Παθαίνει, ας πούμε, μια χοντρή ζημιά η μηχανή του αυτοκινήτου σου. Δεν παίρνει μπρος με τίποτε, και το πας σε ένα συνεργείο που μόλις άνοιξε στη γειτονιά. Δεν έχεις ξαναπάει, δεν ξέρεις τι σόι δουλειά κάνουν, αλλά μαθαίνεις ότι είναι πρόσχαροι και χαμογελαστοί και χρεώνουν λίγο. Το βλέπουν, είναι ένα μοντέλο 15ετίας, 1200 κυβικά και σε ρωτάνε: σε πόσο κάνει τα 0-100; “Έ, δεν το πήρα για ράλυ, να μην τα κάνει σε 15-20 δεύτερα;” απαντάς. “Τόσο αργό είναι;” εκπλήσσονται. “Εμείς θα στο φτιάξουμε να πιάνει τα 100 σε 3’! Έλα αύριο να το πάρεις!”

Παραξενεύεσαι από το υπερβολικό της υπόσχεσης, δεν το πιστεύεις, αλλά δεν λες τίποτε. Έχουν τόση σιγουριά που σε καθηλώνουν, είναι κι άλλοι πελάτες εκεί κι αφήνουν τα αυτοκίνητά τους, μεγαλύτερα από το δικό σου και πιο καινούργια, λες κάτι θα ξέρουν, ας περιμένω να δω. Ξαναπάς, λοιπόν, την επόμενη και σου λένε: “έτοιμο!” “Τι είχε;” ρωτάς. “Υπερβολικό βάρος”, σου λένε με την αρχική σιγουριά. “Το ελαφρύναμε! Να, βγάλαμε όλα αυτά τα σίδερα που το εμπόδιζαν να τρέξει.” Και σου δείχνουν τη μηχανή που δεν βρίσκεται πλέον κάτω από το καπώ αλλά πεταμένη σε μία γωνία. Τρελλαίνεσαι! Βρίσκεις την ψυχραιμία να ρωτήσεις: “Και το οδηγήσατε καθόλου έτσι… ξαλαφρωμένο;” “Όχι”, σου απαντούν, “θα το οδηγήσεις τώρα εσύ”. Ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι σου. “Χωρίς μηχανή δεν μπορεί κινηθεί, ρε ηλίθιοι!” Έχεις βγει από τα ρούχα σου. “Αλήθεια;” ρωτούν χαμογελαστά χωρίς καμμία ταραχή, και συνεχίζουν: “Πάντως να ξέρεις ότι εμείς είχαμε όραμα να έχεις ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο. Δεν μας αρέσει που δεν τσουλάει τώρα, υποφέρουμε… Μήπως να βγάζαμε και τις ρόδες να ελαφρύνει ακόμα περισσότερο;”

Σε ρωτάω λοιπόν: σε ποια φάση της δοσοληψίας κατάλαβες ότι έχεις να κάνεις με  διανοητικά καθυστερημένους; Τώρα που σού βγάλαν τη μηχανή ή πριν που σού έταξαν ότι ένα χιλιοδιακοσάρι θα επιταχύνει πιο γρήγορα από Λαμποργκίνι; Φταίνε αυτοί που σου διέλυσαν το αυτοκίνητο, ή εσύ που εμπιστεύθηκες ηλίθιους;

Αυτή είναι η αριστερά. Το πρόβλημά της δεν είναι πολιτικό. Είναι εγκεφαλικό. Έχουν καθηλωθεί σε μια παιδική ηλικία αντίληψης του κόσμου, ανάγοντας την επιθυμία τους σε δεδομένο. Το χειρότερο είναι ότι όταν προσπαθείς να τους πεις ότι ο κόσμος είναι διαφορετικός από το ροζ συννεφάκι τους, θεωρούν ότι ΘΕΛΕΙΣ ο κόσμος να είναι έτσι. Kαι το θέλεις γιατί είσαι κακός, εκπρόσωπος ξένων συμφερόντων, δούλος των αφεντικών, ανάλγητος, μισάνθρωπος, είσαι ο Βελζεβούλ προσωποποιημένος.

