Η ομιλία του Θάνου Τζήμερου στην Επίσημη Διακήρυξη Συνασπισμού ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ στο κέντρο πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος στις 18-05-2022.

Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι,

ήταν καλοκαίρι του 2011, πριν το όνομα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ακουστεί δημόσια για πρώτη φορά. Κουβέντιαζα με έναν φίλο και ομοϊδεάτη, που είχε παιδί στην ηλικία που είναι τώρα ο Αχιλλέας. Η κρίση είχε αρχίσει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και προσπαθούσαμε να προβλέψουμε τη διάρκειά της. Εκείνος, από πολιτική οικογένεια, με πατέρα πρώην βουλευτή, άκουγε για πολιτική και έφτυνε στον κόρφο του. Ήθελε να με αποτρέψει από αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω. Θα ζοριστούμε λίγο, μου έλεγε, αλλά σε 3-4 χρόνια θα στρώσουν τα πράγματα. Εγώ υποστήριζα πως η παρακμή της χώρας δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως ηθική. Παρακμή αξιών, θεσμών, αρχών, προτύπων. Έλεγα πως, αν δεν καταφέρουμε να αναστήσουμε τις αξίες αυτού του έθνους, από πού θα ’ρθει η ανάκαμψη;
Σήμερα ο γιος του είναι 19 χρονών, σπουδάζει στην Αμερική. Μιλάνε στο skype, αλλά βλέπονται μια φορά τον χρόνο, κι αν…
- “Σκέφτεται να γυρίσει μετά τις σπουδές;” τον ρώτησα.
- “Μπα!” μου λέει, “τι να ’ρθει να κάνει; Να κολλάει κομματικά ένσημα μπας και τρουπώσει πουθενά;”
Πόσες τέτοιες ιστορίες ξέρετε; Πόσες τέτοιες ιστορίες θα ζήσουμε ακόμα;
Από το 2011, το μόνο που άλλαξε είναι το χρέος. Από 171% του ΑΕΠ, έφτασε στο 238% το 2021 και συνεχίζουμε. 388 δισ. χρωστούσαμε στο τέλος της περασμένης χρονιάς, παρά το κούρεμα των 127 δισ. του 2012. Αλλιώς, θα είχαμε ξεπεράσει το μισό τρισεκατομμύριο. Σε κάθε παιδί που γεννιέται, μαζί με τις πάνες, τού φοράμε κι ένα φέσι 35.000 ευρώ. Συνειδητοποιούμε τι σημαίνει αυτό;
«Τις πταίει»; Γιατί σ’ αυτή τη χώρα, οι συζητήσεις του 2011 είναι σαν να γίνονται σήμερα; Κι όχι μόνο του ’11. Ακούστε την αναφορά του Πωλ Πόρτερ, του επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα, το 1947, επί Τρούμαν: “Εδώ, δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, ο ένας χειρότερος από τον άλλον, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.”

