GR
EN Το Τέξας έχει το υψηλότερο ποσοστό κατοίκων με δηλωμένο θρησκευτικό προσανατολισμό στις ΗΠΑ. Είναι επίσης η Πολιτεία με τους πιο παράλογους νόμους, αποτέλεσμα και της πολιτικής πίεσης που δημιουργείται από το συντηρητικό κοινό. Θέλετε μια γεύση;
Είναι παράνομο τα παιδιά να έχουν ασυνήθιστα κουρέματα.
Στο Dennison και στο Bristol του Texas είναι παράνομο να δείχνεις τις ζαρτιέρες σου, η ποινή είναι μέχρι ένα έτος φυλάκιση.
Στο Clarendon είναι παράνομο να χρησιμοποιείς ξεσκονόπανο με φτερά για τα δημόσια κτίρια (εδώ πραγματικά θα ήθελα να δω το σκεπτικό).
Είναι παράνομο να κατέχει κανείς την Encyclopedia Britannica, καθώς ένας τόμος της περιέχει συνταγή για παρασκευή μπύρας και τα κατ’οίκoν ζυθοποιεία με δυνατότητα πάνω από 200 γαλόνια ετησίως, δεν επιτρέπονται (εδώ τουλάχιστον υπήρχε σκεπτικό).
Όσοι σχεδιάζουν να εκτελέσουν έγκλημα, υποχρεούνται να ενημερώσουν τα υποψήφια θύματα γραπτά ή προφορικά ένα 24ωρο πριν, καθώς και να αναφέρουν τη φύση του σχεδιαζόμενου εγκλήματος (μάλλον οι Τεξανοί νιώθουν ασφαλέστεροι τώρα).
Και εάν οι παραπάνω παραθέσεις φαίνονται κωμικές ή παρωχημένες δεν συμβαίνει το ίδιο με τον πρόσφατο νόμο που τέθηκε σε ισχύ, τον Σεπτέμβριο του 2021, στο Τέξας και απαγορεύει τις αμβλώσεις έξι εβδομάδες μετά την τελευταία έμμηνο ρύση της ασθενούς.
Ένα νομικό ανοσιούργημα
Το νομοσχέδιο είναι, θα έλεγε κανείς, ύπουλα διαρθρωμένο ώστε να μετακυλίει στους ιδιώτες την επιβολή του νόμου και να μην βασίζεται στην κυβέρνηση.
Ενώ οι ίδιοι οι ασθενείς που κάνουν άμβλωση δεν μπορούν να μηνυθούν βάσει του νέου νόμου, όποιος εκτελεί την επέμβαση ή βοηθά στην άμβλωση μπορεί να μηνυθεί — και σχεδόν από οποιονδήποτε. Ακόμη και ο οδηγός ταξί που μεταφέρει την γυναίκα στην κλινική για τη διαδικασία μπορεί να μηνυθεί από οποιονδήποτε. Ακόμη και εάν οι επιζώντες βιασμού διαγνωσθούν έγκυες και ζητήσουν άμβλωση, αυτές οι διαδικασίες θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο αγωγών.
Ο νόμος διευρύνει δραματικά την έννοια της αστικής αγωγής και στοχεύει στο να εμποδίσει τους πολίτες να χρησιμοποιήσουν το συνταγματικό δικαίωμα για άμβλωση, όπως αυτό κατοχυρώθηκε στο πλαίσιο της υπόθεσης Roe vs Wade (θα αναφερθούμε σε αυτήν παρακάτω).
Περιλαμβάνονται επίσης αρκετές διατάξεις για τις οποίες οι ειδικοί αποφαίνονται ότι γέρνουν την πλάστιγγα προς τους ενάγοντες, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας των κατά συρροή εναγόντων που θα μπορούσαν να καταθέσουν δεκάδες ή εκατοντάδες μηνύσεις, καθώς παροτρύνει τους πολίτες να μηνύουν με χρηματική ανταμοιβή 10.000 $ εάν επιτύχουν και περιορίζει στους κατηγορούμενους την ικανότητα να ανακτήσουν τα νομικά τους έξοδα.
Μέχρι στιγμής, ο νόμος του Τέξας έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία στην επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στόχου πολλών συντηρητικών: τη μείωση του αριθμού των αμβλώσεων – κατά 85% σύμφωνα με στατιστικά των κλινικών.
Ποιόν επηρεάζει πρώτιστα αυτό το νομικό ανοσιούργημα; Το μαντέψατε, τις φτωχότερες τάξεις, αυτούς που δεν διαθέτουν την οικονομική ευχέρεια να ταξιδέψουν σε άλλη Πολιτεία και να υποβληθούν νόμιμα στη διαδικασία.
Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία (την οποία γενικά δεν υπολήπτομαι για άλλες θέσεις της, αλλά στο συγκεκριμένο συμφωνώ) “περίπου 47.000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα της μη ασφαλούς άμβλωσης. Αυτή η παγκόσμια τραγωδία δεν θα τελειώσει έως ότου η άμβλωση αποποινικοποιηθεί πλήρως και καταστεί προσιτή σε όλους”.
Τι ήταν λοιπόν η υπόθεση Roe vs Wade που οι νομοθέτες του Τέξας προσπαθούν να παρακάμψουν;
Το 1969, μια 25χρονη ανύπαντρη γυναίκα, η Norma McCorvey με το ψευδώνυμο «Jane Roe», αμφισβήτησε τους ποινικούς νόμους περί αμβλώσεων στο Τέξας που τις απαγόρευαν ως αντισυνταγματικές, εκτός από τις περιπτώσεις που κινδύνευε η ζωή της μητέρας. Υπερασπιστής του νόμου κατά των αμβλώσεων ήταν ο Henry Wade – ο εισαγγελέας της κομητείας του Ντάλας – εξ ου και το «Roe v Wade».
Η κ. McCorvey ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί όταν κατέθεσε την υπόθεση και ισχυρίστηκε ότι είχε βιαστεί, όμως η υπόθεση απορρίφθηκε και αναγκάστηκε να γεννήσει.
Το 1973 η έφεσή της έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όπου η υπόθεσή της εκδικάστηκε μαζί με αυτή μιας 20χρονης γυναίκας από την Τζόρτζια, της Σάντρα Μπένσινγκ. Εκεί υποστήριξαν ότι οι νόμοι για τις αμβλώσεις στο Τέξας και τη Τζόρτζια ήταν αντίθετοι με το Σύνταγμα των ΗΠΑ επειδή παραβίαζαν το δικαίωμα της γυναίκας στην ιδιωτική ζωή.
Με ψήφους επτά κατά δύο, οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι οι πολιτειακές κυβερνήσεις δεν είχαν την εξουσία να απαγορεύσουν τις αμβλώσεις και έκριναν ότι το δικαίωμα μιας γυναίκας να διακόψει την εγκυμοσύνη της προστατεύεται από το σύνταγμα των ΗΠΑ.
Στα 49 χρόνια από το Roe v Wade, οι αγωνιστές κατά των αμβλώσεων έχουν ανακτήσει κάποιο χαμένο έδαφος.
Το 1980 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε έναν νόμο που απαγόρευε τη χρήση ομοσπονδιακών κονδυλίων για τις αμβλώσεις, εκτός αν είναι απαραίτητο για να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας.
Στη συνέχεια, το 1989 ενέκρινε περισσότερους περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένου του να επιτρέπει στις Πολιτείες να απαγορεύουν τις αμβλώσεις σε κρατικές κλινικές ή από κρατικούς υπαλλήλους.
Ακολούθησαν και άλλες αποφάσεις με αποτέλεσμα, για να μην μακρηγορούμε, πολλές Πολιτείες να έχουν πλέον περιορισμούς σε ισχύ, όπως απαιτήσεις οι νεαρές έγκυες γυναίκες να εμπλέκουν τους γονείς τους ή έναν δικαστή στην απόφασή τους για άμβλωση. Άλλες έχουν εισαγάγει περιόδους αναμονής μεταξύ της πρώτης επίσκεψης μιας γυναίκας σε μια κλινική αμβλώσεων και της πραγματικής διαδικασίας.
Το αποτέλεσμα αυτών των περιορισμών είναι ότι πολλές γυναίκες πρέπει να ταξιδέψουν περισσότερο για να κάνουν έκτρωση, συχνά πέρα από τα Πολιτειακά σύνορα, και να πληρώσουν περισσότερα για τη διαδικασία. Προφανώς, οι φτωχές γυναίκες τιμωρούνται περισσότερο από αυτούς τους περιορισμούς.
Το Roe v Wade στο στόχαστρο
Το Roe v Wade βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο γιατί η Πολιτεία του Μισισίπι ζητά την ανατροπή του. Η ακρόαση της υπόθεσης έγινε στο Ανώτατο Δικαστήριο τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ένα έγγραφο, που διέρρευσε από το Politico, υποδηλώνει ότι το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας είναι έτοιμο να ανατρέψει την απόφαση του 1973 που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις σε εθνικό επίπεδο.
Σε περίπτωση που το δικαστήριο καταργήσει την απόφαση Roe κατά Wade, θα επιτραπεί σε μεμονωμένες Πολιτείες να απαγορεύσουν τις αμβλώσεις εάν το επιθυμούν, καθώς 22 από αυτές έχουν ήδη σχετικές διατάξεις. Η απόφαση αναμένεται τέλη Ιουνίου ή αρχές Ιουλίου.
Τι ισχύει στην Ευρώπη;
Στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού, μόνο έξι ευρωπαϊκές χώρες διατηρούν εξαιρετικά περιοριστικά νόμους για τις αμβλώσεις.
Στην Ανδόρα, στη Μάλτα και στον Άγιο Μαρίνο δεν επιτρέπεται καθόλου η άμβλωση.
Οι Λιχτενστάιν, Μονακό και Πολωνία την επιτρέπουν μόνο όταν κινδυνεύει η ζωή μιας γυναίκας, η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα σεξουαλικής επίθεσης ή ανιχνεύεται μια σοβαρή εμβρυϊκή ανωμαλία.
Αν είσαι βέβαια κάτοικος της Ανδόρας ή του Λιχτενστάιν, οδηγείς 10 χλμ. και βρίσκεσαι σε κλινική που δεν υπόκειται σε αυτούς του περιορισμούς, οπότε το θέμα είναι πιο πολύ διαδικαστικό παρά πρακτικό. Αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο για τους κατοίκους της Πολωνίας ή της Μάλτας και εκεί σίγουρα εν έτει 2022 αποτελεί ένα απαράδεκτο περιορισμό.
Επιχειρήματα κάθε πλευράς στις ΗΠΑ
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι σε αυτό το σημείο: Κανείς δεν διατείνεται ότι η άμβλωση αποτελεί καλή πρακτική. Ο περιορισμός τους όμως δεν μπορεί να γίνει με απαγορεύσεις αλλά με στήριξη και διαπαιδαγώγηση.
Είναι γνωστά τα επιχειρήματα όσων εναντιώνονται στις εκτρώσεις και κάποια παρατίθενται ακολούθως:
Αν η ζωή αρχίζει από τη σύλληψη, η άμβλωση είναι παρόμοια με τη δολοφονία.
Η υιοθεσία είναι μια βιώσιμη εναλλακτική λύση έναντι της άμβλωσης.
Μια άμβλωση μπορεί να οδηγήσει σε ιατρικές επιπλοκές αργότερα στη ζωή.
Σε περίπτωση βιασμού και αιμομιξίας, η άμβλωση τιμωρεί το αγέννητο παιδί που δεν διέπραξε κανένα έγκλημα. Αντίθετα, ο δράστης πρέπει να τιμωρηθεί.
Η έκτρωση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλη μορφή αντισύλληψης.
Πολλοί Αμερικανοί που πληρώνουν φόρους αντιτίθενται στην άμβλωση, επομένως είναι ηθικά λάθος να χρησιμοποιούμε χρήματα φορολογούμενων για τη χρηματοδότηση της έκτρωσης.
Εκείνοι που επιλέγουν τις αμβλώσεις είναι συχνά ανήλικοι ή νεαρές γυναίκες με ανεπαρκή εμπειρία ζωής για να κατανοήσουν πλήρως τι κάνουν.
Η έκτρωση συχνά προκαλεί έντονο ψυχολογικό πόνο και άγχος.
Επιχειρήματα που βασίζονται σε θρησκευτικές πτυχές ή στην δήθεν καταπολέμηση της υπογεννητικότητας (όπως κάποια κόμματα ευαγγελίζονται) δεν θεωρώ καν ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη καθώς είναι ασυσχέτιστα με το θέμα.
Είναι επίσης γνωστά τα επιχειρήματα υπέρ της απελευθέρωσης, αντισταθμίζοντας τρόπον τινά τα ανωτέρω:
Σχεδόν όλες οι αμβλώσεις πραγματοποιούνται στο πρώτο τρίμηνο. Ως εκ τούτου, το έμβρυο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ξεχωριστή οντότητα καθώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τη μήτρα της.
Η έννοια της προσωπικότητας είναι διαφορετική από την έννοια της ανθρώπινης ζωής. Η ανθρώπινη ζωή συμβαίνει κατά τη σύλληψη, αλλά τα γονιμοποιημένα αυγά που χρησιμοποιούνται για τη γονιμοποίηση in vitro είναι επίσης ανθρώπινες ζωές και εκείνα που δεν έχουν εμφυτευθεί απορρίπτονται. Είναι αυτή δολοφονία, και αν όχι, τότε πώς είναι δολοφονία η άμβλωση;
Η υιοθεσία δεν αποτελεί εναλλακτική λύση για τις αμβλώσεις, διότι παραμένει η επιλογή της γυναίκας εάν πρέπει ή όχι να δώσει το παιδί της για υιοθεσία.
Η έκτρωση είναι ασφαλής ιατρική διαδικασία. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών (88%) που υποβάλλονται σε άμβλωση το κάνουν στο πρώτο τρίμηνο. Οι ιατρικές αμβλώσεις έχουν λιγότερο από 0,5% κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών και δεν επηρεάζουν την υγεία της γυναίκας ή την ικανότητα της να τεκνοποιήσει μελλοντικά.
Στην περίπτωση του βιασμού ή της αιμομιξίας, αναγκάζοντας μια γυναίκα που έμεινε έγκυος από αυτή τη βίαιη πράξη να κυοφορήσει, μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω ψυχολογική βλάβη στο θύμα.
Η εγκυμοσύνη μπορεί να συμβεί ακόμη και με υπεύθυνη χρήση αντισύλληψης. Μόνο το 8% των γυναικών που κάνουν αμβλώσεις δεν χρησιμοποιούν καμία μορφή ελέγχου των γεννήσεων.
Η ικανότητα μιας γυναίκας να έχει τον έλεγχο του σώματός της είναι κρίσιμη αναφορικά με τα πολιτικά δικαιώματα.
Τα χρήματα των φορολογουμένων χρησιμοποιούνται για να επιτρέψουν στις φτωχές γυναίκες να έχουν πρόσβαση στις ίδιες ιατρικές υπηρεσίες με τις πλούσιες γυναίκες και η έκτρωση είναι μία από αυτές τις υπηρεσίες.
Οι έφηβες που γίνονται μητέρες έχουν ζοφερές προοπτικές για το μέλλον.
Επίλογος
Η συζήτηση για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ συντηρείται δεκαετίες από μια μερίδα φανατισμένων ή εχόντων μικροπολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίοι επιχειρούν την δική τους οπτική για το θέμα να την επιβάλλουν σε όλον τον πληθυσμό.
Τα ανωτέρω συνοψίζονται σε ένα περιστατικό από τα φοιτητικά μου χρόνια στη χώρα:
Δεκαετία του ‘90 στην Ουάσιγκτον, συμφοιτητής μου άφησε έγκυο την φιλενάδα του. Η κοπέλα πήγε σε κλινική να προχωρήσει σε άμβλωση (χωρίς ο αχαρακτήριστος που συμμετείχε στην σύλληψη να την συνοδεύσει) και έπεσε πάνω σε διαμαρτυρία των anti abortionists έξω από την κλινική. Όπως συνηθίζεται (όταν ο όχλος έχει ισχυρή άποψη για τον περιορισμό των δικαιωμάτων των άλλων) η ίδια στοχοποιήθηκε και ξυλοκοπήθηκε λόγω της πρόθεσής της.
Τί κατάλαβαν; Η κοπέλα αφού συνήλθε μετά την κακοποίηση που υπέστη, λες και δεν της έφτανε η ψυχολογική της κατάσταση, προχώρησε τελικά στην επέμβαση σε άλλη μέρα και χώρο. Όταν μια γυναίκα είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην έκτρωση θα το κάνει, ασχέτως με ποια νομική περικοκλάδα ή απειλή βίας θα επιχειρήσουν να την αποτρέψουν.
Εν τέλει, δεν έχει καμία σημασία πόσα επιχειρήματα θα προτάξει ή νομικούς περιορισμούς θα θέσει κανείς, δεν έχει καμία σημασία η ηθική διάσταση που θα προτάξει κανείς, δεν έχει καμία σημασία η άποψή μας για το πότε μια ζωή θεωρείται ότι υφίσταται, δεν έχει καμία σημασία η άποψη τρίτων, αυτό που έχει σημασία είναι ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει μια γυναίκα να ολοκληρώσει τη διαδικασία της κυοφορίας αν δεν το επιθυμεί.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει αυτή είναι η φύση. Η γυναίκα κυοφορεί και σε αυτή – και μόνο σε αυτή – ανήκει η τελική απόφαση. Εάν επιθυμεί να προχωρήσει σε έκτρωση το κράτος πρέπει να τη στηρίξει με τις υποδομές του και το νομικό πλαίσιο. Οι πάσης φύσεως απαγορεύσεις απλώς θα δυσχεράνουν τη ζωή των φτωχότερων στρωμάτων και θα θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των γυναικών που θα επιχειρήσουν με κάθε μέσο, ιατρικό ή παραϊατρικό, να τερματίσουν την κύηση.
Ναι στην ενημέρωση, όχι στην απαγόρευση. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί στατιστικά χαμηλότερος ο αριθμός των εκτρώσεων (να μηδενιστεί δεν μπορεί να συμβεί ποτέ) και να προστατευθούν η υγεία και τα δικαιώματα των γυναικών.
Καιρός να το κατανοήσουν το Τέξας, το Μισισίπι, η Μάλτα, η Πολωνία και όποιος άλλος.
Πηγή: marketnews.gr
