Σύνδεση

Γεια σας!

Κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ. Κάποια αλήθεια συμβαίνει εδώ. Κάτι πλούσιο και παράξενο - σαν τις ψυχές μας που επιμένουν να ανθίζουν μέσα στα χαλάσματα.

Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από μια άλλη Κυριακή που με πολλή ορμή κι άλλα τόσα ερωτηματικά ξεκινούσαμε αυτή την πορεία. Ήταν 23 Οκτωβρίου στον ΔΑΝΑΟ, ετοιμαζόμουν να ανέβω στο μικρόφωνο και κάποιος από τους πρώτους συνεργάτες μού πέταξε την ιδέα: Στο πάνελ, μου λέει, μη βάλεις εμάς. Ζήτησε να έρθουν κάποιοι από κάτω – από την πλατεία.

Έτσι κι έγινε. Κι όταν αυτοί οι άγνωστοι άρχισαν να μιλούν, διαπιστώσαμε ότι ο ένας είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο μαζί με τον έφηβο γιο του ειδικά για να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Κι όταν μίλησε, και είπε ότι δεν ήταν δυνατόν να λείψω από αυτή τη συνάντηση γιατί τι θα πω αύριο στον γιο μου όταν με ρωτήσει «τι έκανες τη στιγμή που η Ελλάδα κατέρρεε;» κάτω, ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαν, ήταν κι ένας άλλος, που είχε δίπλα στην θέση του τη βαλίτσα, γιατί ήρθε στον ΔΑΝΑΟ κατευθείαν από το σταθμό του τραίνου.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να κάνουν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα πήγαινε – έλα μόνο και μόνο για να είναι εκεί. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ είχε πολύ, αλλά ωραίο δρόμο μποστά της.

Οι δύο αυτοί πρωτοπόροι του Βορρά, ο Γιάννης Αφούρας και ο Βασίλης Δρακονταειδής δεν είναι πια οι μόνοι φίλοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ! στη Θεσσαλονίκη. Όπως βλέπω ο σπόρος που μετέφεραν μαζί τους από εκείνη την πρώτη συνάντηση ρίζωσε εδώ για τα καλά.

Όμως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! έχει και μια άλλη ρίζα στη Θεσσαλονίκη, που την αναφέρω για πρώτη φορά. Ήταν πριν από αρκετούς μήνες, όταν τυχαία κάνοντας ζάπινγκ έπεσα στην τηλεόραση, στη ΝΕΤ νομίζω, σ’ ένα ντοκυμαντέρ για μια οικογένεια σιδεράδων της Θεσσαλονίκης. Παραγωγοί, κυρίως, σκεπαρνιών. Καμάρωσα ελληνική λεβεντιά, ευφυϊα, μεράκι, ήθος, όλα αυτά που μας κράτησαν ως έθνος, και που βαλθήκαμε σε μια γενιά να τα αποκαθηλώσουμε. Οικογένεια Κουσίδη: παππούς - γιος – εγγονός. Τι να πρωτοθαυμάσεις! Την ευρηματικότητα στην παραγωγή, την τρυφεράδα με την οποία η μια γενιά συμπαραστέκονταν στην άλλη, ή τη σχέση του παραγωγού με τον αποδέκτη του προϊόντος του. «Μ΄αυτό το σκεπάρνι» έλεγε ο μεσήλικας πια γιος, «ο μάστορας που θα το αγοράσει, θα βγάζει το ψωμί του, θα θρέφει την οικογένειά του. Είναι δική μου ευθύνη να του δώσω το καλύτερο εργαλείο».

Αισθάνθηκα βαθειά εκτίμηση και σεβασμό για την Ελλάδα του μόχθου αλλά και του πνεύματος: κάθε χτύπημα στο πυρωμένο σίδερο εμπεριείχε όλη τη σοφία και τις αξίες της φυλής μας. Και ωρίμαζε μέσα μου η ιδέα πως αυτή η χώρα έχει πολύ ατόφιο μέταλλο στην ψυχή της, και αρκεί μια σφυριά απ’ τον καθένα μας, απ’ όσους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, για να πάρει μορφή το όραμά μας.

