Θάνος Τζήμερος, μετά τις εκλογές του Μαΐου 2023 (Ρεκβιέμ)

Αγαπητοί φίλοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ,

Χθες υπέβαλα την παραίτησή μου από τη θέση του προέδρου. Ένας κύκλος 12 σχεδόν ετών έκλεισε. Δεν πρόκειται να την ανακαλέσω, μολονότι εκτιμώ βαθιά και κατανοώ τα μηνύματα σας για να «μην τα παρατήσω». Ας καταγραφεί στην πολιτική μας ιστορία και η περίπτωση ενός ανθρώπου που υπήρξε συνεπής στις αρχές και στα λόγια του, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Με την καθημερινή βοήθεια και τη στήριξη εκλεκτών συνεργατών, όλων εθελοντών, από κάθε γωνιά της γης, αυτά τα χρόνια ταράξαμε τα λιμνάζοντα ύδατα του δημόσιου λόγου. Θίξαμε θέματα - ταμπού βροντοφωνάζοντας αυτά που οι άλλοι δεν τολμούσαν καν να ψελλίσουν: την ιδεολογική τρομοκρατία της αριστεράς, την απειλή της ισλαμικής εισβολής, τη σήψη της δημόσιας διοίκησης, τη χρεοκοπία της Παιδείας. Προτείναμε τη μόνη διέξοδο από την κρίση: τη δημιουργία ενός σύγχρονου, φιλελεύθερου, δυτικού κράτους με θεσμούς, αξιοκρατία, νομοκρατία, ευνομία.

Δυστυχώς, ο μέσος Νεοέλληνας έχει εθιστεί στο μοντέλο του κράτους - πατερούλη. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τα επιδόματα που του μοιράζει ο κρατισμός ως ψιχία, είναι από το καρβέλι που έχει αρπάξει από τα χέρια των παιδιών του. Και διακατέχεται από σύνδρομο Στοκχόλμης, έχοντας επιπλέον προσχωρήσει στη λογική των απαγωγέων του: δεν θέλει εξάλειψη της διαφθοράς - θέλει περισσότερες ευκαιρίες για να συμμετέχει σε αυτή. Δεν θέλει ευνομία - θέλει ανοχή της δικής του ανομίας.

Χθες, το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ νίκησε το κόκκινο ΠΑΣΟΚ. Στην προεκλογική περίοδο όλα τα ΠΑΣΟΚ που διεκδίκησαν την ψήφο σας (από το 1981, μόνο το ΠΑΣΟΚ, σε διάφορες εκδοχές, είναι στην κυβέρνηση) έδωσαν ρεσιτάλ ανομίας. Ρυπαίνοντας, τα μεν, τον δημόσιο χώρο, αρνούμενο, το δε, να εφαρμόσει τον νόμο, για να αναφερθώ στην πιο light περίπτωση. Όλοι τους ζητούσαν από τον πολίτη να τους ορίσει εγγυητές της νομιμότητας, και αυτό το έκαναν με παράνομο τρόπο. Έχει σημασία αν θα είναι το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, το κόκκινο ή το ανακάμψαν πράσινο ΠΑΣΟΚ αυτό που δεν θα εφαρμόζει τους νόμους; Αυτό που δεν θα προστατεύει την περιουσία μας; Αυτό που θα διώκει τα όργανα της τάξης και όχι τους παραβατικούς; Αυτό που θα αυξάνει κάθε χρόνο το προσωπικό του χρέος κατά μερικές δεκάδες εκατομμύρια ισχυριζόμενο ότι θα αντιμετωπίσει το χρέος της χώρας; Αυτό που θα διορίζει αποτυχημένους βουλευτές και παιδιά του κομματικού σωλήνα σε κρατικούς οργανισμούς, ισχυριζόμενο ότι θα εγκαθιδρύσει αξιοκρατία στο Δημόσιο; Αυτό που θα υπερφορολογεί τον παραγωγικό Έλληνα για να μοιράζει επιδόματα σε δήθεν «ευπαθείς και ευάλωτους»; Αυτό που θα βαφτίζει τις ευχές πολιτική; Ούτως ή άλλως αυτά συνιστούν την "κυβερνητική πολιτική" στο Οθωμανοσοβιετιστάν της παρακμής μας.

