Περί συνταγματικών παραβάσεων

Μέλημα δανειστών ποτέ δέν αποτελεί καμία τήρηση κανενός συντάγματος. Αυτό, άν παρακολουθήσει κανείς A level politics, είναι από τίς πρωταρχικές επεξηγήσεις περί των ευθυνών τήρησης οιουδήποτε συντάγματος.

Μοναδικοί υπεύθυνοι της προστασίας οποιουδήποτε συντάγματος είναι οι εσωτερικοί κυβερνητικοί φορείς τής χώρας, υπό τον έλεγχο αρμοδίων θεσμών, όπως π.χ. η Δικαιοσύνη, και όχι αλλοδαποί δανειστές ή τουρίστες.

Αλλοδαποί φορείς, σε όλη την ιστορία του σύμπαντος έχουν ως δεδομένο και θεμιτότατο δικαίωμα γιά οποιαδήποτε χώρα να απαιτήσουν αυτά πού τούς οφείλονται. Το σύνταγμα δεν είναι δικό τους - ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΒΡΕΘΟΥΝ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Οταν ο υπερβολικός δανεισμός καταστεί κίνδυνος και απειλεί με πιθανή αναγκαστική παραβίαση του συντάγματος στο μέλλον, η κοινή λογική καταλογίζει ευθύνες σε αυτούς που αποφάσισαν να δανειστούν, στή χρονική στιγμή της υπογραφής του δανεισμού. Σίγουρα ΟΧΙ στήν πολύ μεταγενέστερη στιγμή όπου άλλοι υπεύθυνοι και υπό άλλες καταστάσεις εξαναγκάζονται στις δυσμενείς συνέπειες, δηλαδή σε αναπόφευκτες, βεβιασμένες πληρωμές, και άλλες μονοδρομημένες παραχωρήσεις.

Θα ήταν παρανοικό να ρίξουμε ευθύνη στόν τερματοφύλακα που δέχεται γκολ σε εκτέλεση πέναλτυ, τη στιγμή που κάποιος άλλος αμυντικός συμπαίκτης του το προκάλεσε, π.χ. ρίχνοντας κάτω αντίπαλο επιθετικό μέσα στην περιοχή.

Ο στρατηγός Παπούλας διετέλεσε διοικητής της Ελληνικής στρατιάς σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια, και αποστρατεύτηκε πανω απο εξι μήνες μετά την αντίστροφη μέτρηση που ακολούθησε η μάχη του Σαγγαρίου, 29 μήνες σύνολο. Τον διαδέχτηκε ο στρατηγός Χατζανέστης τον Μάιο 1922 για τους τελευταίους 3-4 μήνες, με ένα ήδη ηττημένο στρατό. Ουσιαστικά διηύθυνε μόνο το τελικό στάδιο της υποχώρησης. Ποιός απο τους δύο θα ήταν δίκαιο να κατηγορηθεί ως υπαίτιος για την ήττα στις δίκες για τη Μικρασιατική καταστροφή; Κρατηθήτε: Ο Χατζανέστης που ήταν ο πιο αμέτοχος, ο οποίος και εκτελέστηκε. Για να συνεχίσω την περιγραφή της παράνοιας, ο πραγματικός υπεύθυνος, ο στρατηγός Παπούλας, είχε το θράσος να παραστεί και ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Χατζανέστη, εν γνώσει όλων.

Κάπως έτσι, τελείως άστοχα, παρουσιάζονται και οι τωρινές καταστάσεις. Την Ελλάδα δεν την πουλάνε τώρα. Αυτό το διαδίδουν διάφοροι επιτήδειοι, τιμής ένεκεν, διότι τους συμφέρει να παραπλανηθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μάζα εντυπωσιασμένων και απληροφόρητων πολιτών. Τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις περί "τωρινού ξεπουλήματος", "δοσιλόγων" και άλλων παραλόγων, εξαπολυόνται ως προπέτασμα καπνού, ωστέ να μην ερωτηθεί ποιός πραγματικά είναι ο ένοχος, δηλαδή ο παρελθών δημιουργός του χρέους, αλλά κι έξ ίσου, ο τότε επωφεληθείς από αυτό.

