Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, είχε πει ο εθνάρχης. Το αντιλαμβάνεσαι παρακολουθώντας, εντός και εκτός Βουλής, τη συζήτηση για την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων. Αντιλαμβάνεσαι επίσης πόσο δίκιο έχουν οι έρευνες που βγάζουν τους μισούς μαθητές Λυκείου λειτουργικά αναλφάβητους. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι μαθητές Λυκείου. Είναι και οι έχοντες δημόσιο λόγο και ρόλο.

Οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει για ποιο πράγμα συζητάμε. Το βασικό θέμα είναι η διευκόλυνση όσων Ελλήνων ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ εκλογικό δικαίωμα κι όχι η εξ αρχής παροχή δικαιώματος. Ένας Έλληνας που πήγε στην Αυστραλία 20 ετών, σήμερα είναι 70 και δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ελλάδα, δεν έχει περιουσία στην Ελλάδα, ούτε ΑΦΜ, αλλά έχει ελληνική υπηκοότητα και είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους, μπορεί να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει να ψηφίσει ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ. Με ποια νομική βάση θα του το απαγορεύσεις; Αν επομένως δοθεί δικαίωμα επιστολικής ψήφου ή διευκολυνθεί με κάποιον άλλον τρόπο η συμμετοχή στις εκλογές για τον 18χρονο που έφυγε φέτος για σπουδές θα πρέπει το ίδιο δικαίωμα να αφορά και τον Ελληνοαυστραλό του παραδείγματος και όλους τους Έλληνες υπηκόους που ζουν παντού στη γη, χωρίς κανένα φίλτρο ή άλλο κριτήριο.

Οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει στο Σύνταγμα. Η απαίτηση του ΚΚΕ να έχουν οι απόδημοι περιουσία στην Ελλάδα και ΑΦΜ είναι ακατανόητη, ειδικά από ένα κόμμα που είναι κατά της ιδιοκτησίας! Όπως ακατανόητη είναι η “άποψη” του ΣΥΡΙΖΑ για συντελεστή στάθμισης της ψήφου των αποδήμων. Πρόκειται για σουρεαλιστική θέση. Θα απορούσε κανείς για το ότι εκφέρεται ανερυθρίαστα στον δημόσιο λόγο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δώσει, χρόνια τώρα, ρεσιτάλ ανερυθρίαστου πολιτικού σουρεαλισμού.

Το ίδιο ακατανόητη είναι και η αποδοχή μέρους αυτών των ανοησιών από τον υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος στις δημόσιες τοποθετήσεις του αποδεικνύει ότι δεν κατανοεί τη διαφορά των όρων «απόδημος» και «ομογενής». Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει από εκεί.

Όμως αυτή η συζήτηση ανοίγει ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο θέμα. Είναι ο κλασικός τρόπος με την κάλπη και το παραβάν ο μόνος τρόπος ψηφοφορίας; Οι Εσθονοί απάντησαν «όχι» και από το 2005 ψηφίζουν ηλεκτρονικά. Είναι φτηνότερη, ταχύτερη, ακριβέστερη, ασφαλέστερη μέθοδος - και για το κράτος και για τους πολίτες. Και επιπλέον οικολογική, καθώς γλυτώνουμε δάση ολόκληρα που μετατρέπονται σε ψηφοδέλτια και φακέλους με την παραδοσιακή ψηφοφορία. Γιατί να μην μιμηθούμε τους Εσθονούς δίνοντας τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας (από τον υπολογιστή τους, το κινητό, τα ΚΕΠ ή ακόμα τα κλασικά εκλογικά κέντρα) σε όλους τους Έλληνες, όπου και να ζουν; Διότι ο ψηφοφόρος του Δήμου Καβάλας που ζει στη Σόφια απέχει πολύ λιγότερο από το εκλογικό του τμήμα από όσο αν ζούσε στην Αθήνα. Γιατί να μην διευκολύνουμε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες;

