Η μετάλλαξη της κοινωνικης πολιτικής σε ανθρωπιστική

Οι ειδήσεις είναι ενδεικτικές της σύγχρονης μετάλλαξης

Όσοι βρεθούν στο δρόμο, από το κύμα κατασχέσεων πρώτης κατοικίας που επίκειται, θα πρέπει να τακτοποιηθούν – τρόπος του λέγειν – σε σπίτια του κέντρου των Αθηνών (οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου – κάτι ανάλογο βέβαια, θα ισχύσει και στην περιφέρεια), τα οποία παραμένουν κενά, έναντι χαμηλού έως μηδενικού ανταλλάγματος (δε μιλάμε για μισθώματα, γιατί - προφανώς - δεν αναφερόμαστε σε μισθώσεις). Η "τακτοποίηση" αυτή, θα κατευθύνεται από την κεντρική εξουσία, προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία νέας (πολυπληθέστερης πλέον) γενιάς αστέγων.

Το ειδικό ταμείο που δημιουργήθηκε για να συγκεντρώνονται τα "κλεμμένα", ήδη αριθμεί το ποσό των 14,0 εκατομ Ευρώ. Εννοείται βέβαια ότι αν πάνε καλά οι εισροές της ειδικής αυτής κατηγορίας εσόδων ("made in Greece"), η οποία έχει «τεράστια περιθώρια» συγκέντρωσης κεφαλαίων, μπορεί και να καλυφθεί το κενό χρηματοδότησης των 11, 12 ή 14 δις Ευρώ που θα βρούμε μπροστά μας. Ωστόσο προς ώρας αποφασίστηκε να ενισχυθούν, από τα ήδη συγκεντρωθέντα, οι τομείς της Υγείας και της Παιδείας. Ειδικά στον τομέα της Υγείας, η τοποθέτηση του ποσού, προερχόμενου από το εν λόγω "Ταμείο", λέγεται ότι θα επενδυθεί προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης των ανασφάλιστων συμπολιτών μας (ίσως και των αλλοδαπών – δεν διευκρινίζεται αυτό). Για την Παιδεία υποπτεύομαι ότι θα επενδυθούν, σε ανάλογες έκτακτες (αναγκαίες) δράσεις, όπως η διανομή προγευμάτων (ή μικρών γευμάτων, γιατί όταν υπάρχει πρόγευμα πρέπει να ακολουθεί και … γεύμα – κάτι αβέβαιο στις μέρες μας για πολλές οικογένειες), στους μαθητές.

Σε κάθε περίπτωση, συνεχώς πληροφορούμαστε για ανάλογες «έκτακτες» δράσεις της κεντρικής εξουσίας.

Οι  πολιτικές αυτές: καταρχήν δεν είναι πολιτικές με τη μεσο/μακροπολιτική έννοια του όρου, παρά πρόσκαιρες/ευκαιριακές αντιμετωπίσεις προβλημάτων του σήμερα, τα οποία προκύπτουν εκ του γεγονότος ότι οι (μεσο/μακρο)πολιτικές, δεν καλύπτουν τις ανάγκες μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας ή κοινωνικών ομάδων (και δεν τις καλύπτουν εξ ορισμού τους, δηλαδή είναι κάτι που το γνωρίζαμε όλοι μας εκ προοιμίου, τόσο οι πολίτες/κοινωνοί, όσο και οι εμπνευστές/εφαρμοστές τους). Δεν αποτελούν καν μέτρα κοινωνικής πολιτικής, αφού αποτελούν σύγχρονες αντιμετωπίσεις, αναγκών, οι οποίες τοποθετούνται στη σχετική διαβάθμιση, πολύ κάτω από το κατώτατο/αποδεκτό επίπεδο διαβίωσης που είχε οικοδομήσει η ελληνική κοινωνία.

Αν (καταφέρεις … και βρεις και) ρωτήσεις τους κυβερνώντες, τι είδους μέτρα είναι αυτά που πρόκειται (σχεδιάζεται) να ληφθούν, θα απαντήσουν ότι “είναι βεβαίως μέτρα κοινωνικής πολιτικής, τομέα στον οποίο σημειώθηκε μεν μια υστέρηση στα προηγούμενα (μνημονιακά) έτη, αλλά ήρθε επιτέλους η ώρα, να υπάρξει σχετική μέριμνα”.

Την κοινωνική πολιτική βέβαια, όσο την “αφήνεις” κατά μέρος, σε … “αφήνει” και αυτή. Και όταν την “ξαναπιάσεις”, μαζεύεις άστεγους, πεινασμένους και κάποιους, που με τη μαύρη μοίρα τους, δε θα προλάβεις ποτέ να ασχοληθείς, αφού τους βρίσκεις … στην αγχόνη.

Κυρίως όμως η πολιτική αυτή, η “κοινωνική” του 2014 δεν είναι παρά η “ανθρωπιστική” του 2009…