GR
EN 
Η άσκηση της εξουσίας σε μια οποιαδήποτε κοινωνία και πολύ περισσότερο σε μια Δημοκρατική Κοινωνία έχει ένα κυρίαρχο σκοπό: Να διατηρήσει την ίδια την κοινωνία βελτιώνοντας – και σε καμία περίπτωση επιδεινώνοντας – τη ζωή των πολιτών της κοινωνίας.
Αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα όσων ασκούν πολιτική.
Αυτό είναι το κύριο μέλημα των ίδιων των πολιτών.
Αυτό ωστόσο φαίνεται ότι παραγνωρίζεται πολύ συχνά από τους ίδιους τους πολιτικούς.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι πολίτες ενδιαφέρονται κυρίως για τη δική τους τη ζωή. Αυτό είναι το φυσικότερο των πραγμάτων και αποτελεί εγγενή και θεμελιώδη ανάγκη όλων των εμβίων όντων. Θέλουν παράλληλα το άμεσο και το ευρύτερο περιβάλλον τους να είναι καλό. Εξαιρουμένων ακραίων ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων, όλοι μας επιθυμούμε να είναι καλά και οι άλλοι γύρω μας, ακόμη και μακριά μας. Συνακόλουθα επιθυμούν να πηγαίνει καλά και η χώρα τους, την οποία αγαπούν θεωρώντας την αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού τους. Τους είναι αδιάφορο το κύρος και το γόητρο των πολιτικών που ασκούν την εξουσία.
Οι πολιτικοί όμως πολύ συχνά έχουν μια ψευδή και διαστρεβλωμένη εικόνα αυτής της πραγματικότητας. Σα να ζουν σε ένα γυάλινο πύργο, σε ένα δικό τους γυάλινο κόσμο σε ένα μικρόκοσμο που αποτελείται από τους ίδιους, τους συναδέλφους τους – «συμμάχους» ή «αντιπάλους», συνήθως προσωρινούς – και τις «ενέργειες» που πρέπει να κάνουν «για το καλό της χώρας τους», όπως εκείνοι και μόνο εκείνοι το αντιλαμβάνονται: Συνεννοήσεις – φανερές ή κρυφές – δημόσιες δηλώσεις, απειλές, ίντριγκες, που μπορούν να φτάσουν ακόμα και σε ρήξεις ή πολεμικές συρράξεις, τα θύματα όμως των οποίων θα είναι οι πολίτες και όχι οι ίδιοι.
(1) Ας πάρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αρχίζοντας από την ελληνική πραγματικότητα.
Πριν από μερικά χρόνια, οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν τίποτα εναντίον των λέξεων «Μνημόνιο» και «Τρόϊκα». Μπορεί να αγνοούσαν ακόμη και τη σημασία αυτών των λέξεων. Απλώς ήθελαν να ζουν καλά ή έστω υποφερτά, ασχέτως «μνημονίων» και «τρόϊκας».
Η υπογραφή των συγκεκριμένων Μνημονίων (με τα καλά τους, τα στραβά τους και τις ελλείψεις τους) και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτά εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις και την ίδια την Τρόϊκα οδήγησε σε δυσάρεστες καταστάσεις αρκετούς συμπολίτες μας, οι οποίοι στη συνέχεια «δαιμονοποίησαν» τις λέξεις και ό,τι αυτές εκπροσωπούσαν.
Η δαιμονοποίηση αυτή καλλιεργήθηκε εντέχνως και συστηματικά από την τότε αντιπολίτευση και την ωφέλησε πολιτικά ώστε να είναι τώρα κυβέρνηση. Ωστόσο η τωρινή κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πλέον το αυτονόητο: Ότι κάποιας μορφής «μνημόνιο» (τροποποιημένο έστω) και «τρόϊκα» δεν μπορεί να αποφύγει. Θεωρώντας όμως ότι η προεκλογική της τακτική πρέπει να συνεχίζει να εφαρμόζεται μετεκλογικά αποδύθηκε σε έναν αγώνα εντυπώσεων, επιχειρώντας να μετονομάσει τις λέξεις σε «ενδιάμεση συμφωνία – γέφυρα» και «θεσμούς». Έφτασε μάλιστα να εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τον πρώτο όρο (μολονότι αυτός σαφώς απορρίφθηκε από τους εταίρους – δανειστές) για «Εσωτερική Χρήση».