Αν υπάρχει ένα όφελος από τη χθεσινή λαϊκή ετυμηγορία είναι το στραπατσάρισμα του τσαρλατάνου καταληψία του Λυκείου Αμπελοκήπων. Ελπίζω να απαλλαγούμε από το λαϊκίστικο κρώξιμο που διακινούσε ως πολιτικό λόγο. Από τη χυδαιότητα και την ευτέλειά του. Από την αμορφωσιά και την κουτοπονηριά του. Βέβαια, και να φύγει από προσκήνιο, από μια δεξαμενή του ιδίου φυράματος, τι καλύτερο να περιμένεις;

Όμως, ταυτόχρονα, η παρέα του νικητή των εκλογών, με την αντίληψη πως η εξουσία είναι μια οικογενειακή υπόθεση, θα γίνει ακόμα πιο αυταρχική, ακόμα πιο αλαζονική, ακόμα πιο εξωθεσμική. Και ακόμα πιο απρόθυμη να εφαρμόσει ουσιαστικές δομικές μεταρρυθμίσεις. Γιατί να χαλάσει τη ζαχαρένια της, αφού το «αποφασίζομεν και διστάζομεν» έχει επικυρωθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία; Γιατί να συγκρουσθεί με τη γάγγραινα αφού η γάγγραινα τη στηρίζει και τη χρηματοδοτεί; Γιατί να ενισχύσει τους θεσμούς της Δημοκρατίας, αφού αυτό θα αποδυναμώσει τους θεσμούς της αυθαιρεσίας που έχει καθιερώσει το Μα(ρ)ξίμου και είναι, άλλωστε, πολύ βολικό διοικητικό εργαλείο; Γιατί να αποστεί από τη δοκιμασμένη πασοκική πατέντα: «Τσοβόλα/Σκυλακάκη κ.λπ. δώστα όλα!»;

Το να μοιράζεις λεφτά και υποσχέσεις στην Ελλάδα της αριστερής παράνοιας είναι μια σίγουρη συνταγή για να παίρνεις ψήφους από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το επόμενο επίδομα κι όχι για τις επόμενες γενιές. Αλλά είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος για να γίνει όλη η Ελλάδα ευάλωτη, πραγματικά ευάλωτη: μια χώρα ιδρυματοποιημένων επιδοματούχων και λιμοκτονούντων γερόντων που θα έχει διώξει, για πάντα, τα πιο παραγωγικά της κύτταρα. Δεν απέχουμε πολύ από αυτό.

Σας ευχαριστώ όλους για την ψυχή, την καρδιά και το μυαλό που καταθέσατε σ' αυτή την προσπάθεια. Για τις τόσο δυνατές στιγμές που περάσαμε μαζί. Για το κουράγιο που μου δώσατε και συνεχίζετε να μου δίνετε με τα συγκινητικά σας μηνύματα συμπαράστασης. Πρέπει όμως να δούμε την πραγματικότητα κατάματα: είμαστε λίγοι, απελπιστικά λίγοι. Έχουμε την εικόνα και τις προσλαμβάνουσες του δικού μας μικρόκοσμου. Ούτε μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει εκεί έξω. Δυστυχώς αυτή η χώρα δε σώζεται. Τα παιδιά μας, κι εμείς ενδεχομένως, θα αναζητήσουμε αλλού αυτή την σύγχρονη, με σεβασμό στους πολίτες, Πολιτεία, που πασχίσαμε να θεμελιώσουμε στην Ελλάδα. Θα παρακολουθούμε απορημένοι τη θλιβερή πορεία ενός ένδοξου έθνους στην απόλυτη απαξίωση. Όμως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

Ο δικός μου ρόλος τελείωσε εδώ. Έσπειρα πολύ, με τη δική σας βοήθεια. Κάποιοι σπόροι φύτρωσαν, μερικοί κάρπισαν. Τους περισσότερους όμως τους φάγανε τα πουλιά και τους παρέσυρε το ρεύμα στη θάλασσα, για να τους πνίξει η αρμύρα. Θα συνεχιστεί η σπορά; Δεν ξέρω. Από σας εξαρτάται, από τους επόμενους που θα πάρουν τη σκυτάλη.

