GR
EN 
Λυπάμαι που οι περισσότεροι θα δυσαρεστηθείτε με αυτά που θα διαβάσετε αλλά καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν τη θέση τους στη κοινωνία, δηλαδή το κοινωνικό πρόσωπο και την εισοδηματική τους επιφάνεια σε σχέση με τρεις παραμέτρους :
- Προσωπικές ικανότητες
- Τύχη
- Συγκυρίες
Σε κάθε άνθρωπο χωριστά το «μίγμα» που διαμορφώνει τη τελική του θέση είναι διαφορετικό, δηλαδή σε άλλους η τύχη μπορεί να συντελεί στο 80%, και οι άλλες δυο παράμετροι να μοιράζονται το 20%, σε άλλους κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Επίσης στη ζωή τουλάχιστον οι δύο από τις τρεις παραμέτρους μπορεί να αλλάξουν εύκολα, η τύχη και οι συγκυρίες.
Συνεπώς είναι λογικό η κρίση να έχει αποκαλύψει ανίκανους ανθρώπους να βρίσκονται σε καίριες θέσεις, πλούσιους να αποδεικνύεται ότι πλούτισαν λόγω συγκυριών και τίποτα παραπάνω, αλλά και ικανότατους ανθρώπους που θα μπορούσαν άνετα να έχουν ουσιαστικό ρόλο στη πολιτική ζωή του τόπου να βρίσκονται στο περιθώριο.
Η ουσιαστικότερη όμως κατηγορία ανθρώπων που φαίνεται ότι παρόλη τη κρίση που περάσαμε έχει κατορθώσει να διατηρήσει αναλλοίωτα τα συμφέροντά της ήταν οι συνδικαλιστές. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να παραδώσουμε σε αυτούς τα κλειδιά της χώρας;
Για να δούμε τι κατάφεραν. Τις καλές εποχές της ευημερίας, έχτισαν σιγά σιγά τοίχους ασφαλείας γύρω τους ώστε να μένουν στο απυρόβλητο. Με τους όρους δηλαδή της σημερινής δημοκρατίας, κανείς δε μπορεί να τους πειράξει. Έχουν μάθει άριστα τη χειραγώγηση των μαζών. Έχουν μάθει να δίνουν. Χτίζουν ένα όριο οριοθετώντας το κοπάδι τους. Δε μπορεί για παράδειγμα ένας συνδικαλιστής να ενδιαφερθεί για την Ελλάδα ως σύνολο. Δε το βλέπει έτσι. Βλέπει αγέλη. Και ναι, για την αγέλη του, ενδιαφέρεται. Της δίνει. Απολαμβάνει την αρχηγία αλλά διαχειρίζεται και την αμφισβήτηση. Όταν το κοπάδι πάει να επαναστατήσει, μα με το καλό μα με το κακό, το επαναφέρει στο δρόμο που αυτός θέλει. Άλλωστε ξέρετε πολύ καλά ότι και στις αγέλες των ζώων, ο αρχηγός δε διατηρεί την εξουσία του χωρίς μάχες με μεμονωμένους ή συνασπισμένους αντιπάλους.
Κατόρθωσαν το κορυφαίο. Να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και τις αγέλες τους, αλλού λίγο αλλού πολύ, το να υποστούν τις μικρότερες συνέπειες της κρίσης. Θεωρητικά, οι πολιτικές ηγεσίες είναι, ας το πούμε, οι συντονιστές των αγελών αλλά και εδώ φαίνεται ότι μάλλον το ανάποδο συμβαίνει.
Η επιτυχία τους στηρίζεται και σε κάτι άλλο. Στο ότι βάζουν όριο στις επιδιώξεις τους. Ξέρουν καλά την παροιμία «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στη πόλη». Λίγοι, κατά καιρούς, ξεπηδούν από αυτό το επίπεδο και φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη πολιτική ζωή του τόπου.
