Σύνδεση

Μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου αποκτήσαμε άλλη μια μέρα σίγουρου μπάχαλου: την επέτειο Γρηγορόπουλου. Οι έμποροι του ανθρώπινου πόνου καπηλεύονται τη μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού για να κερδίσουν μια ακόμα ποσοστιαία μονάδα στις δημοσκοπήσεις. Φυσικά, κανένας δεν θυμάται ποια μέρα κάηκαν τα 4 θύματα της MΑRFIN, ή τα ονόματα, έστω, των αστυνομικών που δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες. Επιλεκτική είναι η μνήμη μας – συνεπής στις προσταγές του πολιτικού marketing: αξιοποιούμε ό,τι πουλάει.

Στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! κάθε αδικοχαμένος συνάνθρωπός μας μάς προκαλεί τον ίδιο πόνο, είτε πρόκειται για έναν αντεξουσιαστή που σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού είτε για αστυνομικό που σκοτώθηκε από σφαίρα αντεξουσιαστή. Είναι και τα δύο θύματα της ίδιας απάτης. «Παράπλευρες απώλειες» ενός σεναρίου λεηλασίας της Ελλάδας από την κομματική μαφία, που οι συγκρούσεις ανάμεσα στους «μπάτσους» και στους «ανάρχες» ήταν ο ιδανικός αντιπερισπασμός για να μην πέφτουν οι προβολείς της δημοσιότητας στα δικά της εγκλήματα.

Όμως η οδύνη, εντός ή εκτός εισαγωγικών, για μια πράξη βίας δεν δικαιολογεί νέες πράξεις βίας. Ούτε η «πορεία» - η οποιαδήποτε πορεία είναι ένα κοινωνικό αγαθό που απαγορεύεται να μπει «στο ζύγι». Κοινωνικό αγαθό είναι και η ηρεμία στην καθημερινότητά μας, η δυνατότητα των επιχειρήσεων του κέντρου να επιβιώσουν, η ελευθερία των κατοίκων της Αθήνας να μετακινούνται χωρίς ταλαιπωρία, κοινωνικό αγαθό είναι και προοπτική της οικονομίας κάποια στιγμή να ανασάνει και να μην πληρώνει συνεχώς τα σπασμένα – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν λοιπόν σταθμίσουμε το τι κερδίζουμε και τι χάνουμε από τέτοιου είδους οργανωμένα events εκτροπής, καταλήγουμε στο συμπέρασμα που είναι ήδη επίσημη θέση της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: καμία οργανωμένη κομματική / συνδικαλιστική / πολιτική συγκέντρωση δεν μπορεί να έχει για θέατρο των δραστηριοτήτων της δημόσιο χώρο οποιασδήποτε πόλης. Όποιος αναλαμβάνει τη διοργάνωση ανάλογων εκδηλώσεων θα πρέπει να βρει και τον κατάλληλο περιφραγμένο και ελεγχόμενο χώρο για να την πραγματοποιήσει και θα έχει την ευθύνη του τι θα συμβεί εκεί. Τελεία και παύλα. Οι νεκροί αξίζουν τον σεβασμό μας – κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι ζωντανοί, όχι;