Έ, όχι λοιπόν, σύντροφοι. Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει Έλληνας που να μην θέλει η χώρα του να είναι πλούσια. Που να μην χαίρεται όταν ο ίδιος και οι συμπολίτες του προκόβουν. Η γνωστή οπτική του “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα” είναι η αποτύπωση της αντίδρασης του απελπισμένου φτωχού, ειδικά αν έχει καταλάβει ότι πολλοί γείτονες τις κατσίκες τους τις απέκτησαν όχι με τη δουλειά τους αλλά με γνωριμίες, ρουσφέτια, διορισμούς και ηγεμονικές συντάξεις από τα 50. Όμως αν εσύ έχεις ένα κοπάδι από κατσίκες, σε ενοχλεί να έχει κι ο γείτονας ακόμα ένα; Όλοι λοιπόν θέλουμε την ευημερία μας. Το θέμα είναι ότι κάποιοι ξέρουν πώς γίνεται αυτό στον πραγματικό κόσμο και κάποιοι φαντασιώνονται τον εαυτό τους στη χώρα των θαυμάτων όπου με έναν νόμο κι ένα άρθρο φυτρώνουν λεφτόδενδρα. Φυσικά, δεν δέχονται να κριθούν σε επίπεδο αποτελέσματος αλλά προθέσεων, διότι, είπαμε, αυτοί είναι καλοί άνθρωποι ενώ εσύ είσαι κάθαρμα.

Έτσι, στο απλοϊκό μυαλό του αριστερού, το e-mail Χαρδούβελη προέκυψε επειδή ξύπνησε ένα πρωί ο κακός Σαμαράς και είπε: «τι να κάνω σήμερα για να τυραννήσω κι άλλο τους Έλληνες; Δεν παίρνω κανένα δις μέτρα;» «Να τα κάνουμε 900 εκατομμύρια, να μην φανούν πολλά;» του είπε ο κακός Χαρδούβελης που έτυχε να περνάει από κει. Όπερ και εγένετο. Ενώ ο καλός Τσίπρας δεν κρίνεται από το ότι τα 900 εκατομμύρια, τα έκανε 9 δις και πάει φουλαριστός για 19. Κρίνεται επειδή δεν ήθελε ούτε τα 900. Δεν κρίνεται για την τεκτονική καταστροφή της χώρας που προκάλεσε σε λίγους μόνο μήνες. Κρίνεται επειδή στεναχωριέται. Ο Μουζάλας δεν κρίνεται από το ότι η χώρα έχει αποκλειστεί από τη Δύση και απομονωθεί πολιτικά και τα δισεκατομμύρια της ζημιάς τα πληρώνουν ήδη οι εταιρείες που πλήττονται και οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους, όλοι του ιδιωτικού τομέα φυσικά. Κρίνεται επειδή «αγαπάει» τους μετανάστες. Φως φανάρι: όσοι ζητούν να ανοίξει η σιδηροδρομική γραμμή, τους μισούν. Το μυαλό του Μουζάλα δεν μπορεί να ζυγίσει δυο πράγματα: το ανθρωπιστικό κέρδος, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται τουλάχιστον, από την μη επέμβαση στην Ειδομένη και τη ζημιά της χώρας από την παράταση της κατάληψης. Οι μετανάστες είναι καλοί, οι εκπρόσωποι της ιδιωτικής οικονομίας, εργοδότες κι εργαζόμενοι, κακοί. Το ότι χάνουν τις δουλειές τους το βλέπει και σαν θεία δίκη.

Στο πολιτικό μας παραμύθι με το οποίο νανουρίσαμε γενιές και γενιές μέχρι που έπεσαν σε μόνιμο λήθαργο, οι ρόλοι είναι φιξαρισμένοι: κοκκινοσκουφίτσα αριστερά, λύκος δεξιά. Τέλος. Δεν αλλάζει αυτό. Και δεν αλλάζει διότι ο εγκέφαλος του αριστερού έχει ατροφήσει από το μαρξιστικό junk food και είναι αδύνατον πια να διαχειριστεί την πραγματικότητα. Κι όπως όλα τα παιδάκια, μισεί αυτούς που του λένε ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης. Προσπαθεί να τον επανακατασκευάσει με τη μορφή του κράτους. Υπάρχει ανεργία; Το κράτος θα σε προσλάβει. Υπάρχει φτώχια; Το κράτος θα σε στηρίξει! Υπάρχει ύφεση; Το κράτος θα φέρει ανάπτυξη. Χρειάζεσαι δώρα; Θα σου τα δώσει το κράτος. Το πού θα βρει τα λεφτά (αλλά και τις ικανότητες!) το κράτος να τα κάνει όλα αυτά δεν τον απασχολεί. Ρώτησε ποτέ κανένα τρίχρονο για τα logistics του Άη Βασίλη; Την εξώφθαλμη αντίφαση αριστεράς (που είναι εκ ορισμού διεθνιστική) και κρατισμού (που είναι εξ ορισμού... κρατικός!) ο αριστερός δεν την αντιλαμβάνεται. Άλλωστε, αν η ΕΣΣΔ είχε καταφέρει να νικήσει τον δαίμονα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, θα είχε ριζώσει σε όλη τη γη μια μεγάλη κρατική σοβιετική δρυς. Ο αριστερός φαντασιώνεται την ελληνική σοβιετία ως το μπονζάι της. Φυσικά το μόνο που κατάφερε είναι να μετατρέψει την Ελλάδα σε ξερόκλαδα που μόνο για προσάναμα κάνουν. Αλλά μην τον κατηγορείτε. Δεν είχε αυτή την πρόθεση.