Ευχαριστώ, από βάθους καρδιάς, τα μέλη μας, τους υποψήφιους και τους εθελοντές μας, που από το υστέρημά τους κατέθεσαν στην κοινή μας προσπάθεια και χρόνο και ενέργεια και χρήματα, ευχαριστώ όλους όσοι έδειξαν τι σημαίνει ψυχικό σθένος, καθαρή ματιά, συνέπεια, σοβαρότητα, ουσία, πολιτικός πολιτισμός, αξιοπρέπεια. Ευχαριστώ τον Γιάννη Σαρρή και τους συνεργάτες του, που οργάνωσαν 9 εκλογικές αναμετρήσεις. Ευχαριστώ τους νέους της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ που πάλεψαν στο διαδίκτυο με τσουνάμια λάσπης, καθώς το σύστημα, απέναντί μας δεν κατόρθωσε να αντιτάξει ποτέ ούτε μισό αντεπιχείρημα. Ευχαριστώ τον Φαήλο Κρανιδιώτη και τους συνεργάτες του, για τη άψογη συμπόρευσή μας, δυόμισυ χρόνια τώρα. Είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω την ευθύτητα του, την αφοσίωσή του στο όραμα ενός σφριγηλού, παραγωγικού έθνους, την ευρυμάθειά του, την ευφυΐα του, την ευαισθησία του, το χιούμορ του. Ο Φαήλος είναι μια περίπτωση ενός κατασυκοφαντημένου ευπατρίδη του οποίου η συσκοτισμένη δημόσια εικόνα δεν έχει καμμία σχέση με την λαμπρή του προσωπικότητα. Ευχαριστώ επίσης τον Βασίλη Τσιάρτα και τους εκλεκτούς υποψηφίους του ψηφοδελτίου Επικρατείας, που θέλησαν, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, να δώσουν «ασίστ» στις φιλελεύθερες πατριωτικές ιδέες ώστε να αποκτήσουν θεσμική εκπροσώπηση.

Ευχαριστώ όσους μας ψηφίσατε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κάνοντας, πολλοί από εσάς, μακρύ και κοπιώδες ταξίδι, καθώς το ελληνικό κράτος δεν έχει ανακαλύψει ακόμα ούτε την ηλεκτρονική ψηφοφορία ούτε την επιστολική ψήφο.

Τα όργανα του συνασπισμού και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ θα αποφασίσουν για το μέλλον του όλου εγχειρήματος. Είναι αυτονόητο ότι θα είμαι δίπλα τους, με την ιδιότητα του ενεργού πολίτη, την οποία είχα παιδιόθεν και θα εξακολουθώ να έχω μέχρι την τελευταία μου πνοή. Δεν θα χαθούμε. Και όταν κάποια στιγμή διηγούμαστε στα παιδιά μας αυτή την ιστορία θα μας ακούν περήφανα για ό,τι κάναμε.

Να είστε καλά! Καλή τύχη!

Θάνος Τζήμερος
Ιδρυτής ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ
Πρόεδρος 2012-2023

Σημαντικές ομιλίες του Ιδρυτή
Άρθρα του Ιδρυτή
Videos του Ιδρυτή
Facebook
Twitter

Θάνος Τζήμερος, μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012

Κι όμως, αυτό που δεν ξανάγινε, γίνεται! Κανένας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να δημιιουργηθεί, και κυρίως να έχει διάρκεια, ένα κίνημα ανθρώπων χωρίς σχέση με την πολιτική. Όμως, αυτός που απέχει ή ψηφίζει ως καταλληλότερο τον "κανένα" δεν το κάνει από αδιαφορία ή από άγνοια. Η αποχή είναι πολιτική άποψη. Είναι δείγμα πολιτικής ωριμότητας. Αποφασίσαμε, λοιπόν, όλοι εμείς, οι μη επαγγελματίες της πολιτικής, να δημιουργήσουμε ένα νέο κόμμα με... επαγγελματικά κριτήρια!

Πριν καλά - καλά μάθουμε να περπατάμε, αναγκαστήκαμε να τρέξουμε και μάλιστα σε ναρκοπέδιο. Πήραμε μέρος, πολιτικό "μωρό" ακόμα, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, από τις πιο κρίσιμες και δύσκολες που έζησε ο τόπος. Η πρώτη ήταν μια πολύ θετική έκπληξη. Στις 7 Μαΐου, 136.000 άνθρωποι εμπιστεύθηκαν κάτι εντελώς καινούργιο, μολονότι όσα υποστηρίζουμε δεν "χαϊδεύουν αυτιά". Στις εκλογές του Ιουνίου, μέσα σε ένα κλίμα άγριας πόλωσης και χυδαίου πόλεμου λάσπης που κυρίως είχε εμένα ως στόχο, πήραμε 1,6% σε συνεργασία με τη Δράση.

Τώρα, τι γίνεται; Όσοι μας παρακολουθούν, ξέρουν ότι θεωρούμε τα κόμματα ως τους καρκινικούς όγκους του πολιτικού συστήματος. Ένα διεφθαρμένο κόμμα, διαφθορά θα παράγει. Ένα αυταρχικό κόμμα δεν μπορεί να μεταγγίσει δημοκρατία στην πολιτική ζωή. Κι όλα τα κόμματα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, έτσι λειτουργούν.

Άρα, το πρώτο στοίχημα της "Δημιουργίας" είναι να γίνει η ίδια φορέας πολιτικής υγείας, εφαρμόζοντας κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας. Τη διαφάνεια ήταν εύκολο να την πετύχουμε. Η αξιοκρατία, όμως, προϋποθέτει αξιολόγηση, κι αυτή χρειάζεται χρόνο. Πώς να αξιολογήσεις π.χ. τους 1200 περίπου ανθρώπους που ζητούσαν να μπουν στους εκλογικούς συνδυασμούς, και να διαλέξεις τους 300, όταν δεν ξέρεις προσωπικά σχεδόν κανέναν; Ακόμα κι αν αυτός ο ρόλος ανατεθεί σε μια ομάδα συνεργατών - αυτό που έγινε, τελικά - το έργο της ομάδας παραμένει εξ ίσου δύσκολο. Πόσο χρόνο να χρειαστούν για να γνωρίσουν τον καθένα; Μία ώρα; Φτάνει για να διαμορφώσεις άποψη; Ούτε για αστείο! Αν διέθεταν δύο ώρες - πάλι ελάχιστο διάστημα για να "ζυγίσεις" τις ικανότητες και το ήθος κάποιου - θα έπρεπε να χρειαστούν 2400 ώρες χωρίς ανάσα, δηλαδή 300 εργάσιμες μέρες! Πού θα τις βρίσκαμε από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο; Όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα, κι οι αστοχίες είναι αναπόφευκτες.

Αναφέρω αυτό το παράδειγμα, γιατί πολύ συχνά ακούω κριτική για τις ελλείψεις μας. Έχετε δίκιο. Αν έχετε επισημάνει 10 ελλείψεις, να είστε σίγουροι ότι όσοι δουλεύουμε για τη "Δημιουργία" έχουμε επισημάνει 110! Όμως, αύριο, θα είναι 109. Γιατί έχουμε σηκώσει τα μανίκια. Όπως σ' αυτό το site: εθελοντές το έφτιαξαν, εθελοντές το διαχειρίζονται - ακόμα μια απόδειξη ότι δεν χρειάζονται χρήματα για να παράγεις. Χρειάζεται όραμα και ψυχή. Όμως, μη μας κρίνετε σαν να είμαστε, χρόνια ολόκληρα, πολιτικό κόμμα. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την ιδρυτική μας συνδιάσκεψη (11/3/2012). Η "Δημιουργία, ξανά!" δεν πρόφτασε πριν τις εκλογές να γίνει μια οργανωμένη πολιτική κίνηση. Δεν ήταν κόμμα, ήταν κραυγή! Ήταν μια κραυγή απελπισίας και ελπίδας ταυτόχρονα, που ένωσε 136.000 ψυχές.

Τώρα όμως έχουμε τον χρόνο. Και βάζουμε τις βάσεις για την "google των κομμάτων". Δημιουργούμε περιφερειακές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα. Φτάξαμε ένα site που είναι ένα εργαλείο δουλειάς και άμεσης δημοκρατίας, μια που καταργεί τη διαφορά πρωτεύουσας - περιφέρειας και καθιερώνει το ηλεκτρονικό δημοψήφισμα. Οργώνουμε όλη τη χώρα, διοργανώνουμε θεματικές ημερίδες, συζητούμε με τους πολίτες, προτείνουμε και μας προτείνουν, συνδέουμε τις ιδέες με τη δράση, τον λογισμό με το όνειρο. Αλλά, πάνω απ' όλα, δεν μασάμε τα λόγια μας. Σιχαινόμαστε το στρογγυλεμένο ύφος που δεν λέει τίποτε και προσπαθεί να μην στεναχωρήσει κανέναν για να μην χάσει κανένα "κουκί". Πολιτική σημαίνει: αυτό θα κάνω κι αυτό όχι, το τεκμηριώνω, ζητώ την έγκρισή σας, κι είμαι υποχρεωμένος να αποδώσω λογαριασμό.

Θελήσαμε, οι συνεργάτες μου κι εγώ, να δημιουργήσουμε μια κοινότητα ανθρώπων διαφορετική από αυτά που ξέραμε για τα κόμματα. Με άλλη αισθητική, με άλλον πολιτικό πολιτισμό. Η Δημιουργία Ξανά! εγκαινίασε ένα σύστημα εσωτερικής δημοκρατίας, αποδοχής της διαφορετικότητας, αναγνώρισης των τάσεων που πάντα υπάρχουν σε ένα σύνολο ανθρώπων. Αλλά, και την καθιέρωση κανόνων που όλοι θα πρέπει να σέβονται. Δεν είναι εύκολο αυτό το εγχείρημα. Οι Έλληνες, δεν έχουμε συνηθίσει στην αποδοχή της διαφωνίας, έχουμε το "φεύγω" στο "τσεπάκι". Έτσι η Ελλάδα κατάντησε μια χώρα - κέλυφος, μια κατακερματισμένη κοινωνία με ελεύθερους σκοπευτές και άτακτες ομάδες συντεχνιών που πολεμούν όλοι εναντίον όλων. Για να το αλλάξουμε, αλλάζουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Η "Δημιουργία, ξανά!" είναι το πρώτο κόμμα στο οποίο η διαφορετική άποψη γίνεται σεβαστή στο καταστατικό του, στο οποίο η μειοψηφία έχει δικαιώματα. Και το πρώτο κόμμα στο οποίο ο πρόεδρος έχει ελάχιστες "εξουσίες". Οραματίστηκα έναν άλλον τύπο ηγέτη. Τον ηγέτη που πείθει, που εμπνέει, που διδάσκει με το παράδειγμά του, που οδηγεί με το περίσσευμα της ψυχής του. Που πιάνει πρώτος, όχι την καρέκλα αλλά τον γκασμά. Που έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίζει ευρύτερες συναινέσεις, γιατί αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό μέσα στο κόμμα του, πώς θα το καταφέρει στον πολιτικό στίβο; Κι επειδή, ναι μεν οι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεσμούς, αλλά οι θεσμοί στη συνέχεια διαμορφώνουν τους ανθρώπους, ο πρόεδρος στη "Δημιουργία, ξανά!" (γραμμένος με μικρό "π"), όποιος και να είναι, θα πρέπει να παίξει αυτόν τον δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο ρόλο. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ κατάλληλος γι' αυτό. Μπορεί και όχι. Εσείς θα κρίνετε.

Ξέρω όμως ότι αν αυτό το πείραμα δεν πετύχει, αν ένα κόμμα προοδευτικών, ελεύθερων και πεπαιδευμένων ανθρώπων δεν μπορεί να οργανωθεί δημοκρατικά, αδίκως κοπιάζουμε. Είναι όπως στις σχέσεις: αν θες να "δέσεις" τον άλλον μαζί σου, άσ' τον ελεύθερο. Να διαλέξει εκείνος αν θα μείνει. Φυσικά, η διαχείριση της ελευθερίας προϋποθέτει ανθρώπους που έχουν γνώση των ορίων τους, κι αυτά δεν είναι πάντα σαφή. Ναι, είναι ένα δύσκολο πείραμα. Όμως, παρ' όλες τις τρικυμίες που περάσαμε, πάει καλά. Κάτι αρχίζει να αλλάζει, τουλάχιστον μέσα μας. Δεν έχουμε την απόλυτη λύση. Αλλά, είμαστε ειλικρινείς και δουλευταράδες. Ξέρουμε να αναλαμβάνουμε εργασίες και να τις παραδίδουμε στον χρόνο που δεσμευτήκαμε, με την ποιότητα που δεσμευτήκαμε, και στο κόστος που δεσμευτήκαμε. Ε, αν αυτό τουλάχιστον καταφέρουμε να κάνουμε και στην πολιτική, δεν θα είναι λίγο.

Ψάξτε μας - αξίζει τον κόπο.

Θάνος Τζήμερος
Ιδρυτής ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ
Πρόεδρος 2012-2023