Αν η ηλεκτρονική ψηφοφορία φαίνεται πολύ «προχωρημένη» για την παλαιολιθική πολιτική μας ζωή (καθώς προϋποθέτει ηλεκτρονική ταυτότητα), ας υιοθετήσουμε τουλάχιστον την επιστολική ψήφο. Δεν χρειάζεται να έχουν αποσταλεί από την Ελλάδα τα ψηφοδέλτια. Ο κάθε ενδιαφερόμενος θα κατεβάζει από το διαδίκτυο και θα εκτυπώνει τα ψηφοδέλτια της περιοχής του (ή θα πηγαίνει σε ένα ΚΕΠ ζητώντας να του τα εκτυπώσουν) και αυτά θα βάζει στο φάκελο. Η μυστικότητα της ψήφου εξασφαλίζεται με διπλό φάκελο. Η επιτροπή παραλαβής, αφού ενημερώσει τον εκλογικό κατάλογο, θα σχίζει τον εξωτερικό στον οποίο θα αναγράφεται ο αριθμός εκλογικού μητρώου και θα ρίχνει τον ανώνυμο εσωτερικό σε μια μεγάλη αδιαφανή κάλπη. Λύσεις υπάρχουν για τα πάντα αρκεί να θέλουμε να τις βρούμε. Ο κόσμος προχωράει με τεχνολογικά άλματα, κι εμείς το μόνο που καταφέραμε να αλλάξουμε είναι οι φάκελοι που ήθελαν σάλιωμα με τους αυτοκόλλητους, ίσα ίσα για να μπερδεύουμε τεχνοφοβικούς πρωθυπουργούς.

Πώς θα προσμετρώνται οι ψήφοι των αποδήμων; Κι εδώ οι απαντήσεις είναι απλές, όταν δεν τις κάνει γρίφο η επιδίωξη του μικροπολιτικού συμφέροντος. Όσοι είναι εγγεγραμμένοι ήδη στους εκλογικούς καταλόγους, θα εκλέγουν και θα εκλέγονται (αν προταθούν ως υποψήφιοι από κάποιο κόμμα) στις εκλογικές τους Περιφέρειες. Όσοι είναι Έλληνες υπήκοοι αλλά για κάποιον λόγο δεν είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, θα εγγραφούν στην περιοχή που θα επιλέξουν, ακόμα κι αν δεν έχουν «ρίζες» εκεί. Εφόσον θέλησαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα σημαίνει ότι έχουν ενδιαφέρον για τη χώρα, το οποίο κάπου εδράζεται. Αν δεν θέλουν να επιλέξουν, επειδή οι δεσμοί τους είναι με την Ελλάδα, αλλά όχι με συγκεκριμένη περιοχή, μπορεί να δημιουργηθεί ένας ειδικός «εκλογικός κατάλογος αποδήμων» και οι ψηφοφόροι να ψηφίζουν μόνο κόμμα χωρίς δυνατότητα σταυροδοσίας. Οι ψήφοι θα προσμετρώνται κανονικά στα κόμματα και θα διαμορφώνουν το εκλογικό μέτρο.

Το ίδιο ακριβώς θα ισχύει για ομογενείς που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα και θα θελήσουν να αποκτήσουν. Εάν υπάρχει κάποιο θέμα συζήτησης, αυτό δεν προέρχεται από τη δυνατότητα των «φρεσκοπολιτογραφημένων» Ελλήνων να ψηφίζουν, αλλά από τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί όποιος ζητάει να αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα. Ο υπάρχων νόμος για τους ομογενείς αρκείται στο να αποδείξουν ότι έχουν έναν έστω πρόγονο Έλληνα. Το αν πρέπει να προστεθούν και άλλες προϋποθέσεις (π.χ. χρήση γλώσσας, γενικότερες γνώσεις για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας, συνέντευξη) είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όμως από τη στιγμή που κάποιος αποκτάει την Ελληνική υπηκοότητα δεν μπορεί να είναι Έλληνας, ούτε ψηφοφόρος, δεύτερης κατηγορίας.

Κι αυτό το απλό θέμα, όμως, το έχουν κάνει σήριαλ, από τη μια ο φόβος των κομμάτων για τους ανεξέλεγκτους από τους πελατειακούς μηχανισμούς Έλληνες του εξωτερικού και από την άλλη η αραχνιασμένη Δημόσια Διοίκηση, που αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει σύγχρονες εφαρμογές πληροφορικής. Ίσως ήρθε ο καιρός να πάψουμε να είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο.