GR
EN 
Απορία πρώτη. Ας πούμε ότι θες να διαφημίσεις ένα προϊόν σου, με αφίσες, σε υπαίθριο χώρο. Σου προτείνουν δύο σχέδια. Το πρώτο είναι να στοιβάξεις όλες τις αφίσες τη μία δίπλα στην άλλη, πάνω στην άλλη, όλες μαζί, σε ένα δρόμο 100 μέτρων, να τον αποκλείσεις από τους περαστικούς, και να μαζευτείτε με τους δικούς σου να τις καμαρώνετε. Το δεύτερο είναι να τις απλώσεις όσο γίνεται περισσότερο, στα πιο πολυσύχναστα μέρη, στους δρόμους με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία για να τις δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Ποιο θα διαλέξεις; Ποιο σε συμφέρει; Υπάρχει περίπτωση άνθρωπος με πέντε δράμια μυαλό να πει “θέλω το πρώτο”;
Αν στη θέση του προϊόντος βάλεις τις ιδέες σου, τις διεκδικήσεις σου, αλλάζει κάτι; Πάλι δεν θες να τις ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι και να τις ενστερνιστούν όλοι, ει δυνατόν; Άρα, πόσο συμφέρει σε μια ομάδα διαδηλωτών να αποκλείσει το Σύνταγμα, να μην κυκλοφορεί ψυχή, και να μαζευτούν μόνοι τους, 100, 200 ή 500 δεν έχει σημασία, να κοιτάει ο ένας τον άλλον, να κρατάν τις αφίσες που θα τις διαβάζουν μόνο αυτοί, και να φωνάζουν συνθήματα που θα τα ακούν μόνο αυτοί, άντε και κανένας μαγαζάτορας; Και όσοι θα έπρεπε να τους συμπαθήσουν και να πάνε με το μέρος τους, να τους βρίζουν γιατί ακόμα μια φορά θα έχουν κάνει τη ζωή της Αθήνας μπάχαλο!
Θα μου πείτε: σκοπός είναι να έρθουν τα κανάλια. Να ακούσουμε στο δελτίο των 8 για τον σύλλογο τάδε, για τις δείνα διεκδικήσεις, και να πει και δυο ατάκες, 20 δευτερόλεπτα όλα κι όλα, ο επικεφαλής. Και τι θα καταλάβει το κοινό; Πόσο θα συμμετάσχει; Η απάντηση είναι απλή, αρκεί να προσπαθήσετε να θυμηθείτε ποια αιτήματα από τις 5.654 διαδηλώσεις (δεν διαβάζετε λάθος, αυτός είναι ο πραγματικός αριθμός!!!) που έγιναν στη χώρα το 2012, έχουν χαραχθεί στη μνήμη σας.
Απορία δεύτερη. Εάν πρέπει να αποφασίσω ανάμεσα σε δύο δημόσια αγαθά, που το ένα αντιβαίνει στο άλλο, θα πρέπει να σταθμίσω τα υπέρ και τα κατά του καθενός. Σωστά; Έχω λοιπόν από τη μια πλευρά της ζυγαριάς το δικαίωμα κάποιων να εκφράζουν με αυτόν, έστω, τον τρόπο, τις απόψεις τους.
Και από την άλλη, το δικαίωμα των πολιτών να πηγαίνουν στις δουλειές τους χωρίς καθυστέρηση, των οδηγών να χρησιμοποιούν τους δρόμους για τους οποίους πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας και να μην μποτιλιάρονται χωρίς λόγο, των επαγγελματιών να είναι συνεπείς στα ραντεβού τους, των επιβατών του μετρό να κατεβαίνουν στη στάση που θέλουν, των παιδιών να παίζουν στην πλατεία, των μανάδων να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά τους, των ηλικιωμένων να ξεκουράζονται στα παγκάκια, των τουριστών να σουλατσάρουν, των μαγαζιών να λειτουργούν, των ιδιοκτητών να μην απαξιώνεται η περιουσία τους, των φορολογουμένων να μην πληρώνουν τα σπασμένα - κυριολεκτικά και μεταφορικά (171.423 αστυνομικοί απασχολήθηκαν μόνο για την φύλαξη των πορειών του 2012,), των ξενοδόχων να μην ακυρώνονται οι κρατήσεις, του ελληνικού τουρισμού να πάρει μια ανάσα. Τι ζυγίζει περισσότερο; ΤΙ ΖΥΓΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΔΙΑΟΛΕ; Υπάρχει άνθρωπος με πέντε δράμια μυαλό που θα πει ότι το πιο σημαντικό είναι να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής οι 100, 200 ή και 500 διαδηλωτές;
Επιπλέον, καθώς κάθε ανάλογη κίνηση έχει και ένα οικονομκό αίτημα, βοηθιέται ή εμποδίζεται η οικονομία από αυτή την τεράστια, με πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις σε όλο το φάσμα της οικονομικής ζωής, αιμορραγία; Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να ικανοποιήσει τα αιτήματα των διαδηλωτών;
Απορία τρίτη. Εάν κάθε ενέργεια κρίνεται από το αποτέλεσμα, τι κατάφεραν οι 5.654 διαδηλώσεις του 2012;
Αν εμείς έπρεπε να οργανώσουμε μια διαδήλωση στο Σύνταγμα, θα ακολουθούσαμε το… “δόγμα Μπιρσίμ”. Τα θυμάστε τα πλάνα από τις συγκεντρώσεις του λαοπλάνου: αραιά – αραιά με 2 σημαιάκια ο καθένας να φαίνεται λαοθάλασσα. Θα παρατασσόμαστε λοιπόν στην άκρη του πεζοδρομίου, να βλέπουν οι οδηγοί περνώντας, θα κρατούσαμε από ένα πανώ και θα κάναμε μια αλυσίδα, όσο το δυνατόν μακρύτερη. Χωρίς να εμποδίζουμε ούτε τους οδηγούς ούτε τους πεζούς. Ένας – ένας, στην άκρη. Ακίνητοι, για να μπορεί να διαβάζει ο διερχόμενος οδηγός η πεζός το πανώ. 500 άτομα με αυτόν τον τρόπο καλύπτουν Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Βασ. Σοφίας και Αμαλίας μαζί.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα είχαν εκτεθεί στο μήνυμα. Δεν θα είχε απασχοληθεί ούτε μισός αστυνομικός. Και δεν θα είχε ενοχληθεί κανένας πολίτης.
Αν είμασταν κυβέρνηση θα κάναμε και κάτι ακόμα, πιο απλό. Για ποιο λόγο, είπαμε, γίνονται όλα αυτά; Για να έρθουν τα κανάλια! Ε, θα καλούσαμε στα κανάλια τους ίδιους τους διαδηλωτές! Σε μια δημοκρατία, η δημόσια τηλεόραση δεν είναι για να μεταδίδει μόνο κυβερνητικές ανακοινώσεις. Είναι για να εκφράζει το σύνολο της κοινωνίας, ακόμα και εκείνων που έχουν “αντικοινωνικές” απόψεις. Θα αφιερώναμε χρόνο για να έχουν βήμα να εκφράσουν τις θέσεις τους όλοι όσοι εκπροσωπούν έναν οργανωμένο φορέα και έχουν κάτι να πουν. Πώς ήταν κάποτε το 5λεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου;
Κάπως έτσι θα κάναμε το 5λεπτο του διαδηλωτή! Να έρθουν οι πάντες, από τους αδιόριστους πανεπιστημιακούς μέχρι τους μπαχαλάκηδες. Να μιλήσουν, να τους δούμε, να εκτεθούν, να κρίνουμε την τεκμηρίωση, το βάθος της σκέψης τους, το βάρος των αιτημάτων, το ειδικό βάρος του καθενός. Κάτι να μάθουμε, βρε αδερφέ, κάτι περισσότερο από τα απλοϊκά slogan των διαδηλώσεων με το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ και 4-5 λέξεις ακόμα, ίσα – ίσα για να χωρούν στα πανώ.
Προτείνουμε στην κυβέρνηση να υιοθετήσει αυτές τις προτάσεις. Και να ισχύουν για όλους. Διότι, προφανώς, αν χυθεί όλος ο κόσμος στον δρόμο, όπως έγινε με τους αγανακτισμένους, δεν μπορείς και δεν πρέπει να εμποδίσεις τίποτε. Αλλά τότε μιλάμε για παλλαϊκή εκδήλωση. Όμως η προγραμματισμένη πορεία μιας ομάδας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και το κλείσιμο των δρόμων δεν πρέπει να εξαρτάται από το πιθανό μέγεθός της.
Διότι πώς μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων αν η πορεία θα έχει 199 διαδηλωτές και δεν θα επιτρέπεται, ή 201 και θα επιτρέπεται; Αν αυτό προκύπτει από την αίτηση των διοργανωτών, όλοι θα λένε ότι περιμένουν 5000 άτομα. Αν στο τέλος μετρηθούν 50 τι θα συμβεί; Θα συλληφθεί ο διοργανωτής για ψευδή δήλωση ή θα του στείλεις τον λογαριασμό για τη χασούρα της οικονομίας; Καλά θα ήταν να μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τα κότσια. Δεν είναι κι εύκολο να υπολογίσεις το ευρύτερο κόστος. Πόσο κοστίζουν π.χ. οι εργατοώρες των οδηγών που ακινητοποιούνται ή κάνουν τον γύρο του κόσμου για να πάνε στη δουλειά τους;
Προτείνουμε και στους διαδηλωτές να τις υιοθετήσουν. Ας αρχίσουν κι αυτοί να σκέφτονται λίγο πρωτότυπα! Για το καλό της ίδιας της διεκδίκησής τους. Αλλά και για το καλό όλων μας. Διότι η μόνη πορεία που έχει σημασία σήμερα είναι η πορεία της χώρας.
Πηγή: marketnews.gr
Φωτογραφία: 
Konstantinos Koukopoulos@flickr