Δεν έκανα αυτή την αναφορά για να απονείμω κάποια εύσημα, όσοι τα αξίζουν δεν τα χρειάζονται άλλωστε, αλλά διότι καθώς διαβάζουμε αναλύσεις για έξοδο από την κρίση σε 10 ή σε 20 χρόνια, ξεχνάμε έναν αστάθμητο παράγοντα: την ελληνική ψυχή. Αυτή που κάνει την απόσταση Θεσσαλονίκη - Αθήνα μια γκαζιά, γιατί κάτι την άγγιξε, κάτι της μίλησε. Αυτή που προτίμησε να χάσει τη σημερινή ξεκούραση, την εκδρομή, το χουζούρεμα στον καναπέ για να είναι σήμερα εδώ - ακόμα κι αν το κίνητρο είναι ένα μείγμα περιέργειας, δυσπιστίας, ελπίδας, προσμονής, επιφύλαξης κι ό,τι άλλο θέλετε.

Γιατί ένα από τα μεγάλα λάθη μας ήταν πως πιστέψαμε ότι ο μικρόκοσμός μας θα μας παρείχε ασφάλεια και ποιότητα. Tο μόνο που χρειάζεται το κακό για να επιτύχει, είναι οι ευπρεπείς να μείνουν αδρανείς.

Κι έτσι αφήναμε πεδίο ελεύθερο στους «άλλους» σε κείνους που η ενασχόληση με τα κοινά είχε συγκεκριμένο στόχο και …πλούσιο περιεχόμενο. Όμως είδαμε ότι η ασφάλεια της ιδιωτικότητας αποδείχθηκε παγίδα – γιατί, τι να σου κάνει ένα σπιτάκι, έστω και καλοφτιαγμένο, σε μια πλαγιά βουνού που γκρεμίζεται ολόκληρη;

Γι΄αυτό είμαστε εδώ. Για να πολεμήσουμε μαζί. Ας συστηθούμε.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ έχει λιγότερο από έναν μήνα ζωή – αλλά αν και πολιτικό βρέφος ήδη έμαθε όχι μόνο να περπατάει αλλά και να τρέχει. Πλέον έχει μερικές χιλιάδες μέλη.

Κάθε μέρα γνωριζόμαστε μεταξύ μας, τώρα γνωριζόμαστε, και εγώ τουλάχιστον νιώθω ότι παίρνω γερές δόσεις συμπυκνωμένης αισιοδοξίας και δύναμης. Νέα παιδιά, φοιτητές, νέοι επιστήμονες, επαγγελματίες με σπουδές, με ουσιαστική μόρφωση, με ευγένεια, με γνώσεις, με όρεξη, συναντηθήκαμε όπως τα πουλιά στα ξερονήσια που θα γεννήσουν. Το ξερονήσι λέγεται Ελλάδα. Αλλά εμείς κουβαλάμε το αυγό της καινούργιας ζωής.

Σαν να είχαμε συνεννοηθεί από χρόνια, σαν να κάναμε παρέα από χρόνια, ανταμώνουμε - φίλοι που έχουν την ίδια λαχτάρα στο μυαλό τους. Και μην πείτε ότι η λαχτάρα και οι προθέσεις δεν αρκούν. Οι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία είναι 60% ψυχολογία και 40% αριθμοί. Σε μας είναι 100%! Ο Έλληνας έχει πάντα την ικανότητα για το καλύτερο. Αλλά ένα πολιτικό σύστημα που δημιούργησε εκατομμύρια συνενόχους για να μην ασχολούνται με τους μεγάλους ενόχους, αυτή την ικανότητα την στραπατσάρισε και την πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.

Όμως ως εδώ. Αυτό το σύστημα έχει καταρρεύσει. Οι τελευταίες του κινήσεις με εκείνη την απίστευτη εβδομάδα που ψάχναμε πρωθυπουργό στις μικρές αγγελίες, εκείνες οι μέρες του πιο κατάπτυστου πολιτικού αμοραλισμού, που μας διέσυραν στα πέρατα του κόσμου, ήταν οι τελευταίοι σπασμοί του καθώς συντρίβεται κάτω από το βάρος των ανομιών του. Μια άλλη Ελλάδα έχει σηκώσει τα μανίκια και είναι έτοιμη για την αναγέννηση.

Πρέπει να βιαστούμε. Δεν έχουμε καθόλου χρόνο.

Κάθε μέρα η οικονομία αιμμοραγεί. Ήδη οι άνεργοι φτάνουν στο 1.200.000. Ο ένας στους τρεις είναι μακροχρόνια άνεργος, βρίσκεται δηλαδή εκτός αγοράς εργασίας για τουλάχιστον 12 μήνες. Είναι πολύ δύσκολο πια να βρείς δουλειά αν τη χάσεις...

Και το χειρότερο: οι έξι στους δέκα εγγεγραμμένους ανέργους ανήκουν στη καλύτερη παραγωγική ηλικία, από 30 έως 54 ετών.

Από το 2009 μέχρι σήμερα 1600 περίπου Έλληνες αυτοκτόνησαν, από αίτια που στη συντριπτική τους πλειοψηφία σχετίζονται με την οικονομική δυσπραγία. Σήμερα, αυτή την όμορφη ηλιόλουστη μέρα, δύο κατά μέσον όρο συνάνθρωποί μας θα βάλουν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν βλέπουν να μπαίνει τέλος στο σπιράλ θανάτου της οικονομικής ύφεσης.

Ταυτόχρονα, μια άλλη αιμορραγία έχει πάρει διαστάσεις γενοκτονίας: τα καλύτερα μυαλά, οι πιο προικισμένοι Έλληνες, νέοι επιστήμονες και επαγγελματίες που το κράτος και οι οικογένειές τους επένδυσαν χιλιάδες ευρώ στις σπουδές τους έχουν φύγει ή ετοιμάζονται να φύγουν από αυτό το κολαστήριο.

Και τι κάνει η οικουμενική, πια, κυβέρνηση γι’αυτό; Καταθέτει έναν προϋπολογισμό που θα τον ζήλευε κι ο Ιονέσκο κι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Έναν προϋπολογισμό που προβλέπει έκρηξη ανεργίας στο 17% το 2012, συνέχιση και ένταση της ύφεσης που την τοποθετεί πολύ αισιόδοξα στο -2,8%, μείωση των επενδύσεων κατά 4%, περιορισμό της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 4,1% και τελικά καινούργιο δημοσιονομικό έλλειμμα, με τα οφέλη του κουρέματος υπολογισμένα, πάνω από 11,5 δις! Απίστευτο.

Όμως, μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο, που μόνο στο άκουσμά του νιώθεις σύγκρυο, ο Υπουργός Οικονομικών ανακάλυψε μεγάλη αύξηση φορολογικών εσόδων: 6,1 %! με 217% αύξηση της φορολογικής επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας. Ο Σταύρος Δήμας μη έχοντας ξεκαθαρίσει αν είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση και χωρίς να φανταστεί ότι ως Υπουργός Εξωτερικών θα πάει κάποια στιγμή να αντικρύσει και να πείσει τους ομολόγους του, τον χαρακτήρισε προϋπολογισμό με πολλές αβεβαιότητες!

Καμμία αβεβαιότητα δεν έχει ο προϋπολογισμός: Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επιμονή των κοινοβουλευτικών συμμοριών εξουσίας στη διατήρηση των προνομίων της κομματικής νομεκλατούρας θα μας οδηγήσει σε απόλυτη ένδεια και θα αποτελειώσει τον ήδη βαρειά τραυματισμένο παραγωγικό ιστό της χώρας.

Μην έχετε καμμία αμφιβολία. Η κομματική Μαφία θα επιτίθεται ληστεύοντας τα πάντα – και μη δίνοντας λογαριασμό για τίποτε. Γι’ αυτούς πάντα λεφτά θα υπάρχουν – τα δικά μας.

Και σαν αν μην τρέχει τίποτε, διαβάζουμε ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ βγήκαν ξανά στη γύρα για δανεικά, για να βουλώσουν τις τρύπες της ενδοκομματικής τους σπατάλης – εκεί κι αν μιλάμε για όργιο ρουσφετιού! Αν και έχουν ήδη πάρει δάνεια, και τα δύο κόμματα μαζί, 280 εκατομμύρια ευρώ, πάλι κατάφεραν να μην έχουν «μία»! Κι επειδή στέρεψαν οι συνήθεις πηγές χρηματοδότησής τους δηλαδή η Αγροτική, την οποία έχουν από καιρό χρεωκοπήσει, η Εθνική και καναδυό ακόμα τράπεζες, βρήκαν γεμάτο ταμείο στην Τράπεζα Αττικής, που τους έδωσε έναν χουβαρντάδικο μποναμά με εγγύηση την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό μέχρι το 2019, δηλαδή πάλι από τα δικά μας χρήματα τα οποία – το έχουμε ξαναπεί - είναι 15 φορές περισσότερα από τον μέσο όρο της χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών κομμάτων για τον ίδιο αριθμό ψήφων. Δηλαδή ενώ για κάθε ψήφο στις εκλογές ένα ευρωπαϊκό κόμμα παίρνει κατά μέσο όρο 0,7 ευρώ οι δικοί μας αποδείχθηκαν ανοιχτοχέρηδες στους εαυτούς τους – νομοθέτησαν να παίρνουν 10 ευρώ ανά ψήφο!

Το απίστευτο είναι ότι η Τράπεζα Αττικής υπολόγισε την εγγύηση με τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στις εκλογές του 2009: 43% το ένα 33% η άλλη. Μα, θα ρωτήσετε, κανένας από την Τράπεζα Αττικής δεν διαβάζει δημοσκοπήσεις που δείχνουν κάθετη πτώση και των δύο κομμάτων στο λιγότερο απ’ το μισό της εκλογικής τους δύναμης; Φυσικά και διαβάζουν! Άρα;

Ο γρίφος λύνεται αν συνυπολογίσετε δύο στοιχεία: ότι κουμάντο στην Τράπεζα Αττικής κάνει το Ταμείο των Μηχανικών, κι ότι η απελευθέρωση των αμοιβών των μηχανικών είναι ένα από τα θέματα που είναι ακόμα ανοιχτά στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Τη συνέχεια εύκολα την αντιλαμβάνεστε...

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη λογική και κυρίως όσους θα μας ακούσουν έξω από αυτή την αίθουσα: Θα προσλαμβάνατε ποτέ έναν απατεώνα, σπάταλο, ανεύθυνο και χρεωκοπημένο ως λογιστή για να εξυγιάνει τα οικονομικά του σπιτιού σας ή της επιχείρησής σας; Γιατί το κάνετε για την Ελλάδα;

Αγαπητοί φίλοι,

Στις επόμενες  εκλογές θα κριθεί η ύπαρξη αυτής της χώρας. Ουσιαστικά τα κόμματα θα είναι δύο: αυτοί που θέλουν να αλλάξει η Ελλάδα κι αυτοί που επιδιώκουν να λεηλατήσουν και το τελευταίο ευρώ που η παραγωγική οικονομία δίνει από το υστέρημά της.

Το πρώτο κόμμα έχει συντριπτική πλειοψηφία στην κοινωνία, ακόμα και σε κείνουνς που δεν ξέρουν πώς ακριβώς θα προκύψει αυτή η αλλαγή. Το δεύτερο έχει πλειοψηφία στους μηχανισμούς εξουσίας. Στο χέρι μας είναι, κυριολεκτικά, με το όπλο της ψήφου να τους σαρώσουμε. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! θα κατέβει στις εκλογές ως πολιτικός φορέας, είτε αυτόνομα είτε σε συνεργασία με άλλες υγιείς δυνάμεις με τις οποίες μας συνδέει το ίδιο όραμα.

Ήδη οι Δημοκρατικοί, ένα σημαντικό από πλευράς στελεχών κόμμα ενώθηκαν μαζί μας.

Ο στόχος μας είναι να φτάσει το μήνυμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΞΑΝΑ σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες κυρίως εκτός διαδικτύου δεδομένου ότι ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, ακόμα κι αν δεν γίνουν τον Φεβρουάριο, είναι περιορισμένος. Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε γνωστό το πολιτικό μας στίγμα το οποίο με δυο λόγια είναι το εξής:

Είμαστε ένα κίνημα ενεργών Πολιτών, στο οποίο συμμετέχουν άνθρωποι από όλες τις τάξεις και τις ηλικίες, πανεπιστημιακοί καθηγητές, επιχειρηματίες, στελέχη, επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες και άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι – ναι, υπάρχει και αυτό το είδος - που ονειρεύονται ένα σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη.

Δεν κοιτάμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Κοιτάμε μπροστά. Οι «ταμπέλες» πέθαναν - άλλωστε ποτέ δεν σήμαιναν κάτι. «Αριστεροί», «δεξιοί» και «σοσιαλιστές» μία ιδεολογία είχαν: την παρασιτοκρατία. Απευθυνόμαστε σε όλους τους νοήμονες και δημιουργικούς  Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικού παρελθόντος - σε όσους θέλουν να μείνουν και να δουλέψουν σ΄ αυτόν τον τόπο.

Είμαστε ανοιχτοί σε όσους μοιράζονται το πάθος μας για μια Ελλάδα που θα προκόψει με οργάνωση και δουλειά, ακόμα κι αν στο παρελθόν είχαν εγκλωβιστεί σε ατελέσφορους πολιτικούς σχηματισμούς. Σε καμμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται να λειτουργήσουμε ως «πλυντήριο» πολιτικών που υπηρέτησαν το πελατειακό κράτος και τη διαφθορά και την τελευταία στιγμή προσποιούνται τους ανανήψαντες.

Ο στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την Αξιοκρατία, τη Δικαιοσύνη και την Ασφάλεια, να πυροδοτήσουμε την ανάπτυξη το ταχύτερο δυνατόν, εφαρμόζοντας την μόνη συνταγή επιτυχίας που θα ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική σε όλους και κυρίως στις στρατιές των ανέργων.

Την συνταγή δεν την ανακαλύψαμε εμείς: είναι αυτή που πέτυχε όπου εφαρμόστηκε, από την Ιρλανδία που ξαναβρήκε ήδη τον βηματισμό της, μέχρι την Τουρκία της τελευταίας δεκαετίας που - μην το ξεχνάτε – ήταν σε χειρότερη από εμάς κατάσταση.

α) απλό, σταθερό φορολογικό σύστημα με ενιαίο φορολογικό συντελεστή ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (με κατάργηση του διαστροφικού Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων) β) πλήρη μηχανογράφηση της Δ. Διοίκησης για διαφάνεια και εξάλειψη της διαφθοράς, γ) περιορισμό του κράτους σε ρόλο επόπτη των κανόνων του παιχνιδιού στην οικονομία, γενναία μείωση της κρατικής σπατάλης με απόλυση των αργόμισθων και όσων διορίστηκαν από το παράθυρο και όχι με οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων δ) άρση όλων των αγκυλώσεων στην αγορά εργασίας και άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων ε) λογοδοσία του κράτους για το πώς ξοδεύει και το τελευταίο ευρώ που παίρνει αφαιμάσσοντας πλέον τον πολίτη.

Είχαμε πει στην πρώτη συγκέντρωση στην Αθήνα, ότι υπάρχουν δύο σενάρια – το δύσκολο και το εφιαλτικό. Το δύσκολο είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, το εφιαλτικό είναι αυτό που ζούμε – το οποίο δεν είναι ούτε χτίσμο του νέου, ούτε λίφτινγκ του παλιού. Είναι ένας βασανιστικός αργός θάνατος, ο οποίος απομακρύνει ακόμα περισσότερο την πιθανότητα κάποτε να βγούμε απ’ αυτό το τούνελ.

Το δύσκολο είναι και το πιο απλό που όμως έχει να αντιμετωπίσει μια 35άχρονη πλύση εγκεφάλου αριστερίστικου μεσσιανισμού, δεξιάς κουτοπονηριάς και σοσιαλιστικής θολούρας που λίγο πολύ απέκτησε προγεφυρώματα στο μυαλό των περισσοτέρων. Πώς κρίνετε ας πούμε τον συλλογισμό: θέσεις εργασίας δημιουργούν οι επενδύσεις και τις επενδύσεις τις δημιουργούν οι επενδυτές και οι επενδυτές το κάνουν αυτό για το κέρδος. Θα πρέπει λοιπόν να διευκολυνθούν στο να έχουν κέρδος γιατί αλλιώς ανάπτυξη γιοκ! Εμείς ήδη δεχθήκαμε επιθέσεις, φραστικές προς το παρόν, γι΄αυτή τη «φασιστική» τοποθέτηση

Όμως οι ξένοι δεν ασπάζονται τις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής μας. Και κάνουν τις δικές τους εγγραφές. Θέλετε να μάθετε πόσοι ξένοι επενδυτές θα έρθουν το 2012;  Υπάρχει τρόπος να το βρείτε

Πληκτρολογήσετε στο google τις λέξεις αρχαία Ελλάδα (ancient Greece). Θα βρείτε 15,5 εκατ αναφορές. Πληκτρολογήστε τη λέξη  Acropolis: 17,5 εκατ. αναφορές – εκεί συμπεριλαμβάνονται και οι ομώνυμες ταβέρνες που έχουν ανοίξει οι συμπατριώτες μας απανταχού της γης: 5-6 εκτομμύρια είναι μόνο αυτές! – ο Ζορμπάς έρχεται δεύτερος σε αναγνωρισιμότητα! Δοκιμάστε τώρα να πληκτρολογήσετε Ελληνική διαφθορά (Greek corruption): 20.800.000 εμφανίσεις - τη φάγαμε την Ακρόπολη με τις ταβέρνες μαζί - Ελληνικό χρέος (Greek dept) 40.200.000! Ανεβήκαμε! Το ελληνικό χρέος απασχολεί τη διεθνή κοινότητα 3 φορές περισσότερο από όσο η αρχαία Ελλάδα. Για να δούμε και τις αναφορές στην χρεωκοπία: Greek default 127.000.000 αναφορές! Μέσα σε 2 χρόνια η κυβέρνηση του θεριακλή με το πιστόλι στο τραπέζι – και το άσφαιρο βλέμμα - κατάφερε να απασχολήσει τον κόσμο 10 φορές περισσότερο από όσο ολόκληρη η αρχαία Έλλάδα με την dream team των μεγάλων Δημιουργών! Έχουμε ακόμα απορίες σχετικά με το πόσοι ξένοι θα έρθουν να επενδύσουν

Αν θέλετε κάτι πιο χειροπιαστό, να πούμε κι ένα άλλο παράδειγμα. Ξέρετε ότι ο συνεδριακός τουρισμός είναι το φιλέτο των τουριστικών εσόδων για κάθε χώρα. Η Ελλάδα έχει όλες τις προδιαγραφές για να διαπρέψει σ΄αυτόν τον τομέα. Όμως, το 2010 το κέντρο της Αθήνας έκλεισε 496 φορές από διαδηλώσεις, κάηκε 5-6, ενώ τα πλοία ήταν καθηλωμένα από διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, τα αεροδρόμια αποκλεισμένα από ταξιτζήδες και τα κεντρικά πολυτελή ξενοδοχεία σε συνθήκες πολιορκίας.

Αποτέλεσμα: συνεχώς ακυρώνονται συνέδρια στη χώρα μας και το ενδιαφέρον για το 2012 είναι εξαιρετικά υποτονικό. Οι ξένοι μας στέλνουν μηνύματα: «η επιθυμία μας, λένε, για διοργάνωση συνεδρίων και εκδηλώσεων στην Ελλάδα παραμένει ζωντανή, αλλά θα περιμένουμε να επανέλθει η ηρεμία στην καθημερινή ζωή της χώρας σας». Ηρεμία; Συγκριτικά μόνο! Διότι από το 1980 έως σήμερα έγιναν στην Ελλάδα από τις συντεχνίες του Δημοσίου 5250 απεργίες με συνολικό κόστος στην οικονομία 123 δισ. ευρω, το ένα τρίτο περίπου του χρέους. Τους τελευταίους μήνες οι "απεργίες" και οι διαδηλώσεις εστειλαν στην ανεργία 55.000 εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι φτάσαμε στην 90η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της ανταγωνιστικότητας σύμφωνα με έρευνα του World Economic Forum, λιγότερο ανταγωνιστικοί από γειτονικές χώρες όπως η Ρουμανία, η Αλβανία και το FYROM, αλλά και από την  Μποτσουάνα, τη Γουατεμάλα και τον Λίβανο! Φυσικά είμαστε μακράν οι τελευταίοι στην ΕΕ των 27!

Κανένας δεν τόλμησε να προτείνει καν απαγόρευση των κομματικών και συνδικαλιστικών διαδηλώσεων. Εμείς το θεωρούμε εκ των ων ουκ άνευ. Θεωρούμε ότι οι πλατείες ανήκουν στους διαβάτες που πάνε στη δουλειά τους, στους περιπατητές, στα παιδιά και στις μανάδες. Θες να μιλήσεις στο κομματικό σου κοινό; Θα κλείσεις έναν χώρο, ένα ξενοδοχείο, ένα θέατρο ένα γήπεδο και θα τα πείτε εκεί – με δική σας ευθύνη. Ούτε στο Σύνταγμα ούτε στην πλατεία Αριστοτέλους. Θες να διαδηλώσεις; Κάντο έξυπνα! Τι νόημα έχει να κλείνεις δρόμους αφού κανένας δεν θα είναι εκεί για σε δει;  Πολύ ευχαρίστως, εσείς οι ματαιωμένοι διαδηλωτές ελάτε στην κρατική τηλεόραση, στο δελτίο ειδήσεων και εκφράστε τις θέσεις σας. Να σας ακούσουμε, να εκτεθείτε, να διαπιστώσουμε το ειδικό βάρος της σκέψης, του λόγου, των επιχειρημάτων σας και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Άλλωστε, την τηλεοπτική κάμερα δεν επιδιώκετε τελικά; Ελάτε κατευθείαν στο studio! –Αφήστε όμως την κοινωνία να ηρεμήσει! Το δύσκολο λοιπόν είναι να επιδιώξεις κατ΄αρχήν να ισχύσουν τα αυτονόητα, αυτά που υπάρχουν στο μυαλό όλων.

Όπως είναι προφανές ο αγώνας μας είναι διπλός. Από τη μια θέλουμε να επικρατήσουν οι απόψεις μας γιατί αυτές μπορούν να προσφέρουν ανάπτυξη, κι από την άλλη επιδιώκουμε να εγκαθιδρυθεί στη χώρα ένας πολιτικός πολιτισμός που σέβεται την οπτική του άλλου, που υπακούει στην άποψη της πλειοψηφίας, που προκρίνει τις συμβιβαστικές λύσεις παρά τη στείρα άρνηση, που θεωρεί ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν είναι καθόλου κακό πού και πού να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, που ξέρει να διαλέγεται και να καταλήγει σε σύνθεση απόψεων.

Φαίνεται ότι τα ίδια πράγματα επιζητούν, πάρα - μα πάρα πολλοί Έλληνες. Και μην ρωτήσετε πόσες ψήφους αθροίζουν. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει η Ελλάδα ένα αξιοσέβαστο ευρωπαϊκό κράτος, όπου πολλές οικογένειες Κουσίδη θα χαίρονται να δημιουργούν. Ναι, η εμπιστοσύνη στο νέο, που ακόμα δεν έχει γεννηθεί, θα χτιστεί σιγά - σιγά. Όμως φαίνεται ότι οι πόνοι της γέννας έχουν ήδη αρχίσει...