Από την άλλη μεριά, οι εταίροι – δανειστές εμμένουν στους αρχικούς όρους (μνημόνιο – τρόϊκα) για δική τους εσωτερική χρήση μολονότι το αρχικό μνημόνιο έχει τροποποιηθεί.
Όταν τώρα οι δύο πλευρές βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι, χρησιμοποιούν πλέον τους όρους: «Κύρια Σύμβαση Χρηματοπιστωτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Facility Agreement, MFFA)» και «Θεσμοί».
Εδώ «μας έκαναν τη χάρη»! Ναι μεν ο όρος MFFA είναι ο νομικώς ακριβέστερος και αυτή η Σύμβαση είναι που πήρε την παράταση, αλλά αποσιωπείται ότι το γνωστό «Μνημόνιο» (έστω τροποποιημένο) αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της και όρο για να ισχύει.
Η άποψη του άρθρου είναι ότι όλα τα παραπάνω είναι άχρηστα και βρίσκονται μόνο στο μυαλό των επαγγελματιών πολιτικών που ζούν στο δικό τους Γυάλινο Κόσμο.
Οι πολίτες (Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι) εξακολουθούν να ενδιαφέρονται κυρίως για τα δικά τους προβλήματα. Υποθέσεις όπως οι παραπάνω είναι μόνο «για να περνάει η ώρα», περισσότερο ή λιγότερο ευχάριστα… Οι κυβερνήσεις καλά θα κάνουν να αφήσουν τις ασχολίες με τα ονόματα και τις όποιες εμμονές τους και να κοιτάξουν τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για τους πολίτες τους. Γι’ αυτό βρίσκονται στη θέση που κατέχουν και γι’ αυτό πληρώνονται.
(2) Ένα δεύτερο παράδειγμα προέρχεται από την τραγική και ταλαιπωρημένη υπόθεση της Ουκρανίας. Η κατάσταση αυτή είναι γνωστή σε όλους και μια σχετική ανάλυση (και πρόταση) περιγράφεται σ’ αυτόν τον ιστότοπο, καθώς και εδώ.
Εδώ έχουμε τους όρους «φιλορώσοι αυτονομιστές» ή «ρωσόφωνοι της Ουκρανίας». Έτσι βολεύει τους επαγγελματίες πολιτικούς και έτσι αναμεταδίδουν οι δημοσιογράφοι.
Αν κάνουμε όμως τον κόπο να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα θα αναρωτηθούμε:
Γιατί ξαφνικά οι «ρωσόφωνοι της Ουκρανίας» έγιναν «αυτονομιστές» και «φιλορώσοι»; Μήπως είδαν όλοι μαζί κάποιο Όραμα, μήπως είδαν τον κ. Πούτιν στον ύπνο τους;
Η απάντηση είναι απλή, αν κάνει κανείς τον κόπο να ρωτήσει κάποιον από αυτούς. «Είμαστε Ρώσοι» θα απαντήσουν. Απλώς βρέθηκαν σε ένα κράτος που δεν επέλεξαν, γιατί δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να επιλέξουν. Γιατί κανείς ποτέ δεν τους ρώτησε σχετικά.
Αλλά οι πολιτικοί του Γυάλινου Κόσμου δεν αισθάνονται την ανάγκη να ρωτήσουν τους πολίτες. Συζητούν μόνο μεταξύ τους. Προτιμούν να συζητούν δηλαδή οι «σύμμαχοι» (από διάφορες χώρες) με τους «αντιπάλους» (δηλαδή τους Ρώσους), αλλά με τους πολίτες, που είναι και οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, όχι.
(3) Ένα τρίτο παράδειγμα αποτελεί το φρικαλέο ψευδοκράτος του ISIS. Η στάση της διεθνούς κοινότητας αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Καταστατικού του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, στον οποίο όλα τα κράτη και οι πολιτικοί τους μετέχουν «αβρόχοις ποσί» και εκδίδουν ψηφίσματα, πάντα προστατευμένοι στον Γυάλινο Κόσμο τους.