Εκεί ίσως εχει ένα τεράστιο θεματάκι και η "αθώα" αριστερά, η οποία κατέστη σταδιακά όλο και πιο πολύ επωφελούμενη τέτοιων δανεισμών, μέσω των λαικιστικών πιέσεων των συνδικαλιστικών σωματείων της, ειδικά στον δημόσιο τομέα. Αλλά συνέβαλε και με πολλούς άλλους τρόπους γενικότερα, οι οποίοι θα μπορούσαν να εκτεθούν σε πιο κατάλληλη ευκαιρία. Ετσι, και η αριστερά διαιώνισε την ανεύθυνη διόγκωση του ως γνωστόν αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα, συμμετέχοντας ενεργά και πολύ σημαντικά στην μερίδα των επωφελουμένων. Αλλα και με ακόμα μεγαλύτερο μένος, τη στιγμή που ανακάλυψε ότι μπορούσε και η ίδια να εκμεταλλευτεί το "θείο δώρο" της δανειακής εκμετάλλευσης, που ήδη είχε στήσει τόσο αποτελεσματικά, και της το προσέφερε μαλλον ως αντάλλαγμα η λαϊκή δεξιά ήδη από την εποχή της μεταπολίτευσης.

Η Ελλάδα πουλήθηκε σταδιακά απο το βαθύτερο παρελθόν εώς το πιο εγγύς, με σειρά από καταστροφικά δάνεια απελπισίας, για να συνεχίζει να σιτίζεται το πελατειακό σύστημα κι αυτό χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ελπίδα μεταστροφής σε οικονομική παραγωγικότητα ώστε να υπάρξει κάποτε ελπίδα εξοφλήσεως. Ηταν από τότε γνωστό οτι οι υπογεγραμμένες συνέπειες μη τυχόν εκπληρώσεως των δανειακών όρων θα σήμαιναν βέβαια και εξαναγκαστικές συνταγματικές παραβάσεις, αλλά και επιπρόσθετες υποχωρήσεις στην εθνική κυριαρχία.

Τώρα ο "δικαστικός κλητήρας" απαιτεί με αξιώσεις τα χρεωστούμενα παρακάμπτοντας την ισχύ του συντάγματος μας. Αυτές όμως οι συνέπειες ήταν ηδη καταχωρημένες στους όρους δανεισμού. Προς τι η έκπληξη; Επειδή η μέση παιδεία μας εγκληματεί, μη διδάσκοντάς μας στοιχειώδη πολιτική αγωγή;

Παράδειγμα, οι Σλαβομακεδόνες, ονομάζουν τη χώρα τους Μακεδονία. Εμεις διαμαρτυρόμαστε, και αυτοί υποθετικά απαντούν: Α, το όνομα μας ειναι κατοχυρωμένο στο σύνταγμά μας. Και επειδή είναι στο σύνταγμά τους δηλαδή, κάνουν οτι θέλουν και εμείς μούγκα; (Ούτε βέβαια και τολμούν να χρησιμοποιήσουν τέτοιο επιχείρημα, γνωρίζοντας πολύ καλά οτι θα αυτο-διασυρθούν, παρ' όλο οτι η κατοχύρωση του ονόματος όντως ισχύει στο σύνταγμά τους).

Δεν φαινόμαστε λοιπόν εμείς γελοίοι όταν οι απ΄ έξω μας ζητούν τα σπασμένα, κι εμείς επικαλούμεθα το σύνταγμά μας (για εσωτερική κατανάλωση της κακιάς ώρας), τη στιγμή που ήδη προ πολλού υπογράψαμε κιόλας για αυτά τα δάνεια και για τις συνέπειες; Εδώ οι Σλαβομακεδόνες δεν τολμουν να το επικαλεσθούν, αντίθετα υπόγραψαν δήθεν κάτι αρχικά ΠΓΔΜ, για τα μάτια του κόσμου (ποιά χώρα θα δεχόταν ποτέ τέτοιο ρεζιλίκι όνομα λες κι είναι ποδοσφαιρική ομάδα; Μόνο στα Ελληνικά παιδικά όνειρα) και βέβαια συνεχίζουν αυθαίρετα και ακάθεκτοι με το "Μακεδονία".