Πηγή: MarketNews

Εισαγωγικά

Στην έμμεση δημοκρατία, οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι από τους πολίτες, αλλά από τους εκπροσώπους τους πολιτικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους οφείλουν να σέβονται την εντολή που έλαβαν από αυτούς.

Εν προκειμένω, η απερχομένη κυβέρνηση είχε πάρει δύο «εντολές», οι οποίες ωστόσο αποδείχθηκαν – για όσους την ψήφισαν, καθόσον οι υπόλοιποι ήδη το γνώριζαν – αμοιβαίως αποκλειόμενες:

Α)  Παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, αποφυγή της «άτακτης χρεοκοπίας»

Β) Κατάργηση των Μνημονίων και αποφυγή υπογραφής νέου Μνημονίου.

Όταν αποδείχτηκε η αντιφατικότητα των δύο «υποσχέσεων», η δημοκρατική κυβέρνηση θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και τη θέση της με δύο τρόπους:

1) Δημοψήφισμα, στο οποίο να υπάρχει σαφώς ερώτημα (ή ερωτήματα) που να ξεκαθαρίζει την άποψη των πολιτών σε σχέση με τα παραπάνω (Α) ή (Β).

2) Επιλογή του (Α) ή του (Β) χωρίς δημοψήφισμα, αλλά με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή (των αντιπροσώπων του λαού), τουλάχιστον των 2/3 των βουλευτών, εφόσον η αυξημένη αυτή πλειοψηφία προβλέπεται σε αρκετές άλλες συνταγματικές διατάξεις.

3) Προσφυγή σε νέες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες τα κόμματα θα κατέβαιναν με διαφοροποιημένο πρόγραμμα συμβατό με το αναμφισβήτητο γεγονός  της ασυμβατότητας του (Α) με το (Β).

Η παρούσα κατάσταση

Αντί των παραπάνω επελέγησαν, όπως είναι γνωστό τα εξής:

• Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος που δεν ξεκαθάριζε την κατάσταση και τη λαϊκή βούληση σε σχέση με το (Α) ή (Β) και το οποίο επιπλέον επιδείνωσε δραματικά την ήδη ασφυκτική οικονομική κατάσταση.
• Η ψήφιση ενός 3ου Μνημονίου με αυξημένη πλειοψηφία, μολονότι οι κυβερνητικοί βουλευτές πράγματι δεν είχαν λάβει τέτοια εντολή. Αυτό ωστόσο ήταν αναγκαίο για να αποφευχθεί η άμεση εξέλιξη (Β) – για την οποία επίσης δεν είχαν λάβει αντίστοιχη εντολή, ενώ δεν υπήρχε πλέον χρόνος για οποιαδήποτε καθυστέρηση.
• Παραίτηση της κυβέρνηση και δρομολόγηση προκήρυξης εκλογών, μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, το οποίο δέσμευε διεθνώς τη χώρα, ενώ παράλληλα της παρείχε τη δυνατότητα να  επιβιώσει εντός ευρωζώνης με προοπτική διεξόδου από την κρίση.

Διερωτάται κανείς ευλόγως ποιά αλήθεια είναι η οποιαδήποτε «δημοκρατική λογική» των παραπάνω επιλογών, ενώ οι απαντήσεις που έχουν ήδη δοθεί από τον πρώην πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και τα λοιπά στελέχη του κόμματός του δεν είναι πειστικές στο ελάχιστο.

Κριτική στις πρωθυπουργικές επιλογές – Η αποφυγή των εκλογών

Εφόσον (καλώς κατά τη γνώμη μας) επελέγη τελικά η υπογραφή του Μνημονίου (επιλογή Α) χωρίς προηγούμενο δημοψήφισμα ή εκλογές, λόγω των εκτάκτων οικονομικών συνθηκών και της έλλειψης επαρκούς χρόνου, ήδη είχαμε ξεφύγει στην πράξη από τη λογική της «ανυπαρξίας εντολής για ψήφιση Μνημονίου». Με ποια λογική την επικαλούνται τώρα;   

Μετά τις δηλώσεις των βουλευτών της «αριστερής πλατφόρμας» ότι δεν στηρίζουν πλέον την κυβέρνηση και τη στάση τους στις κρίσιμες ψηφοφορίες, υπήρχε πράγματι ζήτημα απωλείας της «δεδηλωμένης» και η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε με τη λεγόμενη ψήφο ανοχής (ή αποχής!), καθόσον δεν θα διέθετε ούτε τους 120 βουλευτές που απαιτεί το Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση πράγματι έπρεπε να παραιτηθεί. Θα μπορούσε ωστόσο να προκύψει μια νέα κυβέρνηση ειδικού σκοπού.

