Όσο πιο απλά και κατανοητά από τον μέσο πολίτη είναι τα νομικά κείμενα ενός κράτους, τόσο καλύτερα λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα, η απλότητα και η σαφήνεια στους νόμους δεν είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Κι αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι για όλα χρειάζεται κάποια ερμηνεία δικαστηρίου κι ότι κάποια διάταξη νόμου ή και του Συντάγματος θα μπορούσε ενδεχομένως να ιδωθεί και από άλλη οπτική γωνία. 

Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Ειδικά στο Σύνταγμα, οι περισσότερες διατάξεις του είναι σαφείς. Τόσο σαφείς που να γίνονται κατανοητές από οποιονδήποτε γνωρίζει στοιχειωδώς ελληνικά, επιπέδου Δημοτικού. 

Για παράδειγμα το άρθρο 88 στην παράγραφο 5 αναφέρει σχετικά με την ηλικία συνταξιοδότησης των δικαστικών: 

“Oι δικαστικοί λειτουργοί, έως και το βαθμό του εφέτη ή του αντεισαγγελέα εφετών και τους αντίστοιχους με αυτούς βαθμούς, αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους και όλοι όσοι έχουν βαθμούς ανώτερους από αυτούς ή τους αντίστοιχους με αυτούς αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.” 

Υπάρχει κανείς που δεν το καταλαβαίνει; Χρειάζεται ερμηνεία η φράση “αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους”; Τι χρήζει ερμηνείας; Το “αποχωρούν”; Το “υποχρεωτικά”; Το “εξηκοστό έβδομο”; Η φράση είναι τόσο σαφής όσο και το “Λόλα, να ένα μήλο” του αναγνωστικού της Α’ Δημοτικού. 

Το ότι ο πρωθυπουργός δεν το αντιλαμβάνεται και υπόσχεται παράταση θητείας στους ανώτατους δικαστικούς δεν είναι θέμα προς συζήτηση, δυστυχώς. Έχει αποδείξει ότι λίγα πράγματα αντιλαμβάνεται από τον κόσμο που τον περιβάλλει. Άλλωστε τον έχουμε συνηθίσει να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα και θα ήταν περίεργο εδώ να έπραττε διαφορετικά. Όμως το ότι η πρόεδρος του Αρείου Πάγου συγκαλεί τη διοικητική ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου για να ερμηνεύσει το άρθρο είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι φρόντισε να δημοσιοποιήσει τη δική της “ερμηνεία” σύμφωνα με την οποία το “αποχωρούν” σημαίνει “παραμένουν”. Το μόνο καλό από την όλη υπόθεση είναι η διαπίστωση πως υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που μολονότι μπορεί να πάρει σύνταξη προτιμάει να συνεχίσει να εργάζεται.