Γιατί λοιπόν, όλες οι χώρες του κόσμου, δεν στουκάρουν τις οικονομίες τους στόν τοίχο κι όταν έρχεται ο λογαριασμός να πουν "α, ξέρετε, το συνταγματούλι μας δεν το επιτρέπει";

Αντίθετα, πόσες είναι οι περιπτώσεις που παρατηρούμε, κυρίως σε χώρες-υπερδυνάμεις, να λαμβάνουν φοβερά επίπονα μέτρα, οι μέσοι πολίτες τους κυριολεκτικά να υποφέρουν για κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε ακριβώς να μη χρειαστεί να φτάσουν ποτέ στην κατάντια να χρειαστεί να παραβιάζουν τα συντάγματα και τις κυριαρχίες τους για να ξελασπώσουν;

Η οικονομική ιστορία είναι κατάσπαρτη με παραδείγματα υπερδυνάμεων που πέφτουν θύματα των αγορών με κυριολεκτικά καταστροφικές συνέπειες για τις έν λόγω υπερδυνάμεις. Και είναι βέβαια σύμπαντικά γνωστές τέτοιες αμέτρητες περιπτώσεις στην ανθρώπινη ιστορία, πλην, όλως περιέργως, άγνωστες στο εσωτερικό της Ελλάδος.

Λχ, η σχεδόν ολοκληρωτική κατάρευση της Γαλλίας εξ αιτίας των ομολόγων των αποικιών της Λουιζιάνας, επι Λουδοβίκου 15ου, (αυτή η βιβλικού μεγέθους κρίση, που προκάλεσε τέτοια εξαθλίωση των Γάλλων, ώστε κατέστη ίσως ο σημαντικότερος παράγων που οδήγησε στην Γαλλική επανάσταση μετά απο 80 χρόνια).

Ή η καταστροφή της Ολλανδίας, όπου επήλθε και εδαφική απώλεια, εξ αιτίας του κραχ της περίφημης Τουρκικής τουλίπας, περίπου το 1637, όπου ένας σπόρος τουλίπας είχε φτάσει να κοστίζει όσο ένα σπίτι.

Ή η πλήρης καταστροφή τής γιά κάποιο χρόνο ανεξάρτητης Σκωτίας, που επένδυσε καταστροφικά στήν διώρυγα τού Παναμά, πτώχευσε, και λόγω χρεών, (απίστευτο , ενώ μόλις είχε επιτύχει ανεξαρτησία!) το 1707 ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΞΑΝΑΠΡΟΣΑΡΤΗΘΕΙ, - ποιά; η Σκωτία! - ως επαρχία της Αγγλίας. Εδώ κι αν έχουμε κραυγαλέα, ολική απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τα θηριώδη τιμήματα που πλήρωσαν και κυριολεκτικά γονάτισαν χώρες-κολοσσούς οπως Αμερική, Αγγλία, Γερμανία στα κραχ του 1929 και 1932. Το βρίσκω απίθανο συντάγματα να μην καταστρατηγήθηκαν, αν και ομολογώ δεν έχω ερευνήσει τα ιστορικά τεκμήρια επι του συγκεκριμένου θεματος, (μουσικος ειμαι, πόσο χρόνο να αφιερώσω;) Παρ´ όλα αυτά, η δυστυχία αυτών τών λαών δεν είχε προηγούμενο. Αν δε θεωρήσουμε τόν 2οΠΠ σάν λογική συνέπεια αυτών των κρίσεων, είναι προφανές οτι καταπατήθηκαν ούκ ολίγα συντάγματα και εθνικές κυριαρχίες.