Και ο «ειδικός σκοπός» είναι ο εξής: Εφαρμογή διά νομοθετημάτων μόνο των προβλέψεων του 3ου Μνημονίου, το οποίο είχαν ήδη ψηφίσει. Εφόσον η ψήφιση του ίδιου του Μνημονίου είχε χαρακτηρισθεί αποδεκτή και εθνικώς επιβεβλημένη, με ποια λογική δεν θα ήσαν επίσης επιβεβλημένη η ψήφιση των εφαρμοστικών του νόμων;

Η νέα αυτή κυβέρνηση θα ελάμβανε νέα ψήφο εμπιστοσύνης όπως προβλέπεται στο Σύνταγμα για να εκπληρώσει τον συγκεκριμένο σκοπό.

Παράλληλα θα εδικαιούτο να ψηφίσει δύο απαραίτητες (και υπεσχημένες από όλα τα κόμματα) διατάξεις, για

• Τροποποίηση του εκλογικού νόμου προς την απόλυτη απλή αναλογική ώστε η επόμενη βουλή να είναι όσο γίνεται περισσότερο αντιπροσωπευτική και εφόσον έχει γίνει πλέον κοινή συνείδηση ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις δεν είναι ούτε δυνατές ούτε επωφελείς για τη χώρα
• Δρομολόγηση των διαδικασιών για Αναθεώρηση του Συντάγματος

Στις παραπάνω θα μπορούσαν να προστεθούν μόνο επείγουσες ανάγκες που θα προέκυπταν στο μεταξύ, όπως π.χ. το μεταναστευτικό, εφόσον η κειμένη νομοθεσία δεν μπορούσε να τις καλύψει, με τη λογική του Μείζονος και επείγοντος Εθνικού Προβλήματος.

Ο Μονόδρομος του Μνημονίου-3

Σε ένα σημαντικό άρθρο, ο ομότιμος Καθηγητής του Πολυτεχνείου κ. Θεοδόσης Τάσιος είχε γράψει:

«Ας διακρίνομε λοιπόν πρώτα τα καθαρώς επιστημονικά απ’ τα πολιτικά προβλήματα. Στα επιστημονικά, όταν διαθέτομε αντικειμενικά δεδομένα (τα «εισαγόμενα»), θα καταλήξομε σε ένα και μόνον «εξαγόμενο» – και αναφέρομαι στους ώριμους τομείς της επιστήμης, με δοκιμασμένες μεθόδους και θεωρίες. Τα πολιτικά προβλήματα, όμως, συνίστανται στην επιλογή μιας λύσης ενός διλήμματος για την οποία δεν αρκούν οι Γνώσεις αλλ’ απαιτείται η επίκληση προτεραιότητας Αξιών: Διαθέτω δηλαδή όλα τα αντικειμενικά δεδομένα (πρώτη υποχρέωση του πολιτικού – ψηφοφόρου ή ψηφιζομένου), καταλήγω επιστημονικώς σε δυο-τρεις εναλλακτικές λύσεις (με πλήρη περιγραφή των συνεπειών τους εν τόπω και χρόνω), και επιλέγω «επικαλούμενος τις Αξίες μου και αποδεχόμενος ενεπιγνώτως τις συνέπειες της επιλογής μου».

Εδώ βρισκόμαστε σε μια ιδιόρρυθμη κατάσταση: Πρέπει να εφαρμόσουμε ένα δύσκολο («σκληρό») πρόγραμμα, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και ιδεολογιών. Έχουμε δηλαδή ένα «μονόδρομο».

Επειδή δεν είναι σε κανένα ευχάριστο να μην έχει εναλλακτικές, ο μονόδρομος αυτός θα πρέπει να διανυθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Σ’ αυτό μπορούν και πρέπει να συνδράμουν όλες οι φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις (ή δυνάμεις της ρεαλιστικής φιλολαϊκής πολιτικής), όπως ήδη έπραξαν έως τώρα.

Όταν διανύσουμε το «υποχρεωτικό μέρος» της συμφωνίας, όταν η χώρα ανακάμψει και βρεθούμε στο «ξέφωτο» της δυνατότητας πολλαπλών πολιτικών επιλογών, τότε – και μόνο τότε – έχει νόημα να επικρατήσει η μία ή η άλλη πολιτική εκδοχή για το «δέον γενέσθαι» βάσει ιδεολογίας.

Τότε και μόνο τότε θα έχει νόημα η διεξαγωγή προώρων – ας μην το ξεχνάμε αυτό – εκλογών.

Επίλογος

Πολιτικά τερτίπια και παιχνίδια εξουσίας και μάλιστα με αβέβαια έκβαση και με μόνη σίγουρη την περαιτέρω επιβάρυνση της διαλυμένης οικονομίας είναι το μόνο που δεν χρειαζόμασταν στη φάση που διανύουμε.

Παραταύτα, οι εκλογές δρομολογήθηκαν από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα και το στενό του κύκλο.

Πολύ αμφιβάλλω αν οι υπόλοιποι βουλευτές του συμμερίζονταν τις ίδιες απόψεις.

Αυτό δεν είναι τυχαίο και δείχνει την αντίληψη που έχει ο πρώην πρωθυπουργός για το εθνικό συμφέρον.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι όλες οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις δεν ήθελαν εκλογές, μολονότι μάλλον προσδοκούσαν (πλην ίσως των ΑΝΕΛ) αύξηση της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης…

Όλα αυτά τα λέμε κατ’ αρχήν, επειδή ως υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να έχουμε αποκρυσταλλωμένη γνώμη για το «δέον γενέσθαι», ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν περνούν από το χέρι μας.

Προς το παρόν… Γιατί κάποια στιγμή, ελπίζουμε σύντομα, θα αρχίσουν να περνούν…

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο politicaldoubts.com)

Πρόλογος

Ο θρησκευτικός φανατισμός ή φονταμενταλισμός ή μισαλλοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο από τη θέληση να επιβάλουμε στους άλλους κάτι που είναι εξ ορισμού αυστηρά προσωπικό. Δηλαδή τη σχέση μας με την υπερβατική θεώρηση των αρχών της ύπαρξής μας, που για πολλούς μετουσιώνεται σε ένα απόλυτα σεβαστό θρησκευτικό συναίσθημα. Και το θρησκευτικό όμως συναίσθημα του άλλου είναι εξ ίσου σεβαστό όπως σεβαστή πρέπει να είναι και η ενδεχόμενη απουσία από κάποιον συνάνθρωπό μας οποιουδήποτε θρησκευτικού συναισθήματος. (Η συνέχεια στον Επίλογο)

Ο θάνατος, ο τρόμος, ο Θεός

Ο Θεός, ως Ανώτερη – και άγνωστη – Δύναμη που δημιούργησε τον Κόσμο αποτελεί μια «διανοητική αναγκαιότητα» στην έμφυτη ροπή του ανθρώπινου πνεύματος να βρίσκει αιτία στο καθετί.

Είναι «η αιτία του εαυτού του» κατά τον Θωμά Ακινάτη και τον Μπαρούχ Σπινόζα.

Η Θρησκεία ωστόσο και η ένταξή της σ’ αυτήν, με ό,τι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται, έχει κατά πολλούς τη ρίζα της στον «τρόμο του θανάτου».

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ίρβινγκ Γιάλομ «Στον κήπο του Επίκουρου» (Εκδόσεις Άγρα, σελ. 17):

«…Επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε πετρωμένοι από φόβο, γεννάμε μεθόδους για να μαλακώσουμε τον τρόμο του θανάτου. Προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον μέσα από τα παιδιά μας. Γινόμαστε πλούσιοι, διάσημοι, επεκτεινόμαστε όλο και πιο πολύ. Αναπτύσσουμε καταναγκαστικές προστατευτικές τελετουργίες. Ή ασπαζόμαστε μια αδιάσειστη πίστη σ’ έναν τελικό σωτήρα.

Ορισμένοι άνθρωποι… επιχειρούν να υπερβούν την οδυνηρή κατάσταση διαχωρισμού που προκαλεί ο θάνατος συγχωνευόμενοι – με έναν αγαπημένο, με μια ιδεολογία με μια κοινότητα μ’ ένα Θείο Όν.

Το άγχος θανάτου είναι η μητέρα όλων των θρησκειών, οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιχειρούν να καταλαγιάσουν την αγωνία του πεπερασμένου της ύπαρξής μας.

Ο Θεός, όπως έχει διατυπωθεί διαπολιτισμικά, όχι μόνο καταπραΰνει την οδύνη της θνητότητας μέσα από ένα όραμα αιώνιας ζωής, αλλά και μετριάζει την εναγώνια απομόνωση προσφέροντας μια αιώνια παρουσία και παρέχει ένα ξεκάθαρο πρότυπο για μια ζωή με νόημα…»

Το πώς ο τρόμος αυτός του θανάτου μετουσιώνεται σε διάθεση για τρομοκρατικές ενέργειες που σκορπούν το θάνατο και που συχνά περιλαμβάνουν τον βέβαιο θάνατο αυτού που τις διαπράττει, είναι η πλήρης αντίφαση – ο ακραίος παραλογισμός – η απόλυτη φρικαλεότητα, η άρνηση της ανθρώπινης υπόστασης.

«Σκοτώσατε τους αδελφούς μας, θα πεθάνετε... Ο Θεός είναι μεγάλος (!)» [και μαζί σας θα πεθάνω κι εγώ] φώναζαν οι τρομοκράτες εκτελεστές στα εντελώς αθώα και ανυποψίαστα θύματά τους.

Εδώ υπάρχει και μια άλλη αντίφαση: Οι «σκοτωμένοι αδελφοί» τους οποίους εκδικούνταν οι δολοφόνοι τρομοκράτες, θα έχουν γίνει ήδη «μάρτυρες» και θα βρίσκονται στον «παράδεισο», σύμφωνα με τη θρησκεία των ισλαμιστών δολοφόνων. Οπότε, προς τι η εκδίκηση;

Ένα κουβάρι η ψυχή και το μυαλό των στυγνών δολοφόνων, οι οποίοι ωστόσο μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άριστα την τεχνολογία των «απίστων» και να συντονιστούν τέλεια για να ολοκληρώσουν το απαίσιο σχέδιό τους.

Το οποίο φυσικά είναι μέρος ενός παιχνιδιού εξουσίας και επικράτησης κάποιων άλλων.

Οι «μάρτυρες» και η λατρεία της… εξουσίας

- Γιατί οι εκάστοτε ηγέτες ισλαμικών και φονταμενταλιστικών κινημάτων και οργανώσεων δεν επιλέγουν να γίνουν οι ίδιοι αυτουργοί εκτελεστές επιθέσεων αυτοκτονίας και κατά τη θρησκεία τους «μάρτυρες»;
- Γιατί αφήνουν να τους διαφύγει τέτοια… ευκαιρία να πάνε εκ του ασφαλούς στον «παράδεισο» του κορανίου τους; Μήπως …θυσιάζονται, θεωρώντας τους εαυτούς τους «αναντικατάστατους»;
- Γιατί οι δολοφόνοι αυτοκτονίας είναι συνήθως σχετικά μικροί σε ηλικία; Δεν θα ήταν φυσικότερο να επιλέξουν το ρόλο αυτό οι μεγαλύτεροι;

Αυτά είναι κάποια απλά ερωτήματα που θα πρέπει να τίθενται από τους δυτικούς σε όλους τους υποψήφιους καμικάζι – δολοφόνους. Όλοι τους άλλωστε είναι χρήστες του διαδικτύου.

Εφ’ όσον τεθούν τα ερωτήματα, η απάντηση είναι απλούστατη: Τους εκμεταλλεύονται οι εκπρόσωποι του πολιτικού – οικονομικού – θρησκευτικού κατεστημένου των χωρών τους, για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν ισχύ και εξουσία.
Όπως ακριβώς γινόταν και στο μεσαίωνα, η θρησκεία χρησιμοποιείται σαν μέσο επιβολής και εξουσιαστικών παιχνιδιών και μηχανισμών. Παίρνουν εφήβους, ακόμα και μικρά παιδιά και τα φανατίζουν, καθιστώντας τα πειθήνια όργανά τους. Κάτι που είναι ακόμα πιο εύκολο όταν ο νεαρός υποψήφιος δολοφόνος έχει χάσει μέλη της οικογένειάς του από τους «απίστους».

Πώς αντιδρούμε διαχρονικά στην τρομοκρατία;

Για μία ακόμη φορά οι – ανεπαρκείς – ηγέτες της Δύσης αιφνιδιάστηκαν από το τρομοκρατικό – ισλαμικό φαινόμενο, μολονότι είχαν όλες τις ενδείξεις, τις αποδείξεις και τις προειδοποιήσεις, όπως για παράδειγμα την έκκληση του Serkan Engin:

http://olympia.gr/2014/08/06/συγκλονιστική-επιστολή-τούρκου-απο/

Τώρα «τρέχουν» πίσω από τα γεγονότα (κλείσιμο συνόρων και λοιπές σπασμωδικές ενέργειες) και προφανώς «δεν φτάνουν».

Το πρόβλημα φαίνεται ότι δεν έχει γίνει κατανοητό σε όλη του την έκταση και όλο του το βάθος. Εδώ πρέπει να δράσει όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα στο ανώτατο δυνατό επίπεδο (ΟΗΕ), με τη μέγιστη συναίνεση και τον απόλυτο συντονισμό.

Έχουμε πόλεμο και αλίμονό μας αν τον χάσουμε.

Ωστόσο, η – απαραίτητη – στρατιωτική νίκη έναντι των δολοφόνων τζιχαντιστών του ISIS δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα που απειλεί την πολιτισμένη ανθρωπότητα, αν η Λογική και ο Διαφωτισμός δεν επικρατήσουν.
Η όποια νίκη στο στρατιωτικό πεδίο θα είναι «πύρρειος» και δεν πρόκειται να έχει διάρκεια, αν δεν συνοδεύεται από νίκες στο πεδίο των ιδεών και του πνεύματος.

Η «δύση» έχει πολλαπλώς αποδείξει ότι στους τομείς αυτούς (των ιδεών και του πνεύματος) έχει …«υπεροπλία»! Πώς όμως την έχει χρησιμοποιήσει;

Η πρώτη αντίδραση του τότε προέδρου Μπους μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 και στη συνέχεια οι αντιδράσεις όλων των ηγετών χωρών που δέχονται πλήγματα είναι σχεδόν πανομοιότυπες.  Τότε ο κ. Μπους δήλωνε ότι ξεκινάει ένα πόλεμο, που θα έχει ως πρώτο στόχο την αναζήτηση και τιμωρία των ενόχων και ως απώτερο αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εξάλειψη του φαινομένου της τρομοκρατίας.

Η ίδια «λογική» διέπει και την πολιτική των Ισραηλινών έναντι της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, με κύριο χαρακτηριστικό τις ανηλεείς επιθέσεις τους εναντίον παλαιστινιακών «στόχων», μετά από κάποιο δικό τους χτύπημα, που έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αμάχων και τη δημιουργία νέων επίδοξων τρομοκρατών.     

Δεν χρειάζεται όμως ιδιαίτερη ευφυΐα στο να αντιληφθεί κάποιος ότι εδώ γίνεται ένα λογικό άλμα. Από πουθενά δεν συνάγεται ότι η τιμωρία κάποιων φυσικών αυτουργών (που συνήθως είναι ήδη νεκροί), ή η σύλληψη των ηθικών αυτουργών (εάν υποτεθεί ότι τους γνωρίζουμε όλους) των τρομοκρατικών ενεργειών θα σημάνει το τέλος της πρακτικής των τυφλών τρομοκρατικών κτυπημάτων. Και τούτο για τον απλούστατο λόγο ότι ο μουσουλμανικός κόσμος αποτελεί αστείρευτη «δεξαμενή» υποψηφίων νέων τρομοκρατών. Και μάλιστα πολύ εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι η επικέντρωση της προσπάθειας στο κυνηγητό των «τρομοκρατών» (με ό,τι «παράπλευρες απώλειες» αυτό συνεπάγεται) οδηγεί μακροπρόθεσμα στην ενίσχυση της τρομοκρατίας και όχι στην εξασθένισή της.

H τρομοκρατία δεν συντρίβεται, αλλά μόνο απαξιώνεται. Και αυτό θα συμβεί μόνο όταν ο αυτόχειρας τρομοκράτης δεν θα θεωρείται από κανένα ως ήρωας ή μάρτυρας που απονέμει δικαιοσύνη, αλλά ως ένας αξιοθρήνητος και καταγέλαστος ψυχοπαθής που διαπράττει ένα φρικτό και ανόητο έγκλημα. Αλλά εκεί δεν πρόκειται να φθάσουμε με μισές αλήθειες και ψεύτικες βεβαιότητες, με τις οποίες οι εκάστοτε ηγέτες βαυκαλίζουν τους υπηκόους τους. Οι μουσουλμάνοι θεωρητικοί της τρομοκρατίας χρησιμοποιούν πράγματι μισές αλήθειες (ότι για όλα τα δεινά των Αράβων ευθύνονται μόνο οι Δυτικοί) και ψεύτικες βεβαιότητες (ότι οι «μάρτυρες» θα πάνε στον Παράδεισο, ενδεχομένως μαζί με τα ανύποπτα θύματά τους). Παρόμοιες ιδέες μπορούν να κατανικηθούν μόνο με τη βοήθεια του ψύχραιμου, αμερόληπτου και αναλυτικού τρόπου σκέψης, που είναι προϊόν της επιστημονικής και φιλοσοφικής αμφιβολίας.

      Και εδώ θα πρέπει όλα τα μέλη (πολίτες και πολιτικοί) του «Δυτικού Κόσμου» να απαντήσουν στο εξής απλό αλλά σκληρό δίλημμα:

      Ποιος είναι ο κύριος στόχος; Η τιμωρία των τρομοκρατών ή η εξάλειψη της τρομοκρατίας; Η απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των – δυτικών - συμπολιτών μας θα είναι ότι θα προτιμήσουν την διαφύλαξη της ζωής των υποψηφίων θυμάτων, έστω και αν αυτό συνεπάγεται ότι πολλοί εκ των «τρομοκρατών» θα παραμείνουν ατιμώρητοι…

      Καθόσον το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δεν είναι κοινό για όλο τον κόσμο, με άλλα λόγια το «δίκιο» γίνεται αντιληπτό κατά τελείως διαφορετικό τρόπο από διαφορετικές ομάδες ανθρώπων με διαφορετική κουλτούρα και υπό διαφορετικές συνθήκες ζωής («τραγωδία είναι η σύγκρουση του δικαίου προς το δίκαιο», όπως έλεγε κάποτε ο Νίτσε).

      Από την άλλη όμως μεριά το δικαίωμα στη ζωή στην ειρήνη και την ασφάλεια είναι έννοιες κοινές – και σε μεγάλο βαθμό έμφυτες – για όλο τον κόσμο. Όπως έμφυτες είναι και οι λοιπές «δυτικές» (θεωρούμενες) Αξίες όπως η Ελευθερία, ο σεβασμός στην Προσωπικότητα και την Ανθρώπινη Υπόσταση, το δικαίωμα για Εξέλιξη και αναζήτηση της Ευτυχίας.

Αυτές λοιπόν τις κοινές και έμφυτες Αξίες και Αρχές πρέπει να διδάξουμε με σύστημα, επιμονή και υπομονή χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτουμε: Πνευματικά, τεχνολογικά ακόμη και οικονομικά. Με βοήθεια που θα δώσουμε στους λαούς αυτούς. Καθόσον η δυστυχία αποτελεί πηγή και «έμπνευση» για τον επίδοξο τρομοκράτη, που ελπίζει να ευτυχήσει μόνο στον… Παράδεισο που του υπόσχεται η θρησκεία του.  

Αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση του καιρού μας και συγχρόνως είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.

Όχι μόνο των ίδιων των ανθρώπων, αλλά και του όποιου Πολιτισμού κατάφερε ο άνθρωπος να οικοδομήσει. 

Επίλογος

Οι απλές αυτές αρχές και σκέψεις που εκτέθηκαν στον Πρόλογο και στο υπόλοιπο κείμενο αγνοήθηκαν και εξακολουθούν να αγνοούνται ακόμα και στις μέρες μας. Πόλεμοι που έχουν ως βαθύτερο κίνητρο θρησκευτικές διαφορές κατατρύχουν την ανθρωπότητα επί αιώνες και έχουν γίνει αιτία για θανάτους και δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ένα τέτοιο πόλεμο ζούμε και στις μέρες μας.

Ο Πανάγαθος Θεός, όποια μορφή και όποιες ιδιότητες και αν του αποδίδουμε, δεν είναι δυνατόν να «χαίρεται» (αν υποθέσουμε ότι μπορεί να έχει και τέτοιου είδους συναισθήματα) για τις εκατόμβες θυμάτων που δημιουργούνται εξ ονόματός Του.

Εμείς όμως είναι βέβαιο ότι θα δυστυχήσουμε μέσα στους θανάτους και τον τρόμο αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα και με τον δέοντα τρόπο, που θα μας επιτρέψει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τη φρίκη που μας επιφυλάσσει ο θρησκευτικός πόλεμος που ήδη βιώνουμε.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο policilaldoubts,com

Όποιος πλοηγηθεί λίγο στο διαδίκτυο θα πέσει πάνω σε διάφορους «εμπνευσμένους»  ιστότοπους όπου οι blogger διακηρύττουν την θέση τους για δωρεάν μετακίνηση των επιβατών στα μέσα μαζικής μεταφοράς.  Διανθίζουν μάλιστα την «δεν πληρώνω» προσέγγισή τους με επίκληση άρθρων του Ποινικού Κώδικα καθοδηγώντας τους ομοϊδεάτες να αποφεύγουν τους ελέγχους και τα πρόστιμα.

Αν σε κάποιους φαίνεται κοινωνικά δίκαιο επειδή, κατά την άποψή τους, οι δημόσιες συγκοινωνίες πρέπει να παρέχονται δωρεάν στους χρήστες ας το ξανασκεφτούν: πιο κοινωνικά άδικη στάση δεν υπάρχει!

Βλέπετε, έξω από τις πομπώδεις διακηρύξεις των blogs δεν υφίσταται η έννοια του «δωρεάν» στον τρισδιάστατο πραγματικό κόσμο που ζούμε. Κατ’ επέκταση δεν υφίσταται και η έννοια της δωρεάν συγκοινωνίας.

Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Οι συγκοινωνίες έχουν λειτουργικά έξοδα, όπως μισθοδοσία προσωπικού λειτουργίας (οδηγοί, επόπτες, κέντρο ελέγχου), μισθοδοσία τεχνικού προσωπικού συντήρησης για διατήρηση των συστημάτων σε ασφαλή λειτουργική κατάσταση, μισθοδοσία υπηρεσιών διοικητικής υποστήριξης (τμήματα προμηθειών & συμβάσεων, νομικές υπηρεσίες, γραφεία προσωπικού κ.α.), προμήθεια ανταλλακτικών και αναλωσίμων για την συντήρηση και αποκατάσταση βλαβών οχημάτων και δικτύου, προμήθεια καυσίμων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ηλεκτρισμός) και άλλα αναγκαία κόστη.