Αγανακτισμένοι πολίτες, δυσαρεστημένοι από το σύνολο του πολιτικού κόσμου έχουν κάνει θεούς τους υμνητές του Χίτλερ. Θεωρούν ότι κανένας πολιτικός δεν τους αντιπροσωπεύει και θεωρούν καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον κανέναν.

Αηδιάζουν οι πολίτες στη χώρα και δεν θέλουν να πάνε καν να ψηφίσουν. Ακούν γιά πολιτικό και βγάζουν σπυράκια. Γυρίζουν την πλάτη στις σερβιρισμένες κομματικές συνταγές και ίσως τελικά έχουν δίκιο. Γιατί όμως; Πραγματικά σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας ή κάποιοι που πραγματικά να εκφράζουν τους απολιτίκ πολίτες; Σε ολόκληρη Ελλάδα τελικά όλοι μα όλοι είναι λαμόγια; Ή μήπως προβάλλονται μονάχα τα λαμόγια;

Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα στο σύνολό τους (υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις) προβάλλουν κατά κανόνα τους συστημικούς. Σαν ένα άλλο υπουργείο προπαγάνδας όπως έχει αναφέρει ο Όργουελ στο βιβλίο του 1984, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα σχηματίζουν και χρωματίζουν τον πολιτικό χάρτη στη χώρα κατά περίσταση. Ο μέσος πολίτης στην Ελλάδα που δεν έχει κάποια άμεση σχέση με κάποιο κόμμα, προσπαθεί να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα και τις θέσεις των κομμάτων και αποτελεί στις δημοσκοπήσεις το ισχυρό στις περισσότερες περιπτώσεις 20% των αναποφάσιστων και των ΔΞ/ΔΑ. Αξιολογεί τις σερβιρισμένες προτάσεις και τις απορρίπτει εκ πρώτης ματιάς. Όμως έρχεται μια μέρα που χτυπάει το τηλέφωνο του και τον ρωτούν από κάποια εταιρεία δημοσκοπήσεων, που υποτίθεται εκτελεί την εργασία της με επιστημονικά κριτήρια: Αν οι είχαμε εκλογές την επόμενη Κυριακή, εσείς ποιο κόμμα θα ψηφίζατε;

Ακολουθούν συγκεκριμένες επιλογές. 1) ΝΔ, 2) ΣΥΡΙΖΑ, 3) ΧΑ, 4) ΠΑΣΟΚ, 5) ΑΝΝΕΛ, 6) ΚΚΕ, 7) ΔΗΜΑΡ; Αυτούς ο πολίτης τους έχει ακουστά όλους, έχει σχηματίσει μια άποψη για τον καθένα χωριστά και σε πολλές περιπτώσεις τους απορρίπτει. Ξαφνικά εκσφεντονίζεται και μια νέα επιλογή π.χ. ΝΕΑ ΜΕΡΑ, ως new entry και ο απογοητευμένος πολίτης αντί να απαντήσει ΔΞ/ΔΑ επιλέγει τη τελευταία επιλογή ως την πιο άγνωστη και ίσως ελπιδοφόρα. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα ο δημοσκόπος τα θεωρεί τελειωμένα, ανύπαρκτα. Αποτέλεσμα να τα θεωρεί και ο πολίτης. Έτσι κι αλλιώς δε τα βλέπει που δε τα βλέπει στις ειδήσεις, η μη ύπαρξη και ως επιλογή στις δημοσκοπήσεις περιορίζει τις επιλογές του. Κάπως έτσι βγαίνουν τα αποτελέσματα και έχουμε πάνω κάτω τα γνωστά δημιουργήματα των δελτίων ειδήσεων για τους βασικούς παίχτες και ξαφνικά πετιέται και ένα ποσοστό 2% π.χ. για τη ΝΕΑ ΜΕΡΑ. Ύστερα προβάλλεται η δημοσκόπηση και δημιουργούνται οι αναμενόμενες εντυπώσεις. Τα ΜΜΕ εξακολουθούν να προβάλλουν τους βασικούς παίχτες και το παιχνίδι συνεχίζεται. Το τελικό συμπέρασμα για τον πολίτη παραμένει το ίδιο, ότι δεν υπάρχει ελπίδα με δαύτους. Με τι κριτήρια βέβαια γίνεται ο καθορισμός των επιλογών στις απαντήσεις θα ήταν καλό να μας απαντήσουν οι επιστήμονες δημοσκόποι. Όμως αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο να μη σφυγμομετρήσουμε τη δυναμική ενός κόμματος που παρά λίγο να εισέλθει στη βουλή στις προηγούμενες εκλογές και απλά να το θεωρήσουμε ως ΑΛΛΟ κόμμα; Ποια τα επιστημονικά κριτήρια του καθορισμού των απαντήσεων;

Είναι οφθαλμοφανές ότι ο δημοσκόπος και το μέσο μαζικής ενημέρωσης μπορεί να επηρεάσει την άποψη. Μοιάζει κάπως με την ερώτηση που μας έκαναν όταν είμασταν πιτσιρίκια, πόσο κάνει  9 + 3; Δίνοντας μας προκαθορισμένες  δύο απαντήσεις: έντεκα ή ένδεκα;