Τι να πει κανείς για την "Μαύρη Δευτέρα" της Βρετανίας του Νοεμβρίου 1987 που ξεκίνησε με διπλό κράχ του χρηματιστηρίου και των ακινήτων, και πέταξε, κυριολεκτικά, μεσο-αστούς στο δρόμο; Το αποκορύφωμα συντελέστηκε το 1991 (Μαύρη Τετάρτη) με ολόκληρη τη Βρετανία να κλυδωνίζεται σαν καρυδότσουφλο, έρμαιο των νομισματικών αγορών στο χείλος της καταστροφής, όταν αρνήθηκε να διενεργήσει βεβιασμένη υποτίμηση. Ηταν μία καθαρά κερδοσκοπική επίθεση του ιδίου του City του Λονδίνου εναντίον της Τράπεζας της Αγγλίας η οποία, με επιμονή της Thatcher, επιχειρούσε να εισέλθει στον Ευρωπαικό μηχανισμό σύγκλισης επιτοκίων κάτω από δικούς της όρους, χωρίς υποτίμηση, ελπίζοντας οτι θα υπερνικούσε τις πιέσεις των νομισματικών αγορών. Και βεβαίως ηττήθηκε μεγαλοπρεπώς. Μέσα σε 24 ώρες είχαν χαθεί 32 δις στερλινών του υπουργείου οικονομικών, ενώ τα επιτόκια το ίδιο 24ωρο είχαν ξεπηδήσει στο 32% από το ήδη υπερ-πανύψηλο (για βρετανικά δεδομένα) 13%. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, και εγω από θαύμα γλύτωσα. Ο τότε υπουργός οικονομικών, Norman Lamont, κατέστη ο "αποδιοπομπαίος τράγος" και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ενώ η Thatcher ήταν υπαίτια στην πραγματικότητα...

Για να μην αναφερθούμε βέβαια στην πρόσφατη δανειακή κρίση που υπέστη η ίδια η Αμερική (ΗΠΑ), θύμα των κωμικά επονομαζομένων "νεο-φιλελευθέρων" χρηματιστών (από διάφορους ζηλόφθονες ανελεύθερους). Πριν από το περσινό ψήφισμα της γερουσίας για περαιτέρω δανεισμό υπήρχαν λιγότερα διαθέσιμα λεφτά στις ΗΠΑ από οτι είχε τότε η εταιρία Apple!!!! Ηταν βέβαια λογικό να αποσιωπηθεί μία τόσο σοβαρή πιθανότητα κατάρρευσης του πολιτειακού συστήματος, εάν η Αμερικανική Γερουσία δεν ενέκρινε τον δανεισμό. ΄Ομως τόσο κοντά έφτασε η κατάσταση.

Είναι άξιον απορίας γιατί όλα αυτά τα κραυγαλέα παραδείγματα βιβλικών καταστροφών που υπέστησαν υπερδυνάμεις ανά τις εποχές εξ αιτίας των διεθνών αγορών, και βεβαίως πολλά άλλα παραδείγματα, δεν συμπεριλήφθηκαν στο περίφημο ντοκυμανταίρ-υπερπαραγωγή "CATASTROIKA"?

Ολη η παγκόσμια ιστορία είναι κυριολεκτικά διάτρητη με παραδείγματα αδυναμίας των υπερδυνάμεων, ακόμα και σε παρελθούσες πρωτόγονες διεθνείς αγορές, και παρ' ολα αυτα οι παραγωγοι του ντοκυμανταιρ θυμήθηκαν να παρουσιάσουν μόνο την Ελλάδα, την Αργεντινή (και τον Ισημερινο στο "DeptOcracy") και με το ζόρι ισως το Ιρακ ως στοχευμένα θύματα?

Που ήταν ο δρ. Βαρουφάκης στα συνταρακτικά γεγονότα της κρίσης της Βρετανίας του 1987-1993; Στο Λύκειο; Εγω ήμουν εκεί και δούλευα και στα μπουζούκια για να επιβιώσω. Πως και δεν συζητήθηκαν στο London School of Economics όταν σπούδαζε; Η μήπως δεν πρόσεχε; Διότι η γη στην Βρετανία ακόμα τρέμει από τους μετασεισμούς...

Δεν είναι παρεμπιπτόντως επίσης εκπληκτικό το οτι σε ένα καλογυαλισμένο ντοκυμανταίρ 74'23" λεπτών, όπως το "DeptOcracy" (Χρεοκρατία, κόστους τουλάχιστον €50.000), η μόνη φευγαλέα αναφορά περί ελληνικής κρατικής αναποτελεσματικότητας ως παράγοντα για την ελληνική κρίση γίνεται από τον Δρ. Λαπαβίτσα στο 18' 14" για ακριβώς 4 δευτερόλεπτα, στο 27'38" για ακριβώς 6 δευτερόλεπτα και πουθενά αλλού; Δεν υπήρχαν τα λεφτά παραγωγής για περαιτέρω ανάλυση; Καμαρώστε.