Η απάντηση είναι απλή: διότι ένα σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του. Και μάλιστα όσο πιο πολύ ευτελίζεται, τόσο περισσότερο περιχαρακώνει τα συμφέροντά του. Ένα δυσώδες, νοσηρό περιβάλλον διώχνει τους υγιείς. Κι όταν κάποιοι προσπαθήσουν να το εξυγιάνουν εκ των έσω, τους διαγράφει, τους συκοφαντεί και τους φιμώνει. Όσοι έχουν νύχια σ΄ αυτή τη χώρα προσπαθούν να κατασπαράξουν αυτούς που έχουν φτερά, όπως έλεγε ο Ροΐδης, πριν 150 χρόνια.
Σ’ εμάς τους τρεις, έχουν ρίξει τόνους λάσπη. Μας στολίζουν με τα πιο κακόσημα επίθετα. Mας ταυτίζουν με ιδεολογίες που απεχθανόμαστε, απομονώνουν τμήματα φράσεών μας, για να αντιστρέψουν το νόημά τους, μας έχουν βάλει βόμβες, έχουν προσπαθήσει να μας κάψουν. Δεν έχουν βρει όμως πoτέ, ούτε μισό αντεπιχείρημα για να αντιτάξουν στις θέσεις μας. Το περίεργο είναι ότι οι περισσότερες απ’ αυτές, δεν είναι καν θέσεις. Είναι προϋπο-θέσεις της ύπαρξης ενός σύγχρονου δυτικού κράτους, στις οποίες έπρεπε οι πάντες να ομνύουν. Είναι η νομοκρατία πολιτική θέση; Το να εφαρμόζονται οι νόμοι χωρίς φίλτρα πολιτικού κόστους ή γνωριμιών, χωρίς εντολή άνωθεν, με τον ίδιο τρόπο από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη είναι δεξιό ή αριστερό; Ο Ροΐδης ήταν δεξιός ή αριστερός όταν έλεγε, πριν 150 χρόνια: “Είς νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων.”; Το ότι για να επενδύσει κάποιος, χρειάζεται νομική σταθερότητα, ασφάλεια δικαίου, σαφές νομικό πλαίσιο, γρήγορες ψηφιακές διαδικασίες και φυσικά λογική φορολογία, για να σου μένει και κάτι στην τσέπη, δεν είναι πολιτική θέση. Είναι νόμος της φύσης.

Είναι ασυγχώρητη σπατάλη για τη χώρα και για τις ζωές μας, το να συνταντιέμαστε τόσοι παραγωγικοί άνθρωποι, κι αντί να συζητάμε για το πώς η Ελλάδα θα πρωταγωνιστήσει στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, στην 4η και στην 5η και στην 15η βιομηχανική επανάσταση, να προσπαθούμε να πείσουμε ότι η ήλιος βγαίνει από την Ανατολή. Και να μας αποκαλούν και φασίστες γι΄ αυτό!

Όμως πρέπει να το υποστούμε, για να αρχίσουμε από την επόμενη Βουλή να βάζουμε τα θεμέλια ενός νεωτερικού, δυτικού κράτους, που δεν είχαμε ποτέ. Η ομιλία μου στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο της Δημιουργίας, πριν 10 χρόνια, είχε τίτλο “οδηγίες κατασκευής γι’ αυτό που δεν ξανάγινε”. Θα έβαζα τον ίδιο τίτλο και σ΄αυτή την ομιλία, σήμερα.

Έχουμε αποδείξει και οι τρεις ότι γνωρίζουμε την τεχνογνωσία αυτού που δεν ξανάγινε. Και έχουμε χτίσει, μολονότι τα παπαγαλάκια της παρακμής προεξοφλούσαν το ναυάγιο του εγχειρήματος, μια στέρεα βάση κοινών απόψεων και αξιών. Και οι τρεις θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολιτική καριέρα, ως πειθήνια στρατιωτάκια του συστήματος. Προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τη φωνή της συνείδησής μας. Και να συγκρουσθούμε με όσα ρημάζουν την πατρίδα μας: το πελατειακό σύστημα, τη θεσμική ανομία, (όχι μόνο της Αριστεράς), τη συνδικαλιστική ασυδοσία, την παράλυση της Δημόσιας Διοίκησης, την αποσάθρωση της Παιδείας, την επικράτηση της μεταμοντέρνας δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας, την άκριτη υποταγή στις τραγικές εμπνεύσεις της βρυξελιώτικης νομενκλατούρας, τη διαπλοκή πολιτικών – ΜΜΕ – ολιγαρχών, την πολιτική “ανοίξαμε και σας περιμένουμε” που μετατρέπει τη χώρα μας και την Ευρώπη ολόκληρη, σε ισλαμικό χαλιφάτο.

