η Δημόσια Ασφάλεια!
  
  
• Όμως επειδή αυτό δεν θέλουμε να εκληφθεί ως «φίμωση» των διαφόρων ομάδων, προτείνουμε να διαθέτει η κρατική τηλεόραση - στο πλαίσιο του δελτίου ειδήσεων - ένα 5λεπτο στο οποίο οι ενδιαφερόμενοι συνδικαλιστές ή μη - θα μπορούν να διατυπώσουν τις θέσεις τους, με ακροατήριο όλον τον ελληνικό λαό και όχι τους ελάχιστους διαβάτες που έτυχε να βρίσκονται στην πορεία της... πορείας. Αυτό το 5λεπτο θα μπορεί να δίδεται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες που έχουν κάτι να εκφράσουν ώστε να συμβάλλει στον κοινωνικό προβληματισμό που είναι πάντα χρήσιμος σε μια ελεύθερη κοινωνία.
  
  
• Κόβονται όλες οι συντάξεις που έχουν δοθεί για συνδικαλιστική δράση.
  
  
• Ανοίγουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί όλων όσοι διετέλεσαν Πρόεδροι, Γ. Γραμματείς, Ταμίες συνδικαλιστικών φορέων που έχουν λάβει κρατική χρηματοδότηση και ερευνάται το πόθεν έσχες.
  
  
• Γίνεται αναδρομικός οικονομικός έλεγχος από το 2000, σε όσους συνδικαλιστικούς φορείς έχουν λάβει κρατική επιχορήγηση ή υποχρεωτικές συνδρομές μελών.
  
  
• Αποφάσεις για απεργία θα πρέπει να λαμβάνονται από την πλειοψηφία των εγγεγραμμένων.