Δεν είναι ο διεθνώς αποδεκτός όρος για ένα σύνταγμα οτι: συντάσσεται ως η θεμελιώδης βάση διακυβέρνησης και προστασίας ενός λαού, και σε αντίκρυσμα, οι εκπρόσωποι αυτού του λαού ειναι υποχρεωμένοι να το στηρίξουν εν ολοκλήρω?

Αρα, όταν ήδη έχει καταστεί τρωτό, λόγω οικονομικών αναγκών, από δανειστές ΕΚΤΟΣ της δικαιοδοσίας του, δέν θα έπρεπε να είναι υπεύθυνοι αυτοί πού κατ' αρχήν το κατέστησαν τρωτό, οταν υπέγραφαν οριακά δάνεια, και όχι οι "ιδρωμένοι" διαπραγματευτές και διαχειριστές του ουσιαστικά τελετουργικού σκέλους της πληρωμής; ΄Οχι οτι οι τελευταίοι δεν είναι υπεύθυνοι για ακατάσχετη επιπρόσθετη διαφθορά και κολοσσιαίες γκάφες επίσης...

Η τωρινή παραβίαση διατάξεων του συντάγματος δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο αυθαίρετη ενέργεια των παρόντων κυβερνώντων. Απλά, δεν μπορούν να επιτευχθούν πληρωμές χωρίς παραβάσεις. Αυτό δεν μπορεί είναι παρούσα ευθύνη διότι υπάρχει πλέον μόνο μονοδρόμηση, με μόνο διαπραγματευτικό λάσκο μία εκβιαστική πολιτική μπλόφας, απειλούσας την γενικότερη φερεγγυότητα της ΕΕ. Εφ όσον όμως δε ρισκάρουμε την μπλόφα, ειμαστε δικαίως στη "φυλακή", πως να το κάνουμε; Το αν έχουμε τις διαπραγματευτικές ικανότητες να ρισκάρουμε τέτοιου είδους παιχνίδια αξιώσεων δεν το γνωρίζω. Ας τολμήσουν αυτοί που νομίζουν οτι ξέρουν.

Ομως η παραβίαση του συντάγματος (με - υπο έλεγχο - αποκλειστικό σκοπό τις τρέχουσες πληρωμές) έχει ήδη συμβεί σε πολλές διαδοχικές φάσεις, από το βαθύτερο παρελθόν, διότι οι καταστροφικοί δανειστικοί περιορισμοί ήταν απόλυτα γνωστοί και υπογεγραμμένοι σε σχέση με την τωρινή χρονική στιγμή. Το οτι οι παρόντες διαχειριστές φέρουν το ρόλο του δημίου είναι τελείως ανεξάρτητο από το ποιός προκάλεσε την επιβολή της "θανατικής καταδίκης".

Πολλοί λένε οτι είναι τα ίδια και τα αυτά πρόσωπα. Είναι; Η μήπως ξαφνικά λείπουν μερικοί; Μερικοί που, ενώ ήταν πρωταγωνιστές των παρασκηνίων, τραβήξαν την ουρά τους απ έξω απεμπολώντας τώρα οιαδήποτε ευθύνη και επικαλούμενοι τα νέα "πέτρινα χρόνια" της μεταπολίτευσης; Αναρωτιέμαι.. Απλούστατα - αποσχιζόμενοι, ξαφνικά αποκομίζουν τόνους λαϊκής υποστήριξης. Χαζοί είναι;

Δεν απομένει λοιπόν παρα να τεκμηριώσω με παραπομπη μου σε τμήμα απο κείμενο του Α. Παπανδρόπουλου "Η Μεγάλη ληστεία της Ελλάδας"

"...από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί".

Αυτός όμως που προκάλεσε την "θανατική καταδίκη" δεν είναι μόνο αυτός που υπέγραφε τα δάνεια τότε, αλλα και αυτός που ενεργά τα απαίτησε και τα επωφελήθηκε...

Εικόνα: William Hogarth - Η πορεία ενός ασώτου: Φυλακή γιά χρεώστες (1732-35)