Δεν συναντηθήκαμε τώρα, μετά την εντελώς άδικη και αναιτιολόγητη διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Συναντιέμαστε συνεχώς, εδώ και χρόνια, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται όλα τα κόμματα, αν ο όρος “εθνική συνείδηση” ήταν γι’ αυτά οδηγός πορείας κι όχι επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

Συναντηθήκαμε στις γειτονιές της Αθήνας, όταν οι κάτοικοί της εξέφρασαν δημόσια την απόγνωση και την απελπισία τους, βλέποντάς την να μετατρέπεται σε Ισλαμαμπάντ, και την καθημερινότητά τους σε κόλαση. Δεν θα έπρεπε;
Συναντηθήκαμε στο μνημόσυνο που διοργάνωσε η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ένα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, για να τιμήσει τη μνήμη των παπούδων και των πατεράδων μας, που θυσίασαν τις ζωές τους ώστε να μην υποστούμε εμείς τη σταλινική κτηνωδία. Δεν θα έπρεπε;

Συναντηθήκαμε επίσης στο μνημόσυνο για τους νεκρούς της μάχης του Μακρυγιάννη, αυτών που κράτησαν την Αθήνα ελεύθερη, νικώντας όσους ήθελαν να τεμαχίσουν τη χώρα και να κρεμάσουν τα κομμάτια της στο τσιγκέλι του σοβιετικού χασάπη. Δεν θα έπρεπε;

Συναντηθήκαμε όμως και αλλού: στην ανεπιτήδευτη, ευθύβολη γλώσσα, στο χιούμορ, στην περιφρόνηση της πολιτικής ορθότητας και του πολιτικού κόστους, στο πείσμα μας να αποκαθηλώσουμε τα ανίερα τέρατα της μεταπολίτευσης, στην πρόθεσή μας να όχι μόνο να “σπάσουμε αυγά” αλλά να ξεκληρίσουμε “κοτέτσια” ολόκληρα σήψης, παρακμής και εθνικής μειοδοσίας. Η εθνική ομοψυχία θα προκύψει ΜΕΤΑ από αυτή τη σύγκρουση. Το έθνος μας θα ενωθεί, μόνο όταν όσοι βγάζουν σπυριά με οτιδήποτε εθνικό, πάψουν να διαφεντεύουν τον δημόσιο λόγο και τη δημόσια ζωή. Αυτή τη μάχη δεν θα τη δώσει η ασπόνδυλη, ευνουχισμένη, αριστερολάγνα και ισλαμόφιλη Νέα Δημοκρατία. Δεν μπορεί και δεν θέλει. Θα τη δώσουμε εμείς! Αν εσείς μάς δώσετε αυτή την εντολή.

Συναντηθήκαμε και στην προσήλωσή μας στις αρχές της Δημοκρατίας. Διατρανώνουμε και οι τρεις, με κάθε ευκαιρία, τη θέση μας πως τα κουσούρια τής, α λα γκρέκα, δημοκρατίας, που είναι μπόλικα, διορθώνονται μόνο με δημοκρατικά εργαλεία. Όχι με τα μαχαίρια των μελανοχιτώνων, ούτε με τα στειλιάρια των κοκκινοχιτώνων, που είναι άλλωστε πρωτοξάδερφα. Αδέλφια ήταν οι μπαμπάδες τους, Χίτλερ και Στάλιν, πριν τα χαλάσουν στο διαγούμισμα του κόσμου. Ο μαύρος ολοκληρωτισμός, ο κόκκινος ολοκληρωτισμός αλλά και ο αλματωδώς εξαπλούμενος ισλαμικός ολοκληρωτισμός απειλούν εξίσου τη Δημοκρατία, την οποία όλοι οφείλουμε να προστατεύσουμε.
Έτσι, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο ομιλών, δημιουργήσαμε την κοινή μας πλέον πολιτική στέγη: την ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, στην οποία σας καλούμε ως συγκατοίκους και συμπολεμιστές. Να σας πω πως εμείς απολαμβάνουμε ήδη αυτή την συνύπαρξη και σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο. Με τον Φαήλο, το γλυκό έχει δέσει εδώ και ενάμισυ χρόνο, διάστημα κατά το οποίο διαπίστωσα πόσο ουσιαστικά ευαίσθητος είναι ως άνθρωπος και βαθειά δημοκράτης ως πολιτικός. Εκτιμώ την ευθύτητά του, την ευρυμάθειά του, τη βαθειά του γνώση της ιστορίας και της διεθνούς πολιτικής, την ντομπροσύνη του, τη μπέσα του, απολαμβάνω το ανατρεπτικό του χιούμορ, τη στρατιωτική του αντίληψη για το καθήκον, και την αντοχή του, γιατί αυτός ο αγώνας δεν είναι για ερασιτέχνες.

Χαίρομαι που τα ίδια στοιχεία, με την ίδια απλόχερη δοσολογία, διαπιστώνω ότι διαθέτει και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Συν ένα, επιπλέον: είναι 20 χρόνια μικρότερος. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος της Αθήνας που μου έδωσε λόγο στα ερτζιανά, από το 2011, όταν η οξεία δημοσιογραφική του όσφρηση, επεσήμανε το διαφορετικό πολιτικό προϊόν που πρότεινε η πρωτοεμφανιζόμενη τότε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Μολονότι ήταν 30 μόλις ετών, είχε μόρφωση και κουλτούρα σπάνιες για τη γενιά του, αλλά και έναν κινητήρα στην ψυχή, πολλών κυβικών, φτιαγμένο για δύσκολα ταξίδια. Θα μπορούσε να εξαργυρώσει αυτά τα προσόντα, με μια θέση σε μια γωνιά της ΝΔ, εν αναμονή. Μη μιλάς, μη γελάς, κι ας κινδυνεύει η Ελλάς. Κάτσε εκεί σιωπηλός και κάποια στιγμή, κάποιο υφυπουργείο θα βρεθεί και για σένα. Δεν το έκανε, υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής του, και σε όσους τον εξέλεξαν. Ο Μπογδάνος τήρησε τον πολιτικό του όρκο, η ΝΔ υπήρξε επίορκη!

Τον ξαναάκουσα αυτόν τον κινητήρα όταν συναντηθήκαμε μετά τη διαγραφή του. Ανέβαζε στροφές, όχι από θυμό αλλά από συναίσθημα ευθύνης, και αισθανόσουνα ότι και την πιο κοφτή ανηφόρα θα τη δάγκωνε και με μια γκαζιά θα έφτανε στην κορυφή. Είναι κρίμα άνθρωποι με τόσο δυναμισμό και τόση διάθεση προσφοράς, να μην αξιοποιούνται επειδή η ποταμο-σημιτο-κουβελική παρέα που μας κυβερνάει δεν θέλει να κακοκαρδίσει την κρυφή της αγάπη, το ΚΚΕ. Δεν πειράζει, θα αξιοποιηθεί στην ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Και θα αξιοποιήσει την ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, η οποία πλέον γίνεται κοινοβουλευτικό κόμμα, με τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο εκπρόσωπό του. Η συνεργασία μας μού δίνει τη σιγουριά πως αυτό που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2011, έχει πολλά να πετύχει ακόμα, με την επόμενη γενιά να διαβεβαιώνει “άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες” όπως στον χορό των αρχαίων Σπαρτιατών και έτοιμη, όταν έρθει ο καιρός, να πάρει την σκυτάλη.

Οι προσεχείς εκλογές, που θα γίνουν με απλή αναλογική, απεγκλωβίζουν τον πολίτη από την παγίδα της χαμένης ψήφου. Θα έχει την πρώτη και ίσως την τελευταία ευκαιρία, να ψηφίσει το κόμμα της καρδιάς του, χωρίς να αποτιμά ποιο είναι το μη χείρον και να καταλήγει στον έναν, για να μην έρθει ο άλλος.