Ρωτάει κανείς από αυτούς τι τραβάνε όσοι έχουν υποστεί την επιδρομή των αφιονισμένων τζιχαντιστών που βιάζουν και εκτελούν αθώους κατά βούλησιν και κατά συρροήν, καταλύοντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, δικαιοσύνης και ανθρωπισμού, δηλαδή όλες αυτές τις Αξίες, για την υπεράσπιση των οποίων ιδρύθηκε ο ΟΗΕ ;
Ο αποτρόπαιος και σιχαμένος ISIS δεν θα έπρεπε να υφίσταται πάνω από μερικές εβδομάδες. Όλη η Ανθρωπότητα θα έπρεπε να έχει εκστρατεύσει εναντίον τους.
(4) Ένα τέταρτο παράδειγμα είναι το Μεταναστευτικό. Το πρόβλημα μοιάζει αδιέξοδο. Από τη μία μεριά ευλόγως δεν θέλουμε τόσους πολλούς και ανεξέλεγκτους μετανάστες, από την άλλη όμως δεν μπορούμε ούτε να τους διώξουμε, ούτε να τους φυλακίσουμε, ούτε φυσικά να τους εξοντώσουμε.
Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους υπό άθλιες συνθήκες και με κίνδυνο της ζωής τους, όχι γιατί ξαφνικά τρελάθηκαν, αλλά γιατί οι συνθήκες διαβίωσης στις πατρίδες αυτές είναι χειρότερες. Για να γλυτώσουν την ίδια τη ζωή τους φεύγουν οι περισσότεροι.
Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να σκεφτεί η Διεθνής Κοινότητα ότι αν βελτιωθούν οι εκεί συνθήκες, τότε σχεδόν κανείς δεν θα διανοείται να φύγει από τη χώρα του για να φθάσει ανεπιθύμητος και διωκόμενος σε μια άλλη χώρα;
Θα μου πείτε: Ναι αλλά αυτό μπορεί να είναι δύσκολο.
Εδώ θα συμφωνήσω. Για τους Πολιτικούς του Γυάλινου Κόσμου, δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι από αδύνατο έως αδιανόητο.
… … … …
Ξέχασα να σας αναφέρω και την εξής «λεπτομέρεια», που όμως όλοι ξέρετε.
Ο Γυάλινος Κόσμος αποτελείται από πολυτελείς κατοικίες, πολυτελή αυτοκίνητα, πολυτελή γραφεία, πολυτελή ξενοδοχεία και άφθονο βοηθητικό και υπηρετικό προσωπικό…
Όλα αυτά δημιουργούν την αντίστοιχη ψυχολογία και μια κάποια …εξάρτηση. Εφ’ όσον κάποιος τα αποκτήσει, δύσκολο πλέον να τα αποχωριστεί. Οι πολιτικοί του Γυάλινου Κόσμου είναι και αυτοί άνθρωποι. Θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν τα «κεκτημένα».
Ιδανικά, θα έβλεπα μία και μόνη λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος:
Να υποχρεώνονται όλοι αυτοί οι Κύριοι και οι Κυρίες κατά τακτά χρονικά διαστήματα να διαβιούν οι ίδιοι στις προβληματικές περιοχές του πλανήτη. Εκεί που πραγματικά «παίζεται το παιχνίδι». Και να «ζουν στο πετσί τους» τα προβλήματα, για τη λύση των οποίων υποτίθεται ότι πασχίζουν και αγωνίζονται.
Να κάνουν παρέα με τους ανέργους, που έχει καταστραφεί η ζωή τους, να ζήσουν για αρκετές μέρες στις εμπόλεμες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας και στο κολαστήριο του ISIS, να ταξιδέψουν με τα σαπιοκάραβα που μεταφέρουν τους δυστυχείς μετανάστες…
Επιστρέφοντας τότε στα πολυτελή γραφεία τους, ίσως δουν τον κόσμο (και τον εαυτό τους) με «άλλο μάτι»…
Ως τότε όμως και για όλους εμάς που δεν ανήκουμε (ούτε επιθυμούμε να ενταχθούμε) στον Γυάλινο Κόσμο τους, θα τριγυρίζουν στο κεφάλι μας οι σχετικοί στίχοι της αξέχαστης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου:
Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ! βρε Κόσμε Γυάλινε,
και να φτιάξω μια Καινούργια
Κοινωνία άλληνε…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο politicaldoubts.com