Κάνοντας βέβαια καλό στον εαυτό τους και στις αγέλες προκαλούν προβλήματα στο γενικότερο σύνολο. Αυτό δε μπορεί να γίνει αντιληπτό. Και βέβαια ο φόβος της επόμενης μέρας, η ανασφάλεια της απουσίας του δυνατού αρσενικού που θα παρέχει το αίσθημα ηρεμίας στην αγέλη κάνει τους ακολούθους να συνεχίζουν να είναι ακόλουθοι.
Η δική τους επιτυχία βέβαια αναγκαστικά μεταφράζεται σε αποτυχία άλλων. Πρώτα, των πολιτικών που δείχνουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τη βάση. Έπειτα, της τρόϊκας που υποτίθεται ότι είναι σκληροί τεχνοκράτες με εμπειρία σε κρίσεις ανά τον πλανήτη αλλά που, ακόμα και τεχνοκρατικά να το δει κανείς, υπέπεσαν σε τραγικά σφάλματα. Δεν είναι αστείο, μιλάμε για το λεγόμενο Situation_awareness δηλαδή την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι πλήρως τι γίνεται γύρω σου. Τρία χρόνια μετά, τώρα μόλις δείχνουν να αντιλαμβάνονται τι παίζεται.
Οι Έλληνες που αντιλήφθησαν από νωρίς το παιχνίδι δυστυχώς κυκλοφορούν μοναχικοί, δεν έχουν αγέλη, δεν μπορούν να διασπάσουν τις πολλές παλιές αγέλες και θα πρέπει να φτιάξουν νέες πείθοντας κάποιους από τις παλιές να τους ακολουθήσουν εγκαταλείποντας τη σίγουρη θαλπωρή που απολάμβαναν. Θέλει θάρρος.
Οι μόνοι που μπορούν να δώσουν τη λύση είναι οι υπάρχοντες πολιτικοί, αυτοί που ως μαριονέτες εξυπηρετούν τις αγέλες χωρίς να τις ελέγχουν. Στο χέρι τους είναι να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν τους όρους του παιχνιδιού. Το αποτέλεσμα για αυτούς θα είναι ο πολιτικός τους θάνατος, που όμως είναι βέβαιος ούτως ή άλλως. Και ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Προερχόμενος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, την παραδοσιακή συνδικαλιστική δύναμη στην Ελλάδα, θα μπορούσε να προτείνει την αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας όλου του συνδικαλιστικού συστήματος και να εισακουστεί.
Καλώς ή κακώς, το ΠΑΣΟΚ έπαιξε ένα ρόλο σε αυτή τη χώρα. Ιστορικό, σίγουρα. Σήμερα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει λόγο ύπαρξης, γιατί οι άνθρωποι – όσοι έμειναν – εκφράζουν συμφέροντα εν πολλοίς αντικρουόμενα. Η μέχρι τώρα αποσύνθεσή του έχει ήδη αναδείξει πρόσωπα που κάνουν παλιούς υποστηρικτές να ντρέπονται. Μπορεί όμως να απελευθερώσει και ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν στο τόπο και μένουν στο παρασκήνιο. Το νέο κέντρο, οι νέοι φιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορεί να είναι κομμάτι του παλιού ΠΑΣΟΚ. Ναι, μπορεί και θα είναι ένας ισχυρός πόλος που θα αποκτήσει σύντομα λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας και θα προκύψει από τη συσπείρωση και άλλων δυνάμεων, αλλά πρέπει να στηρίζεται σε νέα πρόσωπα και σε ένα περιβάλλον που θα μπορεί να δώσει τη μεγάλη μάχη για την αναμόρφωση της εργασίας μακριά από αγέλες και ηγεμονίσκους.
Όσοι δε από το παλιό καθεστώς ελπίζουν ότι το μείγμα τύχη, συγκυρία, ικανότητες θα αλλάξει πάλι υπέρ των συγκυριών ας κρατούν μικρό καλάθι γιατί με τον κόσμο θυμωμένο, ο παράγοντας τύχη δε θα φτιάξει ποτέ ξανά για αυτούς.