Μας ρωτάν: τι αντιπολίτευση θα κάνετε; Δεν θα κάνουμε αντι-πολίτευση. Δεν ετεροπροσδιορισθήκαμε ποτέ. Θα κάνουμε πολιτική. Όσα συμφωνούμε θα τα υπερψηφίζουμε, όσα διαφωνούμε θα τα καταψηφίζουμε, με τεκμηρίωση και αντιπροτάσεις, όπως κάνουμε μέχρι τώρα με τον θεσμικό μας ρόλο, στη Βουλή, στην Περιφέρεια και με την αρθρογραφία μας. Θα χειροκροτούμε τον Έλληνα Πρωθυπουργό, όταν μιλάει στο Καπιτώλιο, γιατί αυτή είναι η εθνικά επωφελής στάση, αλλά θα του θυμίσουμε, όταν επιστρέψει, πως η ισονομία, την οποία τόσο διαφήμισε στους Αμερικανούς, ως παιδί του ελληνικού πνεύματος και του ελληνικού πολιτισμού, έχει μείνει ορφανή και ανέστια στη σύγχρονη Ελλάδα. Θα του θυμίσουμε πως στις έρευνες εμπιστοσύνης του κοινού στους θεσμούς, τα πολιτικά κόμματα είναι στις τελευταίες θέσεις, με 81 στους 100 Έλληνες να μην τα εμπιστεύονται. Την τετράδα του πάτου συμπληρώνουν οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, τα ΜΜΕ και οι ΜΚΟ, θεσμοί που η κυβέρνησή του χρηματοδοτεί και ελέγχει.

Αλλά δεν θα περιοριστούμε στην κριτική. Θα κάνουμε εμείς προτάσεις, θα καταθέτουμε εμείς νομοσχέδια, αναγκάζοντας τα κόμματα να πάρουν θέση. Θα αποδείξουμε ότι όλα αυτά που”δεν γίνονται εδώ γιατί εδώ είναι Ελλάδα” γίνονται και παραγίνονται εάν υπεύθυνοι άνθρωποι ασκήσουν υπεύθυνη πολιτική.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ δεν θα είναι ακόμα μια παρέα μικροκομματικής γκρίνιας, αλλά ένας άνεμος μεγαλόπνοης πολιτικής. Θα καταδείξουμε, με την καθημερινή μας δράση, το πώς πρέπει να λειτουργούν τα σύγχρονα δημοκρατικά κόμματα. Ο λόγος μας στον δημόσιο βίο και ο πολιτικός μας ακτιβισμός ήταν σπορά που καρποφόρησε. Ποιος τολμούσε πριν 10 χρόνια να μιλήσει για ισλαμική εισβολή, για την αριστερή ανομία, για την απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές όσων απεργάζονται την επιβολή δικτατορίας, για την απειλή που ο δικαιωματισμός των ποσοστώσεων συνιστά για την ίδια τη Δημοκρατία; Για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων; Για την γάγγραινα του κρατικού συνδικαλισμού; Ή για την υιοθέτηση ενός ενιαίου συστήματος γραμμικής φορολογίας, flat tax, 15%;

Σήμερα αυτά τα θέματα όχι απλώς συζητιούνται ανοιχτά, αλλά στις απόψεις μας προσχωρούν όλο και περισσότεροι. Με τον ίδιο τρόπο, θα δείξουμε ΜΕΣΑ στη Βουλή τι σημαίνει να ενδιαφέρεσαι για τη χώρα σου και όχι για την καρέκλα. Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ με κοινοβουλευτική αιχμή του δόρατος τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, μέχρι τις επόμενες εκλογές, θα αποδείξει πως υπάρχει κι ένα άλλο είδος άσκησης πολιτικής, ένας άλλος πολιτικός πολιτισμός σ΄αυτή τη χώρα. Με τη δική σας συμπαράσταση, στην επόμενη Βουλή τα δόρατα θα γίνουν πολύ περισσότερα, για να δημιουργήσουμε μέσα στο ναό της Δημοκρατίας, τον Ιερό Λόχο υπεράσπισης των αξιών του πατριωτισμού και του φιλελευθερισμού, των δημιουργικών δυνάμεων αυτού του Έθνους. Ζήτω η ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ! Ζήτω το κοινό μας όραμα για μια πατρίδα που θα μας κάνει ξανά περήφανους, κι εμάς και τα παιδιά μας!